Οι σκοτεινοί πρίγκιπες του ροκ
Η εμφάνιση των Archive στη χώρα μας αποτελεί μια από εκείνες τις σπάνιες ευκαιρίες να απολαύσουμε από κοντά ένα συγκρότημα που δεν έχει ταυτιστεί με έναν συγκεκριμένο περφόρμερ ή τραγουδιστή στην εξάχρονη δισκογραφική πορεία του. Μας δίνεται επιτέλους η ευκαιρία να διαπιστώσουμε τι ακριβώς βρίσκεται πίσω από τα ευφυή μυαλά του Ντάριους Κίλερ και του Ντάνι Γκρίφιθς διότι η ακρόαση των τριών άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ως σήμερα μόνο σχιζοφρένεια μπορούν να επιφέρουν και στον πιο ανοιχτόμυαλο φίλο της σύγχρονης μουσικής. Ξεκίνησαν το 1996 με το εκπληκτικό «Londinium», κλασικό πλέον άλμπουμ για τη δεκαετία του ’90 – όπου κατάφεραν να συνδυάσουν άριστα την τριπ-χοπ αισθητική του Μπρίστολ με το αγχωτικό αστικό γίγνεσθαι του Λονδίνου. Η συνέχεια δεν υπολειπόταν ενδιαφέροντος καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ το «Take My Head» αποτελούσε μια συλλογή από σπαραξικάρδια συμφωνικά τραγούδια με σημαντικές στιγμές το μεγαλειώδες «The Way You Love Me» και το εξομολογητικό «The Pain Gets Worse».
Εφέτος το ενδιαφέρον μας κορυφώθηκε με ένα κόνσεπτ άλμπουμ στούντιο πειραματισμών, το «You All Look The Same Το Me», του οποίου κορυφαία στιγμή υπήρξε το περίφημο «Again», ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του εγχώριου κοινού. Ιχνη από πρώιμους Pink Floyd, κιθαριστικά ξεσπάσματα, μεγαλειώδες φινάλε και βεβαίως η μεστή φωνή του νέου τραγουδιστή τους Κρεγκ Γουόκερ. Αυτή είναι η άλλη πλευρά των Archive: ποτέ δεν βολεύτηκαν στα προσόντα ενός και μόνο τραγουδιστή. Τη Ρόγια του «Londinium» αντικατέστησε η Σούζαν Γούντερ στο «Take My Head» και τώρα ο Δουβλινέζος Γουόκερ. Στο «You All Look The Same Το Me» οι συνθέσεις τους είναι πιο εύθραυστες από ποτέ. Μια λούπα από ντραμς εδώ, μια σκοτεινή, σχεδόν μπαρόκ, μελωδία εκεί, ο επιβλητικός ήχος της τρομπέτας ανάμεσα είναι μόνο κάποια από τα στοιχεία που συνεισφέρουν ώστε να ακούμε αυτές τις κινηματογραφικές βινιέτες από τους Archive. Οι συναυλίες τους στην Ευρώπη χαρακτηρίζονται από τον μουσικό Τύπο ως ένα από τα γεγονότα της χρονιάς και ο τραγουδιστής τους Κρεγκ Γουόκερ μιλάει σχετικά στο «Βήμα».
Κρεγκ Γουόκερ » Οφείλεις να είσαι ο εαυτός σου »
– Δεν νιώθεις περίεργα να μιλάς εκ μέρους των Archive αν και βρίσκεσαι μαζί μόνο για τον τελευταίο δίσκο;
«Οντως, και η αλήθεια είναι ότι από την αρχή ακόμη της ηχογράφησης σκεφθήκαμε σοβαρά ως και την αλλαγή του ονόματος του γκρουπ, γιατί αυτός ο δίσκος είναι εντελώς διαφορετικός με ό,τι έχουν κάνει ως σήμερα!».
– Κάθε συλλογή των Archive είναι διαφορετική…
«Εχεις δίκιο, απλώς η σύνθεση του γκρουπ άλλαξε οριστικά πια και δεν εξαρτάται αποκλειστικά πλέον από τον Ντάριους και τον Ντάνι. Αλλωστε είναι πολύ τεμπέληδες για να δώσουν μια συνέντευξη».
– Πώς θα περιέγραφες τη μουσική των Archive;
«Είναι αρκετά δύσκολο να το περιγράψω, θα έλεγα ότι πρόκειται για «επιστημονική μουσική», μουσική δηλαδή που κατασκευάστηκε από ανθρώπους μέσα σε εργαστήριο κατά κάποιον τρόπο. Η προσέγγισή μας ήταν αυτού του τύπου, χωρίς όμως να λείπει η ανθρωπιά από αυτήν. Δεν πρόκειται για μουσική που φτιάχτηκε κατά λάθος από σκόρπιες ιδέες. Ημασταν νυχθημερόν στο στούντιο προκειμένου να πετύχουμε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα».
– Ζούμε πάντως παράξενες εποχές. Τη δεκαετία του ’70 το πανκ ήλθε σε αντίθεση με αυτού του είδους τη λογική και το progressive rock και στις ημέρες το ίδιο πράγμα αντιμετωπίζεται ως νεωτεριστικό.
«Με πιάνει τρόμος όταν ακούω την λέξη progressive γιατί μου έρχονται στο μυαλό ονόματα όπως οι Yes και οι Emerson Lake & Palmer και πέντε χίπηδες με μακριά μαλλιά πίσω από συνθεσάιζερ. Οταν μας δεις λάιβ θα καταλάβεις τη διαφορά: συνδυάζουμε, πιστεύω, πολύ επιτυχημένα την επιθετικότητα του πανκ και την ομορφιά του κλασικού ροκ».
– Νιώθετε μοναξιά που ανήκετε σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος;
«Δεν μας ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα να ανήκουμε σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία, γι’ αυτόν τον λόγο μας αρέσουν οι Radiohead, για παράδειγμα. Δεν χρειάζεται να παίζεις τόσο πολύ το παιχνίδι της σόουμπιζ. Οφείλεις να είσαι ο εαυτός σου και αυτό είναι κάτι που θα εκτιμηθεί με τον καιρό. Βλέποντας άλλωστε τους Radiohead μπορείς να αντιληφθείς ότι το παιχνίδι έχει και μια άλλη όψη, αρκεί να την αντιληφθείς νωρίς».
– Ποια ήταν η συνεισφορά σου στο τρίτο άλμπουμ των Archive;
«Τους έπεισα ότι η κιθάρα δεν είναι άσχημο όργανο αν χρησιμοποιείται σωστά και τους έβαλα να ακούσουν δίσκους των Velvet Underground, Jesus And Mary Chain και των Pixies για να χτίσουν καλύτερα τον μεταμοντέρνο ήχο τους».
– Πώς παρουσιάζετε τα παλιά τραγούδια;
«Παίζουμε κάποια παλιά τραγούδια, κυρίως αυτά που δεν έχουν γυναικεία φωνητικά, γιατί όπως καταλαβαίνεις αλλάζουν εντελώς με τη δική μου φωνή και το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε. Πάντως η διάρκεια, τουλάχιστον στο γαλλικό τμήμα της περιοδείας μας, έχει πλησιάσει τις δύο ώρες και η ανταπόκριση από το κοινό ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης».
Οι Archive εμφανίζονται την Παρασκευή στον Μύλο της Θεσσαλονίκης και το Σάββατο στο κλαμπ Πλατώ (Πέτρου Ράλλη 2).
