Χωρίς αμφιβολία μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του κινηματογράφου, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα δημιούργησε ταινίες που έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία της μεγάλης οθόνης. Μεγαλομανής με μεγαλεπήβολα σχέδια, έπεσε και σηκώθηκε πολλές φορές και κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κατόρθωσε, μέσα από πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, να κάνει αυτό το οποίο ήθελε, να προτείνει νέες φόρμες και να προσπαθήσει να έχει τον απόλυτο έλεγχο της δουλειάς του, γεγονός που τον έφερε αρκετές φορές στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Τι είναι για τον Κόπολα ο κινηματογράφος; «Αναζητώ μια φόρμα δραματουργίας η οποία παίρνει στοιχεία από το σύγχρονο μυθιστόρημα και χρησιμοποιεί τη μουσική, το τραγούδι και την ποίηση, και υπό αυτή την έννοια βρίσκεται κοντά στην όπερα. Μια φόρμα μεγάλης διάρκειας που θα αποτελείται από πολλά μέρη και θα αναφέρεται σε ό,τι πιο φιλόδοξο: την ενεργητικότητα, το σεξ, το νόημα της ζωής. Για να το κατορθώσω όμως αυτό πρέπει να δημιουργήσω από την αρχή κάποιο είδος όπερας, μια γλώσσα που να παντρεύει το θέατρο, τη μουσική, την ποίηση, τον χορό και το τραγούδι. Αυτή η γλώσσα όμως δεν υπάρχει ακόμη» έχει πει. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει, με άνισα ίσως αποτελέσματα αλλά με πραγματική πίστη.
Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ του Μίσιγκαν στις 7 Απριλίου 1939 από οικογένεια ιταλικής καταγωγής και ο πατέρας του, Κάρμαϊν, ήταν φλαουτίστας στην ορχήστρα του Αρτούρο Τοσκανίνι. Το όνειρο του πατέρα του ήταν από απλός εκτελεστής να γίνει συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας, η φιλοδοξία του αυτή όμως θα του στοιχίσει πολλές απογοητεύσεις αλλά θα εμφυτεύσει στον γιο του την ιδέα για τη δόξα, το μεγαλείο και τις μεγάλες διαστάσεις.
Μέλος μιας «ομάδας» ταλαντούχων σκηνοθετών που έμελλε να επαναπροσδιορίσουν τον αμερικανικό κινηματογράφο στη δεκαετία του ’70 – Μάρτιν Σκορσέζε, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Λούκας – ο Κόπολα αν και ξεκίνησε κάπως αμήχανα με το μιούζικαλ «Κάτω από το ουράνιο τόξο» και αφού πέρασε από την «απαραίτητη» ανεξάρτητη παραγωγή («Οι άνθρωποι της βροχής»), σύντομα άγγιξε την κορυφή με τον «Νονό» (1972), την πρώτη σοβαρή ταινία του Χόλιγουντ γύρω από το οργανωμένο έγκλημα και μάλιστα μέσα από την εικόνα ενός οικογενειακού δράματος, εφαλτήριο του οποίου ήταν η διαβρωτική γοητεία της εξουσίας. Η κινηματογραφική ανάπλαση του μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο ολοκληρώθηκε όταν ο Κόπολα σκηνοθέτησε το δεύτερο μέρος του, στον «Νονό 2», λίγα χρόνια προτού μεταφερθεί στις Φιλιππίνες για να γυρίσει κάτω από απάνθρωπες συνθήκες το αντιπολεμικό αριστούργημα «Αποκάλυψη τώρα!», το πιο φιλόδοξο και πιο προσωπικό έργο της καριέρας του, το οποίο όμως σήμανε και την αρχή της πτώσης του.
