Πρόκειται για ένα εφήμερο, μυστηριώδες και απροσπέλαστο έργο τέχνης της φύσης που δεν έχει πάψει να μας εντυπωσιάζει εδώ και αιώνες. Κάποιος επιστήμονας του Μεσαίωνα που ασχολήθηκε μαζί τους μαγεύτηκε τόσο από την ομορφιά τους που αναρωτήθηκε μήπως είχαν ψυχή. Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Γουίλσον Μπέντλεϊ, αγρότης από το Βερμόντ, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στη φωτογράφιση και στην καταγραφή αυτών των αλλόκοτων κρυστάλλων. Και σήμερα, ο φυσικός Κένεθ Λίμπρεχτ, στο λεύκωμά του που στη γλώσσα μας κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γκριτζάλη, μελετά τις χιονονιφάδες και αποφαίνεται ότι, παρ’ όλες τις προόδους της επιστήμης, δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε πλήρως τα μυστικά τους.
Φαίνεται ότι, πέρα από την ποίηση και την τέχνη, υπάρχουν και πράγματα του υλικού κόσμου που μόνο με την ψυχή μας είμαστε σε θέση να αγγίξουμε. Τις μορφές αυτής της καθαρής ποίησης απαθανατίζει με τον φακό της η Πατρίσια Ράσμουσεν, συμβάλλοντας στην προσέγγιση αυτού του φαινομένου που ξεκινά τη διαδρομή του 10.000 πόδια πάνω από τη Γη. Αυτός ο πυρήνας σκόνης διαπερνώντας τα σύννεφα απορροφά νερό και σιγά σιγά οι κρύσταλλοι μετεξελίσσονται σε αστέρια χιονιού. Καθώς το βάρος ενός τέτοιου κρυστάλλου είναι απειροελάχιστο, ο χιονοκρύσταλλος μπορεί να κάνει ώρες ολόκληρες να προσγειωθεί. Τότε αρχίζει να παίζει με το φως του ήλιου και στη σύντομη ζωή του θα μας χαρίσει τα υπέροχα σχήματά του, σαν θεία ευλογία από τον ουρανό.
