Η προδιαγεγραμμένη πορεία προς τη διάλυση

Aν υπήρχε έστω και μία αμφιβολία ως προς τα πού οδηγείται μια κρατική εταιρεία η οποία, ενώ οφείλει να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, λειτουργεί με ψηφοθηρικά κριτήρια, τώρα πλέον δεν υπάρχει: στη διάλυση. Οπως η Ολυμπιακή. Αν υπάρχουν επίσης αμφιβολίες ως προς το αν η πορεία της Ολυμπιακής ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη και άλλη πιθανή κατάληξη δεν υπήρχε, η απάντηση είναι επίσης μία: υπήρχε. Αλλά δεν υπήρχε αυτός ο οποίος θα έπαιρνε τις κατάλληλες αποφάσεις.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά:

Πριν από είκοσι χρόνια, όταν η αγορά των αερομεταφορών στην Ευρώπη άνοιγε στον ανταγωνισμό, δύο ήταν οι κρατικές εταιρείες που αντιμετώπιζαν τα μεγαλύτερα προβλήματα: η Ολυμπιακή και η Αir France. Και οι δύο εταιρείες υπέβαλαν στις Βρυξέλλες προγράμματα εξυγίανσης βάσει των οποίων η επιτροπή τους επέτρεψε να ενισχυθούν από τον κρατικό κορβανά. Απαξ διά παντός όμως και με συμπεφωνημένο στόχο να μπορούν πλέον να στέκονται στα πόδια τους.

Σήμερα η μεν Αir France κυριαρχεί στους ευρωπαϊκούς ουρανούς, η δε Ολυμπιακή, αφού οδηγήθηκε στην απόλυτη απαξίωση, επιχειρεί να βρει ιδιώτη ο οποίος θα τη λειτουργήσει ξανά, έστω και λειψή.

Επισήμως τα πρώτα προβλήματα της Ολυμπιακής με τις Βρυξέλλες άρχισαν το 1994, όταν οι κοινοτικές υπηρεσίες διαπίστωσαν ότι τα προηγούμενα οκτώ χρόνια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις (σ.σ.: στις οποίες κατά καιρούς έλαβαν μέρος όλα τα ελληνικά κόμματα) τη χρηματοδοτούσαν κρυφά.

Εκτοτε ακολούθησαν δεκάδες επιστολές, προσφυγές και αποφάσεις της επιτροπής κατά της Ελλάδας και της Ολυμπιακής, με την Αθήνα να αντιδρά ως εξής:

Σε πρώτη φάση αντιμετώπισε τους κοινοτικούς παράγοντες ως «κουτόφραγκους». Με ψευδείς ισολογισμούς, παράλογες εκτιμήσεις των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας και νομικές ταχυδακτυλουργίες προσπάθησε να εμφανίσει την εικόνα μιας υγιούς Ολυμπιακής.

Οταν στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας η επιχείρηση παραπλάνησης των Βρυξελλών κατέρρευσε, μπήκε σε εφαρμογή το δεύτερο σχέδιο: του συμψηφισμού. Πατώντας στο εξαιρετικά προνομιακό για την Ολυμπιακή νομοθετικό πλαίσιο που είχε συμφωνήσει ο Ωνάσης με το Δημόσιο, οι ιθύνοντες της Ολυμπιακής πέτυχαν την έκδοση απόφασης της ελληνικής Δικαιοσύνης βάσει της οποίας το ελληνικό Δημόσιο χρωστούσε στην Ολυμπιακή περίπου όσα του χρωστούσε. Συνεπώς… ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Εκτοτε, οι κοινοτικές υπηρεσίες ερευνούν αν η διαδικασία του συμψηφισμού μπορεί να θεωρηθεί συμβατή προς την κοινοτική νομοθεσία. Από ό,τι φαίνεται δε, θα ερευνούν για χρόνια, χαμένοι μέσα σε ελληνικές εγκυκλίους μισού αιώνα.

Εν τω μεταξύ, η κρατική Ολυμπιακή αποφάσισε- κυρίως τα τελευταία χρόνια- να μην είναι εντάξει στις συμβατικές υποχρεώσεις της προς το κράτος, γνωρίζοντας φυσικά ότι οι ανταγωνιστές της θα προσφύγουν στις Βρυξέλλες και θα δικαιωθούν.

Ετσι, η Ολυμπιακή έφθασε σιγά σιγά στη σημερινή κατάσταση της απόλυτης απαξίωσης, με τα ακίνητά της να είναι μάλλον το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο της και τις παλιές ελληνικές ταινίες να θυμίζουν το πώς ήταν κάποτε. Κάτι που ως γνωστόν δεν συνέβη με την Αir France.