Καβγάδες, καβγάδες, καβγάδες παντού. Καβγάδες για το τίποτε. Καβγάδες με το παραμικρό. Καβγάδες για το πάπλωμα. Καβγάδες για σημαντικά. Καβγάδες για ασήμαντα. Εξαλλος ο Στάθης Αγγελόπουλος με τον φερόμενο ως φίλο του μακαρίτη πατέρα του, Μανώλη Αγγελόπουλου, που θέλει να γράψει βιογραφία του λαϊκού τραγουδιστή ενώ δεν έχει πάρει τη συναίνεσή του. Εξαλλος ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος με τον ομοτράπεζό του Στ. Παπαθεμελή: «Μη μου λες εμένα ότι έχω προσωπικά με τον Χριστόδουλο. Εσύ δεν έχεις προσωπικά με τον Σημίτη; Εγώ τουλάχιστον δεν αλλάζω θέση. Ο,τι έλεγα, λέω, δεν κρύβομαι. Ενώ εσύ άλλα έλεγες όταν ήσουν υπουργός κι άλλα τώρα». Εξαλλος και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος με τον επίσης ομοτράπεζό του Γ. Βουλγαράκη: «Ξέρουμε τι λύσεις έχετε εσείς για το ασφαλιστικό. Θυμόμαστε πολύ καλά τον νόμο Σιούφα». Εξαλλος και ο Γ. Βουλγαράκης τού απαντά: «Να τ’ αφήσετε αυτά. Εδώ δεν είναι ΓΣΕΕ».
Τι ενώνει όλους αυτούς τους καβγάδες; Η μία πλευρά της εξήγησης του φαινομένου, εκείνη των πασιφανών αιτιών, έχει ξεκάθαρες απαντήσεις: Είναι η μανία του εύκολου (νουμεροθηρικού) εντυπωσιασμού που ωθεί τους τηλεπαρουσιαστές να επιλέγουν… ετοιμοπόλεμους συζητητές. Και είναι επίσης η πελατειακού τύπου εμμονή των νεοελλήνων να υποδύονται τον «βασιλικότερο του βασιλέως» για να πλασαριστούν σε πιο αρεστή θέση κοντά στους αρχηγούς των απόψεών τους. Υπάρχει ωστόσο και η πλευρά των άφατων (για τώρα) και δυσερμήνευτων (για τώρα) εξηγήσεων, που μπορούν να έλθουν στο φως αν θελήσουμε να αναζητήσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως: Μήπως στ’ αλήθεια το ποτάμι της κοινωνικής οργής έχει ξεχειλίσει; Μήπως η κατάρριψη κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης εν ονόματι του ευδαιμονισμού των ολίγων ισχυρών του κόσμου τούτου είναι η αφορμή αυτής της συσσωρευμένης αγανάκτησης που ψάχνει τον τρόπο να εκτονωθεί και τον δρόμο να εκφραστεί; Αν συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα η διέξοδος δεν μπορεί να δοθεί από την τηλεόραση και τον… γυάλινο κόσμο της, που εξυπηρετεί ιδιοκτησιακές και εξουσιαστικές σκοπιμότητες.
Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Το… προνόμιο του χειρίζεσθαι τον παραμορφωτικό φακό της πραγματικότητας δεν έχουν μόνο οι εικονολάτρες τηλεοπτικοί θιασώτες της φαντασμαγορικής κοσμοθεωρίας. Το κατέχουν και το ασκούν με ιδιαίτερη επιμέλεια και ζηλευτή ευελιξία (πρωτίστως) οι πολιτικοί. Ειδικώς όταν θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και για να μην κατηγορηθούμε ως τουλάχιστον απλουστευτικοί…, ιδού τρανό παράδειγμα: Συζήτηση περί ασφαλιστικού στο talk-show του Μ. Καψή. Ο υπουργός Πολιτισμού Ευ. Βενιζέλος παραδέχεται ότι ο χειρισμός της κυβέρνησης συνιστά «πολιτική ήττα» και ζητεί «συγγνώμη». Στη συνέχεια ανακαλύπτει όμως και το θετικόν του πράγματος(!): «επαναπολιτικοποιήσαμε» την κοινωνία και τη «στρέψαμε προς προοδευτική κατεύθυνση»…
Κουίζ
Ποιος ιδιαιτέρως (και με γκάλοπ!) αναγνωρίσιμος τηλεστάρ κόπτεται να λάβει συναινετικό (ΠαΣοΚ-ΝΔ) χρίσμα για τον Δήμο Αθηναίων εν όψει του 2004;
