«Και μόνο η σκόνη να μας μείνει στα δάχτυλα από τα 170 δισεκατομμύρια του εργοστασίου καύσης απορριμμάτων, ευχαριστημένοι θα είμαστε» έλεγε πέρυσι όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν ο κ. Α. Αβράμης, προϊστάμενος των υπηρεσιών του Δήμου Φυλής. Τελικά το ρεύμα της αντίδρασης σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου και του ΥΠΕΧΩΔΕ σκόρπισε τη σκόνη από τα δισεκατομμύρια του εργοστασίου καύσης, αλλά τα χρήματα του δημοτικού ταμείου που πέρασαν από τα χέρια του κ. Αβράμη, του δημάρχου Φυλής κ. Ν. Λιάκου και του ελεγκτή εσόδων του Δημόσιου Ταμείου κ. Κ. Μπράβου ήταν αρκετά για να ικανοποιήσουν τα… δάχτυλά τους.
Η Φυλή αποτελεί ίσως το μοναδικό παράδειγμα δήμου στον οποίο δεν λειτουργεί η Δημαρχιακή Επιτροπή και όπου οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου δεν εκτελούνται γιατί δεν τις εκδίδουν οι αρμόδιοι υπάλληλοι! Τα δύο αυτά ανώτατα όργανα διοίκησης του δήμου έχουν αντικατασταθεί από τον δήμαρχο, τον προϊστάμενο των υπηρεσιών του δήμου και τον ελεγκτή εσόδων του Δημόσιου Ταμείου. Αλλά επειδή δεν μπορεί να κινηθεί καμία διαδικασία χωρίς αποφάσεις των δύο οργάνων, τι έκανε ο δήμαρχος Φυλής; Απλούστατα πλαστογραφούσε τις αποφάσεις που του χρειάζονταν.
Ετσι από το 1994 ως σήμερα έχουν εκδοθεί τουλάχιστον 20 πλαστές αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου. Πώς γινόταν αυτό; Οι αποφάσεις συνοδευόμενες από το αποδεικτικό δημοσίευσής τους επί πέντε ημέρες στο δημαρχιακό κατάστημα ώστε να υποβληθούν τυχόν ενστάσεις από τους ενδιαφερομένους εντός 20 ημερών πρέπει να επικυρωθούν από την Περιφερειακή Διοίκηση. Στον Δήμο Φυλής όμως οι αποφάσεις του Συμβουλίου δεν δημοσιεύονται ποτέ και όταν χρειάζεται ο δήμαρχος κάποια απόφαση προσθέτει ό,τι του χρειάζεται στο αποδεικτικό δημοσίευσης που φτιάχνει ο ίδιος και στη συνέχεια το στέλνει στην Περιφέρεια. Ετσι έχουν εμφανισθεί συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου στις οποίες ελήφθη απόφαση για πέντε θέματα ενώ στο έγγραφο που κατατίθεται στην Περιφέρεια υπάρχουν αποφάσεις για έξι και επτά θέματα.
Η Δημαρχιακή Επιτροπή από την 1η Ιανουαρίου 1995 ως τις 31 Δεκεμβρίου 1996 είχε συνεδριάσει μόνο μία φορά άρα κανένα ένταλμα του δήμου δεν θα έπρεπε να πληρωθεί στο διάστημα αυτό. Μάλιστα για το θέμα αυτό υπάρχει και έγγραφη καταγγελία του κ. Σιδέρη Κατσίλα στις 15 Δεκεμβρίου 1996, στην Περιφερειακή Διοίκηση: «Με την υπ’ αριθ. 1/95 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου εκλέχτηκα τακτικό μέλος της Δημαρχιακής Επιτροπής. Από την ημέρα της εκλογής μου και ως σήμερα έχω καλεστεί από τον πρόεδρο της Δημαρχιακής Επιτροπής προς συνεδρίαση μόνο μία φορά την 15/1/96 και αποφασίσαμε με την αρ. 1/96 περί «εγκρίσεως πρακτικού επιτροπής δημοπρασίας εκμίσθωσης Δημ. Ακινήτου στη θέση Καλλιστήρι». Μετά την ανακάλυψη ύπαρξης αρκετών αποφάσεων ΔΕ που με φέρουν ως παρόντα και συναποφασιζόμενο ομόφωνα είμαι υποχρεωμένος να ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ και να ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ την ύπαρξη των κατασκευασμένων αποφάσεων της Δημαρχιακής Επιτροπής από της 1/1/95 και ως σήμερα και να δηλώσω ότι δεν γνώριζα την ύπαρξή τους και ουδεμία ανάμειξη έχω στην έκδοσή τους». Εφέτος η Επιτροπή συνεδρίασε 11 φορές και η τελευταία απόφαση που έλαβαν είχε αύξοντα αριθμό… 350!
Πολύ περίεργη είναι η υπόθεση της πώλησης ενός ακινήτου του δήμου τον Σεπτέμβριο του 1995. Η ιστορία έχει ως εξής: Στις 8 Σεπτεμβρίου 1995 το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδρίασε με μοναδικό θέμα την εκποίηση ενός δημοτικού ακινήτου. Η απόφαση αυτή (αρ. 39) απαιτούσε την απόλυτη πλειοψηφία των παρισταμένων και καθώς ένας δημοτικός σύμβουλος ήταν απών η πρόταση πήρε πέντε ψήφους υπέρ και πέντε κατά. Στις 15 Σεπτεμβρίου ο δήμαρχος έστειλε νέα πρόσκληση στο Δημοτικό Συμβούλιο με θέμα την αποδοχή αναγκαστικής απαλλοτρίωσης για το συγκεκριμένο ακίνητο. Το Συμβούλιο δεν την ενέκρινε. Στις 26 Σεπτεμβρίου συνεκλήθη για μία ακόμη φορά το Δημοτικό Συμβούλιο με πρώτο θέμα την απαλλοτρίωση του ακινήτου και αποφάσισε να προχωρήσει στην αναγκαστική απαλλοτρίωση γιατί ήταν πιο συμφέρουσα για τον δήμο. Ο δήμαρχος όμως είχε ήδη καταθέσει στις 11 Σεπτεμβρίου 1995 την αρ. 39(!) απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου στην Περιφερειακή Διοίκηση, που την επικυρώνει αυθημερόν και στην οποία αναφέρει ότι κατά πλειοψηφία το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την εκποίηση του ακινήτου, χωρίς όμως να αναφέρει για ποιον λόγο γίνεται η εκποίηση, όπως απαιτεί ο νόμος. Και έτσι στις 17 Φεβρουαρίου 1996 ο κ. Λιάκος πούλησε το ακίνητο στη ΔΕΠΑ έναντι 197 εκατ. δρχ.
Τα χρήματα αυτά ο δήμαρχος τα κατέθεσε σε μια ιδιωτική τράπεζα, εξαπατώντας την αφού παρουσίασε μια ανύπαρκτη απόφαση (την 43α/26.9.95) του Δημοτικού Συμβουλίου η οποία του έδινε το δικαίωμα να τα διαχειρίζεται. Αφού κατέθεσε τα 197 εκατ. δρχ. ο κ. Λιάκος πήρε και ένα μπλοκ επιταγών 40 φύλλων και δίνοντας 26 επιταγές εξήντλησε όλο το ποσόν της εκποίησης, πληρώνοντας μισθούς, πάγια έξοδα και εργολάβους. Επειδή όμως το θέμα της πώλησης του ακινήτου και της διαχείρισης των χρημάτων ξεσήκωσε τους δημοτικούς συμβούλους και έφθασε στην Περιφέρεια, ο κ. Λιάκος κατέθεσε στην Περιφέρεια στις 20 Φεβρουαρίου 1996 την απόφαση υπ’ αρ. 43α του Δημοτικού Συμβουλίου, η οποία φαίνεται ότι ελήφθη στις 26 Σεπτεμβρίου 1995. Με την απόφαση αυτή το Δημοτικό Συμβούλιο εξουσιοδοτεί τον δήμαρχο για την υλοποίηση της πώλησης του ακινήτου, την κίνηση του λογαριασμού, τον ορίζει υπόλογο διαχειριστή για την υπογραφή της σύμβασης, το άνοιγμα των λογαριασμών, την έκδοση εγγυητικών επιστολών, τις καταθέσεις, τις αναλήψεις, τους διακανονισμούς, την κίνηση των επιταγών κλπ.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι έμαθαν ότι είχαν δώσει αυτή την εξουσιοδότηση στις 7 Ιουλίου 1997 και ζήτησαν εξηγήσεις από την Περιφέρεια. Λίγες ημέρες αργότερα έφθασε στον Δήμο Φυλής ένα έγγραφο της αναπληρώτριας περιφερειακής διευθύντριας κυρίας Δ. Λέρτα. Τι έλεγε το έγγραφο αυτό; Σχετικά με τις αποφάσεις αρ. 43 και 43α/95, «από τη μελέτη των αποφάσεων αυτών φαίνεται ότι έχουν ληφθεί την ίδια ημέρα, με την ίδια πρόσκληση, με το ίδιο θέμα υπό τον τίτλο «κατάθεση εντόκως εσόδων Δήμου σε Τράπεζα», πλην όμως στην 43α απόφαση διαφοροποιείται ως προς την Τράπεζα κατάθεσης, το δε αποδεικτικό δημοσίευσης είναι το ίδιο και για τις δύο αποφάσεις. Οι αποφάσεις αυτές εστάλησαν σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και η μεν 43/95 επικυρώθηκε από την υπηρεσία μας με την αρ. 15927/ 10.10.95 απόφασή μας, όσον αφορά την 43α/95 δεν θεωρείται ότι τελικά υπεγράφη από την υπηρεσία μας»!
Το αξιοσημείωτο σ’ αυτή την υπόθεση είναι ότι η κυρία Λέρτα, όπως αποδείχθηκε από πόρισμα της Περιφερείας Δυτικής Αττικής, ήταν συνεργός του δημάρχου Φυλής σε μια κομπίνα που είχε στήσει ο κ. Λιάκος για να μονιμοποιεί υπαλλήλους της αρεσκείας του. Για τη δραστηριότητά της αυτή η κυρία Λέρτα τέθηκε σε διαθεσιμότητα από τον υφυπουργό Εσωτερικών κ. Λ. Παπαδήμα τον περασμένο Αύγουστο. Στο μεταξύ όμως πρόλαβε να «βγάλει λάδι» τον δήμαρχο Φυλής όταν για την υπόθεση των πλαστών αποφάσεων παραπέμφθηκε σε πειθαρχικό συμβούλιο. Το κατηγορητήριο που συνέταξε η κυρία Λέρτα ήταν έτσι φτιαγμένο ώστε η απολογία του δημάρχου θεωρήθηκε μη ολοκληρωμένη και έτσι απαλλάχθηκε.
Στις 17 Νοεμβρίου 1997 ο δημοτικός σύμβουλος κ. Γ. Δακτυλίδης, ο οποίος εξελέγη με τον συνδυασμό του κ. Λιάκου αλλά από τους πρώτους κιόλας μήνες διαφοροποιήθηκε, κατέθεσε αναφορά στην Περιφέρεια σχετικά με τη διαδικασία πώλησης του οικοπέδου στη ΔΕΠΑ και νέα στοιχεία για την υπόθεση. Μεταξύ αυτών, ότι οι περισσότερες οφειλές που πλήρωσε το Δημόσιο Ταμείο δεν περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του δήμου, ότι όλα τα σχετικά εντάλματα έφεραν την υπογραφή του δημάρχου και του προϊσταμένου του Δήμου Φυλής κ. Αβράμη και όχι της Δημαρχιακής Επιτροπής, καθώς και ότι το Δημόσιο Ταμείο ενώ ώφειλε να επιστρέψει τα εντάλματα τα πλήρωνε με την υπογραφή του ελεγκτή δημοσίων εσόδων κ. Κ. Μπράβου. Τις υπόλοιπες επιταγές που περίσσεψαν από το μπλοκ ο κ. Λιάκος τις χρησιμοποίησε για δικά του έξοδα, μεταξύ των οποίων 7 εκατ. δρχ. για διαμονή τον Αύγουστο 1996 και 1997 στο ξενοδοχείο «Βέρμιο» της Νάουσας των παικτών της ποδοσφαιρικής ομάδας «Θρασύβουλος», της οποίας είναι πρόεδρος αλλά δεν ανήκει στον δήμο, απλώς έχει έδρα τον Δήμο Φυλής. Επίσης με άλλες επιταγές αγόρασε ποδοσφαιρικά και καταναλωτικά είδη, όπως τρόφιμα, αναψυκτικά, ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα κ.ά. Μερικές από τις επιταγές έχουν λήξει και έχουν σφραγισθεί, με αποτέλεσμα, επειδή ο λογαριασμός είναι του δήμου, να καταγραφεί στην black list των τραπεζών και να μην μπορεί πλέον ο Δήμος Φυλής να συναλλάσσεται με τις τράπεζες όποτε χρειάζεται. Πώς γίνονται τα έργα
Σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση που έχουν κάνει δημοτικοί σύμβουλοι, τα έργα που κατασκευάζονται στη Φυλή χωρίζονται σε τρεις ομάδες: αυτά που κατασκευάζονται κανονικά, αυτά που κατασκευάζονται σε χώρο ο οποίος δεν είναι δημοτικός και αυτά που δημοπρατούνται μετά την κατασκευή τους, όπως π.χ. η «κατασκευή υδατοδεξαμενής» η οποία ολοκληρώθηκε το 1994 αλλά η διακήρυξη έγινε στις 3 Αυγούστου 1996. Ενα από τα πιο σημαντικά προβλήματα των κατοίκων της Φυλής είναι ότι τα 4/5 του δήμου είναι εκτός σχεδίου πόλεως. Το 1992 το Συμβούλιο της Επικρατείας για τυπικούς λόγους είχε απορρίψει την επέκταση του σχεδίου πόλεως που είχε προτείνει ο δήμος. Από τότε ως σήμερα και ενώ το Δημοτικό Συμβούλιο έχει ολοκληρώσει την απαραίτητη διαδικασία, ο δήμαρχος δεν το στέλνει προς έγκριση γιατί δεν συμφωνεί με τις ενστάσεις που έχει δεχθεί το Δημοτικό Συμβούλιο. Ετσι οι ιδιοκτησίες στη Φυλή έχουν πολύ χαμηλές τιμές. Βεβαίως αυτή η κατάσταση δεν εμπόδισε τον δήμαρχο να χαράξει δρόμους όπου νόμιζε αυτός ότι βόλευε. Απλήρωτοι οι υπάλληλοι
Ενώ ο δήμαρχος σκορπά τα λεφτά του δήμου από ‘δώ κι από ‘κεί, οι υπάλληλοι του Δήμου Φυλής έχουν να πληρωθούν εδώ και τρεισήμισι μήνες. Στις 7 Νοεμβρίου 1997 οι εργαζόμενοι διαμαρτυρήθηκαν στον υπουργό Εσωτερικών γιατί «38 υπάλληλοι λόγω πλήρους οικονομικής αδυναμίας του δήμου δεν έχουμε πληρωθεί από τις 15 Σεπτεμβρίου 1997 με αποτέλεσμα να έχουμε περιέλθει σε απόγνωση». Το έγγραφο διαβιβάστηκε στο αρμόδιο τμήμα της Περιφερείας Αττικής, το οποίο ζήτησε διευκρινίσεις από τον δήμαρχο με το αριθ. πρωτ. 2009/09 έγγραφο στις 17 Νοεμβρίου 1997, γιατί, «όπως προκύπτει και από τον ΟΕΥ του δήμου σας, ο οποίος μέχρι σήμερα δεν έχει τροποποιηθεί, προβλέπονται τρεις οργανικές θέσεις. Επίσης, όπως αναφέρεται και στο αρ. 19128 /21.7.97 έγγραφο της ΔΟΥ Αγίων Αναργύρων, 20 εργαζόμενοι στον Δήμο, για τους οποίους το Δημοτικό σας Συμβούλιο με την αριθ. 40/15-4-97 απόφασή του ενέκρινε ομόφωνα την καταβολή πληρωμής μηνιαίων αποδοχών τους, η οποία ακυρώθηκε με απόφαση της επιτροπής του αρ. 18, δεν έχουν υπογράψει σύμβαση με τον Δήμο και η πρόσληψή τους δεν καλύπτεται από καμία διάταξη νόμου».
Λίγες ημέρες αργότερα (24 Νοεμβρίου) ο σύλλογος των εργαζομένων διαμαρτύρεται ξανά, γιατί, σύμφωνα με τα λεγόμενα του κ. Λιάκου, δεν είχε ακόμη ψηφισθεί ο προϋπολογισμός του 1997 και γι’ αυτό δεν μπορούσε να τους πληρώσει. Δεν τους έδωσε όμως καμία εξήγηση με ποιον τρόπο τους πλήρωνε τους προηγούμενους μήνες του 1997. Βρέθηκε όμως έγγραφο της Περιφερειακής Διοίκησης Δυτικής Αττικής με ημερομηνία 17 Νοεμβρίου το οποίο αναφέρει ότι «ούτε αυτή τη φορά δεν είναι δυνατή η επικύρωση του υποβληθέντος στην υπηρεσία μας προϋπολογισμού, καθ’ όσον μεταξύ άλλων παραλείψεων δεν έχει αναγραφεί σε αυτόν και το πραγματικό αρνητικό χρηματικό υπόλοιπο, το ύψος του οποίου σύμφωνα με την από 18.9.97 βεβαίωση της ΔΟΥ Αγ. Αναργύρων ανέρχεται σε 3.123.503,302 δρχ.». Και ακολουθούν οδηγίες για να αποκατασταθεί η νομιμότητα. Πάντως για ένα πράγμα που δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον κ. Λιάκο είναι η ευρηματικότητα. Πέρυσι, όταν αντιμετώπισε ανάλογο πρόβλημα, έστειλε στη ΔΕΗ απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου την οποία εννοείται ότι έφτιαξε ο ίδιος και με την οποία αυξάνονταν τα τετραγωνικά μέτρα των σπιτιών και των καταστημάτων ώστε οι ιδιοκτήτες να πληρώνουν περισσότερα τέλη. Ετσι βρέθηκαν στη Φυλή ταβέρνες έκτασης 1,5 στρέμματος, σπίτια όπου το ισόγειο κάλυπτε 50 τ.μ. και ο πρώτος όροφος 200 τ.μ. και πολλά άλλα για τα οποία υποβλήθηκαν μηνύσεις. Διαφάνεια και έλεγχος
Η κυρία Μαρία Δαμανάκη, σχολιάζοντας την τελευταία απόφαση της έκτακτης Γενικής Συνέλευσης της ΚΕΔΚΕ, δήλωσε: «Θεωρώ θετικό το γεγονός ότι η έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΚΕΔΚΕ αποφάσισε να υιοθετήσει, έστω και καθυστερημένα, μέτρα και θεσμούς που αφορούν τη διαφάνεια και τον κοινωνικό έλεγχο στην οικονομική διαχείριση των ΟΤΑ. Ανάλογα μέτρα είχα προτείνει με τροπολογία κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου ανασυγκρότησης των ΟΤΑ (πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας). Η κυβέρνηση οφείλει, μετά τη σύμφωνη γνώμη και της ΚΕΔΚΕ, να προωθήσει τις σχετικές νομοθετικές ρυθμίσεις».
Η τροπολογία που είχε καταθέσει η κυρία Δαμανάκη τον Οκτώβριο του 1997 ανέφερε: «Στο άρθρο 13 του νομοσχεδίου «Συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης», προστίθενται παράγραφοι 12 και 13 που έχουν ως εξής:
12. Με σκοπό τη διαφάνεια και τον έλεγχο της δράσης των δήμων και κοινοτήτων από τους πολίτες, τα αρμόδια κατά νόμο όργανά τους υποχρεούνται να δημοσιοποιήσουν διά μέσου του τοπικού Τύπου, έντυπου ή ηλεκτρονικού, εντός δεκαπέντε ημερών από την κατά νόμο απόφαση έγκρισης ή τροποποίησης, τα ακόλουθα στοιχεία: Συνοπτικό πίνακα του προϋπολογισμού, απολογισμού και τεχνικού προγράμματος. Τους ισολογισμούς των επιχειρήσεων στις οποίες συμμετέχει ο δήμος ή η κοινότητα καθώς και των αμιγών δημοτικών ή κοινοτικών επιχειρήσεων. Τις επιχορηγήσεις και τα βοηθήματα του δήμου και της κοινότητας προς νομικά ή φυσικά πρόσωπα, σύμφωνα με το άρθρο 262 του Δημοτικού και Κοινοτικού Κώδικα. Την ειδική αιτιολογία και το ύψος των κατά το άρθρο 267 του ΔΚΚ, όπως τροποποιείται με το άρθρο 17 του παρόντος, συμβάσεων απευθείας ανάθεσης ή εκτέλεσης εργασίας, μεταφοράς ή προμήθειας.
13. Οι δημότες και οι κάτοικοι του δήμου ή της κοινότητας, που έχουν έννομο συμφέρον, έχουν δικαίωμα πρόσβασης σε: α) πράξεις και πάσης φύσεως έγγραφα που εκδίδονται ή διεκπεραιώνονται από τα όργανα των δήμων, κοινοτήτων και διαμερισμάτων, αιρετά ή μη, καθώς και από τα Ν.Π. που έχουν συστήσει ή στα οποία συμμετέχουν, β) πρακτικά συνεδριάσεων των συλλογικών οργάνων που συγκροτούνται στους δήμους, στις κοινότητες, στα διαμερίσματα και στα νομικά πρόσωπα που έχουν συστήσει ή στα οποία συμμετέχουν. Το δικαίωμα της πρόσβασης του προηγούμενου εδαφίου ασκείται είτε με επιτόπια μελέτη είτε με τη χορήγηση αντιγράφων». Νέα στοιχεία για την καταπάτηση καμένης δασικής έκτασης Τα οικόπεδα του δημάρχου
Η υπόθεση είναι παλιά αλλά από ό,τι φαίνεται ακόμη δεν έχει κλείσει. Μετά από πολυετή αγώνα ο Σύλλογος Οικολόγων Υδρας έφερε στην επιφάνεια νέα στοιχεία σχετικά με την καταπάτηση καμένης δασικής έκτασης στο νησί. Το ενδιαφέρον είναι ότι ένας από τους ενεχόμενους στο κύκλωμα είναι ο σημερινός δήμαρχος Υδρας κ. Κ. Αναστόπουλος. Ο κ. Αναστόπουλος είχε αγοράσει δύο οικόπεδα σε αναδασωτέα έκταση στη θέση Κλιμάκι. Η υπόθεση αυτή είχε φθάσει στη Δικαιοσύνη και ο δήμαρχος είχε απαλλαγεί με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, βάσει ενός εγγράφου της Κτηματικης Εταιρείας του Δημοσίου, το οποίο ανέφερε ότι δεν υπάρχει δημόσια έκταση στο Κλιμάκι. Νεότερο όμως έγγραφο της υπηρεσίας, τον περασμένο Μάρτιο, όχι μόνο αναγνωρίζει την έκταση ως δημόσια αναδασωτέα, αλλά θεωρεί και τα συμβόλαια του δημάρχου άκυρα. Επειτα από αυτά, δέκα περιβαλλοντικές οργανώσεις όχι μόνο από την Υδρα αλλά από όλη την Ελλάδα θα συναντηθούν την Πέμπτη με τον υπουργό Δικαιοσύνης και θα του ζητήσουν να γίνει αναψηλάφηση της υπόθεσης καθώς ο μηνυτής ήταν κρατική υπηρεσία, το Δασαρχείο Πόρου.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Το 1990, όταν ο κ. Αναστόπουλος ήταν δημοτικός σύμβουλος, αγόρασε δύο οικόπεδα σε καμένες και αναδασωτέες εκτάσεις στη θέση Κλιμάκι. Το ένα έκτασης 123 στρεμμάτων έναντι 615.000 δρχ. και το άλλο 81,625 στρεμμάτων έναντι 2.470.000 δρχ. Και τα δύο συμβόλαια υπογράφηκαν την ίδια ημέρα, 17 Σεπτεμβρίου 1990, και στο ένα έκανε διόρθωση στρεμμάτων με διαφορά 75 στρέμματα επιπλέον. Οπως προέκυψε αργότερα, ο κ. Αναστόπουλος είχε εκβιάσει τον αρμόδιο δημοτικό υπάλληλο για να βεβαιώσει ότι δεν είναι αναδασωτέα η περιοχή και δεν έχει καεί.
Στις 5 Ιουνίου του 1994, λίγο πριν από τις εκλογές, ο τότε δήμαρχος Υδρας κ. Σ. Λούλος έστειλε έγγραφο στον υπουργό Γεωργίας γιατί 29 δημότες της Υδρας ζητούσαν να εξετασθεί η νομιμότητα των αγοραπωλησιών σε καμένα δάση στην περιοχή Κλιμάκι και σε άλλες θέσεις στην Υδρα. «Η ως σήμερα εκ μέρους του δημάρχου έρευνα», ανέφερε ο κ. Λούλος, «απέδειξε ότι οι πωλητές εκτός από τη φερόμενη ως ιδιοκτησία τους έκταση στη θέση Κλιμάκι, 20 περίπου στρεμμάτων, την οποία οι ίδιοι σε ανύποπτο χρόνο δήλωσαν ως βοσκότοπο (δημόσιος τόπος) χωρίς να αναγνωρισθεί με τη νόμιμη σχετική διαδικασία ως ιδιωτική, έκλεψαν και δημόσια έκταση 721 στρεμμάτων καμένης γης κηρυχθείσης ως αναδασωτέας, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας πούλησαν».
«Μεταξύ των αγοραστών», συνεχίζει το έγγραφο, «είναι και ο δημοτικός σύμβουλος Αναστόπουλος Κωνσταντίνος, ο οποίος μετερχόμενος διάφορα τεχνάσματα σε συμπαιγνία με τους πωλητές απέκτησε παράνομα κλεμμένη, καμένη δασική έκταση 205,175 στρεμμάτων. Συγκεκριμένα ο παραπάνω δημοτικός σύμβουλος (απόφοιτος ΤΕΙ), ικανότατος να ελέγξει τίτλους, τοπογραφικά διαγράμματα κλπ., όχι μόνο δεν το έκανε αλλά, όπως φαίνεται, συνήργησε στην κατάστρωση και εφαρμογή σχεδίου για να πετύχει τους σκοπούς του. Εισήγηση του δημάρχου να συζητηθεί το θέμα ενώπιον του δημοτικού συμβουλίου ως πρώτο θέμα της ημερησίας διατάξεως προσέκρουσε σε αντιδράσεις ενίων δημοτικών συμβούλων, οι οποίοι γνωρίζοντες την ενοχή τους προγραμμάτισαν κωλυσιεργία με απώτερο για αυτούς σκοπό».
Στο μεταξύ έγιναν οι εκλογές και ο κ. Αναστόπουλος εξελέγη δήμαρχος Υδρας. Αμέσως μετά την εκλογή του, για να ωφελήσει την ιδιοκτησία του και τα οικόπεδα τριών στενών συνεργατών του και δημοτικών συμβούλων, χάραξε παρανόμως πέντε δρόμους για την εξυπηρέτηση των οικοπέδων αυτών. Και όλα αυτά ενώ εκκρεμούσε μήνυση του Δασαρχείο Πόρου εναντίον του δημάρχου από τις 21 Ιουλίου 1994. Τον επόμενο χρόνο το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών απάλλαξε με βούλευμα (αρ. 564/1995) τον κ. Αναστόπουλο από τις κατηγορίες λόγω αμφιβολιών. Σημαντική επιρροή στην έκδοση της απόφασης αυτής είχε ένα έγγραφο της Κτηματικής Υπηρεσίας της Νομαρχίας Πειραιά προς τον δήμαρχο Υδρας, στις 29 Ιουνίου 1994, σύμφωνα με το οποίο, «όπως προκύπτει από το αρχείο της υπηρεσίας, δεν υπάρχει καταγεγραμμένο δημόσιο κτήμα στη θέση Κλιμάκι. Το Δημόσιο όμως επιφυλάσσεται των δικαιωμάτων του». Το Δασαρχείο δεν άσκησε έφεση στο βούλευμα και η υπόθεση έμεινε εκεί.
Ο Σύλλογος Οικολόγων Υδρας όμως δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συνέχισε να ψάχνει την υπόθεση και τον Ιούλιο του 1995 έλαβε από τη Διεύθυνση Κτηματικής Υπηρεσίας της Περιφερειακής Διοίκησης Πειραιά την ακόλουθη απάντηση: «Σε συνέχεια του παραπάνω σχετικού με το οποίο μας ζητάτε να σας πληροφορήσουμε αν το Δημόσιο προβάλλει δικαιώματα επί δασικών εκτάσεων στην περιοχή Κλιμακίου Ν. Υδρας, σας γνωρίζουμε τα εξής: Η παραπάνω περιοχή είναι έκταση η οποία, σύμφωνα με την Δ231089/1985 απόφαση Νομάρχη Πειραιά, έχει κηρυχθεί αναδασωτέα και ως εκ τούτου αρμόδιο για την προστασία και διαχείριση όλων των δασικών εκτάσεων είναι το υπουργείο Γεωργίας και όχι η υπηρεσία μας».
Από τότε ως τον περασμένο Μάρτιο έγιναν αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες στο Δασαρχείο Πόρου, το οποίο ερευνώντας ξανά την υπόθεση μετά από αίτηση παροχής πληροφοριών στις 4 Μαρτίου 1997 απαντά: «Δύμφωνα με τα φωτοαντίγραφα των τοπογραφικών διαγραμμάτων που βρίσκονται στο αρχείο της υπηρεσίας μας, από τα αριθμ. 11871/90 και 12240/91 συμβόλαια της Συμβολαιογράφου Υδρας Μαρίας Κοττομάτη – Καλογιάννη και την αριθμ. Δ/321089/16-9-85 απόφαση του Νομάρχη Πειραιά που κηρύχθηκε ως αναδασωτέα δασική έκταση 13.800 στρέμματα που καταστράφηκε από την πυρκαγιά της 14-7-85 βλέπουμε ότι: α) Δύο ανεξάρτητα τμήματα εκτάσεως εμβαδού 3.291,2 τ.μ. και 10.779,5 τ.μ., αντίστοιχα, είναι μη δασικές εκτάσεις. β) Η υπόλοιπη έκταση που περιλαμβάνεται στα τοπογραφικά διαγράμματα των παραπάνω συμβολαίων, τα οποία είναι άκυρα κατά το μέρος που αυτά αναφέρονται σε δημόσια αναδασωτέα δασική έκταση εμβαδού 143,510 στρέμματα, είναι δημόσια αναδασωτέα δασική έκταση». Δηλαδή με το έγγραφο αυτό ανατρέπεται ουσιαστικά το έγγραφο της 29ης Ιουνίου 1994 που εξέδωσε η Κτηματική Υπηρεσία της Νομαρχίας Πειραιά.
Ενα θέμα που έχει επίσης απασχολήσει την τοπική κοινωνία είναι η λειτουργία μιας ταβέρνας στη νήσο Δοκό, περιοχή στην οποία ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο ναυάγιο του κόσμου. Η ταβέρνα αυτή δεν έχει άδεια ίδρυσης και λειτουργίας, ενώ στεγάζεται σε κτίσμα που έχει κριθεί τελεσίδικα κατεδαφιστέο. Το Αστυνομικό Τμήμα Υδρας έχει κάνει μηνύσεις αλλά ουδείς ασχολείται από τον δήμο. Μάλιστα στις 9 Ιουλίου 1997 το Αστυνομικό Τμήμα Υδρας έστειλε και έγγραφο στον δήμο, στο οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά: «Η υπηρεσία μας σας έχει ενημερώσει για την άνευ αδείας λειτουργία στη νήσο Δοκό του καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος (ταβέρνα), χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν επιβληθεί οι προβλεπόμενες διοικητικές κυρώσεις κλείσιμο, σφράγιση καταστήματος».
Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η ταβέρνα και της παρέχεται τόση προστασία από τον δήμο; Ο αδελφός του ιδιοκτήτη είναι αντιδήμαρχος και ένας εκ των στενών συνεργατών του κ. Αναστόπουλου, ο οποίος μάλιστα έστειλε προσφάτως επιστολή στην Περιφερειακή Διοίκηση Πειραιά , με την οποία την ψέγει γιατί, σύμφωνα με το σκεπτικό του, δεν φταίει ούτε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας ούτε ο Δήμος Υδρας αλλά το κράτος, που δεν δίνει επιτέλους την άδεια ώστε να λειτουργήσει νόμιμα!
