Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από πολιτική υψοφοβία. Τα υψηλά ποσοστά δημοσκοπήσεων τού προκάλεσαν ίλιγγο και ενεργοποίησαν στον Συνασπισμό (όχι στον ΣΥΡΙΖΑ) το «σύνδρομο ΠαΣοΚ».
Μια ανίατη, όπως αποδεικνύεται, ψυχική ασθένεια, κάτι σαν πολιτική σχιζοφρένεια, που εκδηλώνεται με αυτοκτονικές τάσεις κάθε φορά που «μυρίζουν» εκλογές. Τα χρόνια περνούν, οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν, αλλά όχι για τον Συνασπισμό. Για αυτόν το μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα παραμένει αναλλοίωτο, αλλά πάντοτε το ίδιο αυτοκαταστροφικό:
«Να κυβερνήσει με το ΠαΣοΚ ή να μην κυβερνήσει;».
Ο διπλασιασμός των ποσοστών στις τελευταίες εκλογές, η μεγάλη αποδοχή από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες των έστω και αποσπασματικών πολιτικών προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και η διεισδυτικότητα του δίδυμου Αλαβάνου – Τσίπρα μας έκανε να πιστέψουμε ότι το δίλημμα της Κεντροαριστεράς είχε τελειώσει. Σε μια εποχή μάλιστα όπως η σημερινή κατά την οποία η Σοσιαλδημοκρατία που κυβέρνησε την Ευρώπη τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 είναι υπόλογη για το οικονομικό κραχ.
Κάναμε λάθος. Το ΠαΣοΚ είναι εδώ.
Στην καρδιά του Συνασπισμού. Ενα γεροντικό πάθος που δεν μπορούν να τιθασεύσουν ούτε η αριστερή λογική της πλειοψηφίας, ούτε ο νεανικός ενθουσιασμός της ηγεσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας ρωτήσει και πάλι στις εκλογές: Πρέπει να υπάρχει στη Βουλή μια εναλλακτική Αριστερά; Η απάντηση είναι προφανής: Ναι.
Αλλά είναι λάθος η ερώτηση. Η ερώτηση είναι προς τον Συνασπισμό: Σε τι θα χρησιμεύσει μέσα και έξω από τη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι μια ερώτηση ρητορική και καλό θα είναι η απάντηση να μην είναι κοινότοπη.
Είναι μια ερώτηση που κάνουν όλο και περισσότεροι για την επόμενη ημέρα και απαιτεί το άνοιγμα ενός διαλόγου που δεν θα φοβάται τις συγκρούσεις όσο έντονες και αν είναι. Διαφορετικά, αν σκεπάσουν τις αντιθέσεις, αν επικρατήσει η λογική του συμβιβασμού, ο κίνδυνος είναι να επικρατήσει στην κοινωνία η λογική της επιβίωσης και οι ψηφοφόροι να προτιμήσουν την «αμερικανική» λύση του ΠαΣοΚ. Επιλέγοντας έναν φορέα που δεν προτείνει καμία εναλλακτική λύση, αλλά σε μια λογική διαχείρισης του συστήματος υπόσχεται αποσπασματικές λύσεις σε άτομα και ομάδες. Σε μια υπερταξική λογική του «εθνικά καλού». Είναι απατηλό, αλλά από πάρα πολλούς μπορεί να επιλεγεί σαν η μοναδική δυνατή λύση.
Οι καιροί απαιτούν θάρρος και τόλμη από τον Συνασπισμό. Αν δεν τα έχει, καλύτερα να δώσει από τώρα το μαγαζί στους φορείς του «συνδρόμου ΠαΣοΚ». Και να συμφωνήσει με το ΠαΣοΚ δύο- τρία υπουργεία, μερικές γενικές γραμματείες και διοικήσεις οργανισμών. Μπορεί έτσι να σβήσει πολιτικά, αλλά τουλάχιστον για λίγο θα έχει περάσει καλά.
