Η Φιλόκαλος Πηνελόπη υπήρξε μηνιαίο περιοδικό που άρχισε να εκδίδει από το 1887 ο Αλέξανδρος Αλεξιάδης, ο οποίος εξέδιδε επίσης από το 1890 το μουσικό περιοδικό Ευτέρπη. Το 1888 καταγράφεται άλλη μία παρόμοια εκδοτική του προσπάθεια, από κοινού με τον Θ. Ξενάκη, η Νέα Πηνελόπη, και το 1897 συνεργάζεται με τον γιατρό Αλέξ. Γεωργιάδη στην έκδοση της Βιβλιοθήκης της Γυναικός, η οποία χαρακτηρίζεται ως Οικογενειακόν Περιοδικόν Μηνιαίον παρέχον 12 αυτοτελή βιβλία κατ’ έτος εξ 64 σελίδων έκαστον.
Στις συλλογές του Ε.Λ.Ι.Α. περιλαμβάνονται τεύχη της Φιλοκάλου Πηνελόπης ως και το 1920. Εκείνη την ύστερη περίοδο, διευθυντής και εκδότης της είχε αναλάβει ο γιος του Αλέξανδρου Αλεξιάδη, Αχιλλέας, ενώ ο ίδιος μνημονεύεται ακόμη ως ιδρυτής. Η διεύθυνση έθετε πάντα ως όρο απαράβατο να προπληρώνονται οι συνδρομές του περιοδικού το οποίο εκδιδόταν με παράρτημα και ενωμένο με την Εφημερίδα των Εργοχείρων, που εξέδιδε ο Ι. Καλφόγλου, και συνδυαζόταν επί πολλά χρόνια με ετήσιο Ημερολόγιο διά Κυρίας και Δεσποινίδας.
Οι σταθερές στήλες της, όπως απαριθμούνται στην προμετωπίδα της Φιλοκάλου Πηνελόπης που φιλοδοξούσε «να αποβή ο γνώμων και οδηγός της γυναικείας καλαισθησίας και φιλοκαλίας», ανταποκρίνονται πλήρως στον τίτλο της: Εργόχειρα – Συρμοί – Κοπτική – Ραπτική – Φιλολογία – Καλλιτεχνία – Οικιακή οικονομία – Υγιεινή – Παιδαγωγική – Μαγειρική – Ανθοκομία κτλ. κτλ. Στις σελίδες της παρέχεται περιγραφή των συρμών και περιέχονται εξηγήσεις εργοχείρων. Τα σχέδια που χρησιμοποιούνται για τον σκοπό αυτό είναι υψηλής ακρίβειας και αισθητικής και αφορούν όχι μόνο καπέλα, φορέματα, εσώρουχα, κεντήματα για τη διακόσμηση διαφόρων μερών των ενδυμάτων, γυναικείων και παιδικών, αλλά και πρακτικές κατασκευές όπως είδη ιματισμού, επιστολοθήκες, εφημεριδοθήκες, ψηκτροθήκες, περικαλύμματα για γάστρες, φωτογραφιοθήκες διακοσμημένες διά πυρογραφίας, συμπλέγματα γραμμάτων για ρινόμακτρα…
Δίνονται επίσης συμβουλές για ζητήματα του οίκου και κάποιες σποραδικές πληροφορίες για τις γυναίκες σε άλλες χώρες. Τη θέση όμως του κεντρικού άρθρου κατέχει συνήθως κάποια ανάλυση σχετικά με τον συρμό της εποχής. Το 1903 σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Ανεμος ανταρσίας νομίζετε ότι πνέει εις τον συρμικόν κόσμον καθ’ εκάστην έναρξιν νέας εποχής του έτους. Οι οιωνοσκόποι της μόδας προαναγγέλλουν παντού μεταβολάς και αναστάτωσιν. Δεν μας εξάφνισαν προ ολίγου με μίαν ογκώδη -υπέροχον κυριολεκτικώς- απειλήν, την επάνοδον του κρινολίνου με τας ηρωϊκάς εκείνας διαστάσεις των παλαιών καλών ημερών, οπότε ενθύμιζε -πάνινον φρούριον και αυτό- την άλωσιν του Μαλκώφ;». Αλλά οι αναγνώστριες προειδοποιούνται για τα «τερτίπια» της μόδας, η οποία στην ουσία αλλάζει με ρυθμούς αργότερους από αυτούς που προσπαθούν να επιβάλλουν οι μόδιστροι: «Οι μεγαλείτεροι καλλιτέχναι του συρμού ειμπορεί να δημιουργήσουν πρότυπα καινότροπα και γοητευτικά, τα ωραιότερα φιγουρίνια δυνατόν να παρελάσουν υπό τας όψεις των εστιάδων της κομψότητος και χάριτος, καμμία όμως δεν θα παραδεχθή την ριζικήν μεταμόρφωσιν».
