ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Από διοργάνωση σε διοργάνωση οι Παρολυμπιακοί Αγώνες αποκτούν νέες διαστάσεις εντυπωσιασμού, με την οροφή του θεάματος να ψηλώνει. Απτό δείγμα το Πεκίνο, όπου μάλιστα η ελληνική συμμετοχή είχε λαμπρές επιδόσεις. Αναπόφευκτα ο θεσμός σε καίρια σημεία προσομοιάζει με τους «μεγάλους», μηδέ των παρενεργειών αποκλειομένων και ειδικότερα της φαρμακοδιέγερσης. Αλλά μέσα από τον ανταγωνισμό επιδόσεων και νικών και μεταλλίων αναδύεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η δύναμη της ψυχής. Γιατί οι Αγώνες αυτοί δεν είναι μόνο δοκιμασία σωματικών, πνευματικών και ψυχολογικών ιδιοτήτων αλλά πρωτίστως η νίκη επί του εαυτού του αθλητή και της αθλήτριας. Η σωματική μειονεξία ηττάται από τη θεληματικότητα και η αναπηρία θρυμματίζεται από την έξαρση της ψυχής. Γι΄ αυτό και το νόημα των Αγώνων είναι ολότελα διαφορετικό από εκείνο των συμβατικών. Η ιδιαιτερότητά του είναι ένα βροντερό «όχι» στον Καιάδα.

Η ελληνική αποστολή εμφανίστηκε και εκ των αποτελεσμάτων κρίνεται η πληρέστατα προετοιμασμένη, εξ ου και ο αριθμός των μεταλλίων και των άλλων διακρίσεων. Τα ηθικά αλλά και τα υλικά οφέλη είναι μέσα στο παιχνίδι. Ανοιχτοχέρηδες χορηγοί δεν υπάρχουν στο μέγεθος της συμφεροντοσκοπίας των «μεγάλων» Αγώνων του καλοκαιριού, καθώς και του χειμώνα. Τα όποια «πριμ» (σε κάθε χώρα η πρόβλεψη διαφέρει αλλά στην Ελλάδα είναι ισότιμα με την άλλη πλευρά) πιάνουν τόπο, όπως εμφανείς είναι και η ευθύνη και η υποχρέωση της πολιτείας για την επαγγελματική και την κοινωνική αποκατάσταση. Κάποιοι από αυτούς που παρακολούθησαν το πλήρες τηλεοπτικό πρόγραμμα ίσως να αισθάνθηκαν ένα σφίξιμο από την προσπάθεια. Λογικό, όχι όμως και οίκτος. Οι «ήρωες» αυτοί δεν απολαμβάνουν ούτε την ειδωλοποίηση ούτε τη συχνή επικοινωνιακή προβολή. Τα ονόματά τους ξεχνιούνται από τους πολλούς μετά τους Αγώνες, αλλά η ουσία του μηνύματος παραμένει. Είναι νικητές και νικήτριες σε έναν άλλον αγώνα πολύ πιο δύσκολο. Η Φύση δεν αγαπά τα κενά. Οπως θαυμάζουμε ωραίους πίνακες ζωγραφικής με τη χρήση στόματος και ποδιών, όπως μας ευφραίνει η φωνή και η δεξιοτεχνία τυφλών στο πιάνο ή σε κάποιο άλλο όργανο, έτσι με σεβασμό στην ανθρώπινη φύση ας χαρούμε ό,τι δημιουργείται στους στίβους και στα γήπεδα και στα κολυμβητήρια. Αυτό που προσλάβαμε από το Πεκίνο είναι η πιο δυναμική παρότρυνση για μια καλύτερα προγραμματισμένη και αποτελεσματική καλλιέργεια και ανάπτυξη και στη χώρα μας της άθλησης με περιούσιο στοιχείο την ανατροπή της μοίρας.

Και στο 2008 επικρατεί σύγχυση αν οι Αγώνες αυτοί πρέπει να αποκαλούνται Παραολυμπιακοί ή Παρολυμπιακοί. Δίλημμα άνευ ερείσματος. Η κοινή λογική της απλής γραμματικής γέρνει την πλάστιγγα προς το Παρολυμπιακοί. Γι΄ αυτό το λεξικό έχει τον αρμόδιο λόγο. Ο σύνδεσμος «παρά» προσδίδει πλείστες όσες έννοιες στο δεύτερο συνθετικό. Δύο από αυτές αφορούν το συγκεκριμένο ερώτημα: η μία έννοια εκφράζει το «πλησίον», το «κοντά»· η δεύτερη είναι πιο ισχυρή στη συγκεκριμένη περίπτωση, η έννοια του παραλλήλου. Οσον αφορά τη σύνθλιψη του δεύτερου άλφα του συνδέσμου «παρά» με το πρώτο φωνήεν του δεύτερου συνθετικού, είναι κάτι το κοινότοπο. Οπως λέμε και γράφουμε «παραγγελία» και όχι «παρααγγελία», «παρορμητικός» και όχι «παραορμητικός», «παρακούω» και όχι «παραακούω», είναι καλή η επιλογή του Παρολυμπιακοί. Μάλιστα, δίχως προσφυγή στη μετάφραση του διεθνούς ονόματος «Ρarolympics».

Επίμετρο και το ερώτημα για τους νέους ορίζοντες. Μια πρόταση, οι σύλλογοι (ειδικότερα οι πλούσιες ΠΑΕ και ΚΑΕ) να δείξουν κοινωνική ευαισθησία, καθώς και άλλοι σύλλογοι «έχοντες» (ιδιαίτερα του στίβου αλλά και της κολύμβησης), για την ίδρυση ειδικών τμημάτων. Επίσης η προσφορά στο κοινό εικόνων από δράση στο μεγαλύτερο διάστημα του έτους. Εκ των ων ουκ άνευ η ηθική και οικονομική στήριξη επαρκούς μορφής στους φορείς με αποκλειστικό έργο την άθληση σωματικά μειονεκτούντων ατόμων.

Σημείωση: Στο κείμενο της περασμένης Κυριακής δημοσκόπηση έδινε 40% της ευθύνης για το ντόπινγκ στους παράγοντες και κακώς γράφτηκε 4%. Επίσης «οι κέραμοι» από τη γνωστή φράση «πλίνθοι, λίθοι κτλ.» αναφέρονται ως «κέραμος» κατά τη γραφή του Ξενοφώντα. (Απομν. 3, Ι, 7).