«Είναι οι γυναίκες άνθρωποι;»
Η Σούζαν Μπράουνελ Αντονι ήταν ακούραστη πρωτοπόρος του Κινήματος για το Δικαίωμα Ψήφου των Γυναικών («Woman Suffrage Movement»), στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπέρμαχος επίσης της χειραφέτησης των Νέγρων, η Αντονι προσπάθησε πολλές φορές να συμπεριλάβει τις φυλετικές διακρίσεις στο γυναικείο κίνημα αλλά η προσπάθειά της αυτή, στις περισσότερες περιπτώσεις, απέτυχε. Η 14η Τροπολογία του Συντάγματος των ΗΠΑ υποτίθεται ότι αναγνώριζε το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Η Σούζαν Αντονι αποφάσισε να ελέγξει αν ήταν πράγματι έτσι και στις προεδρικές εκλογές του 1872 αποπειράθηκε να ψηφίσει στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Συνελήφθη και καταδικάστηκε να πληρώσει πρόστιμο, καθ’ ότι η νομοθεσία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης δεν συμφωνούσε με την ομοσπονδιακή νομοθεσία. Ο λόγος που δημοσιεύουμε σήμερα εκφωνήθηκε με αφορμή αυτό το περιστατικό, στη Νέα Υόρκη, και στη συνέχεια διανεμήθηκε ταχυδρομικά. Τελικά το δικαίωμα ψήφου των γυναικών κατοχυρώθηκε στο Σύνταγμα των ΗΠΑ το 1920, με τη 19η Τροπολογία. Το κείμενο έχει ως εξής: «Το δικαίωμα ψήφου των πολιτών των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα τους αφαιρεθεί ούτε θα περιοριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή από οποιαδήποτε Πολιτεία, λόγω του φύλου τους».
» Φίλοι και συμπολίτες, βρίσκομαι μπροστά σας απόψε κατηγορούμενη για το υποτιθέμενο έγκλημα του ότι ψήφισα στις τελευταίες προεδρικές εκλογές χωρίς να έχω νόμιμο δικαίωμα να ψηφίσω. Θα ασχοληθώ απόψε με το να σας αποδείξω πως ψηφίζοντας δεν διέπραξα έγκλημα αλλά, αντίθετα, απλά εξάσκησα τα πολιτικά μου δικαιώματα, τα οποία εγγυάται σε εμένα και σε όλους τους πολίτες των ΗΠΑ το Σύνταγμα του Εθνους, που βρίσκεται πάνω από τη δύναμη κάθε Πολιτείας.
Ο πρόλογος του Ομοσπονδιακού Συντάγματος λέει: «Εμείς, ο λαός των ΗΠΑ, με σκοπό να δημιουργήσουμε μια τελειότερη ένωση, να επιβάλουμε τη δικαιοσύνη, να εξασφαλίσουμε την εσωτερική γαλήνη, να παράσχουμε για την κοινή άμυνα, να προωθήσουμε τη γενική ευημερία και να εξασφαλίσουμε τις ευλογίες της ελευθερίας σε εμάς και τους απογόνους μας, ορίζουμε και καθιερώνουμε αυτό το Σύνταγμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
Ηταν «εμείς, ο λαός». Οχι «εμείς, οι λευκοί αρσενικοί πολίτες». Ούτε πάλι «εμείς, οι αρσενικοί πολίτες». Ηταν εμείς, ολόκληρος ο λαός, που σχηματίσαμε την Ενωση. Και τη σχηματίσαμε όχι για να δώσουμε τις ευλογίες της ελευθερίας, αλλά για να τις διασφαλίσουμε. Οχι για το μισό του εαυτού μας και το μισό των απογόνων μας, αλλά για το σύνολο του λαού – το ίδιο για τις γυναίκες όπως και για τους άντρες. Και είναι ολοφάνερη κοροϊδία να μιλά κανείς στις γυναίκες για την απόλαυση των ευλογιών της ελευθερίας, ενώ τους αρνούνται τη χρήση του μόνου μέσου διασφάλισής τους, το οποίο προσφέρει αυτή η δημοκρατική ρεπουμπλικανική κυβέρνηση, της ψήφου.
Γιατί κάθε Πολιτεία, για να καταστήσει το φύλο περιορισμό ο οποίος πρέπει πάντα να καταλήγει στην αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του μισού λαού, πρέπει να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο στέρησης δικαιωμάτων ή έναν αναδρομικό νόμο, παραβιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τον ανώτατο νόμο της χώρας. Μέσω αυτού οι ευλογίες της ελευθερίας κατακρατούνται για πάντα από τις γυναίκες και τους θηλυκούς απογόνους τους.
Για εκείνες αυτή η κυβέρνηση δεν έχει τις δίκαιες εξουσίες που πηγάζουν από τη συγκατάθεση των κυβερνωμένων. Για εκείνες αυτή η κυβέρνηση δεν είναι δημοκρατία. Είναι μια απεχθής αριστοκρατία. Μια μισητή ολιγαρχία του φύλου. Η πιο μισητή ολιγαρχία που δημιουργήθηκε ποτέ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μια ολιγαρχία πλούτου, όπου οι πλούσιοι κυβερνούν τους φτωχούς, μια ολιγαρχία μάθησης, όπου οι μορφωμένοι κυβερνούν τον αδαή, ή ακόμη μια ολιγαρχία φυλής, όπου ο Σάξονας κυβερνά τον Αφρικανό, ίσως να μπορεί να γίνει ανεκτή. Αυτή όμως η ολιγαρχία του φύλου, η οποία κάνει τον πατέρα, τα αδέρφια, τον σύζυγο, τους γιους, τους ολιγάρχες επάνω στη μητέρα και στις αδερφές, στη σύζυγο και στις κόρες κάθε νοικοκυριού – η οποία ορίζει όλους τους άντρες ηγεμόνες και όλες τις γυναίκες υπηκόους, μεταφέρει τη διχόνοια, τη σύγκρουση και την εξέγερση σε κάθε σπίτι του έθνους.
Οι Γουέμπστερ, Γουόρτσεστερ και Μπουβιέ προσδιορίζουν τον πολίτη των ΗΠΑ ως έναν άνθρωπο που έχει το δικαίωμα να ψηφίζει και να κατέχει δημόσιο αξίωμα. Το μόνο ερώτημα που απέμεινε να διευθετηθεί τώρα είναι: Είναι οι γυναίκες άνθρωποι; Με δυσκολία θα πίστευα πως κάποιος από τους αντιπάλους μας θα έχει το θράσος να πει πως δεν είναι. Οντας άνθρωποι, οι γυναίκες είναι και πολίτες. Και καμία πολιτεία δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργήσει οποιοδήποτε νόμο ή να επιβάλει κάποιο παλιό νόμο, ο οποίος θα περικόψει τα προνόμια ή τις ασυλίες τους. Γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε διάκριση ενάντια σε γυναίκες στα συντάγματα και στους νόμους των διαφορετικών πολιτειών είναι σήμερα τελείως άκυρη, ακριβώς όπως και οποιαδήποτε εναντίον των Νέγρων. »
