Παίζοντας κάναμε θέατρο

« Κάρολος Κουν Θέατρο Τέχνης»: με μια μεγάλη έκθεση το Μουσείο Μπενάκη γιορτάζει τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Καρόλου Κουν, σαν χθες, 13 Σεπτεμβρίου του 1908. Επικεντρωμένη στα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, η έκθεση ξεκινά από το 1942, έτος ίδρυσης του θεάτρου και της σχολής, και φθάνει ως το 1987- χρονιά του θανάτου του Κουν. Σαράντα πέντε χρόνια γεμάτα έργα, παραστάσεις, σκηνοθεσίες και συνεργασίες, γεμάτα αγωνίες και όνειρα, πρόβες και μαθήματα, γεμάτα θέατρο. Με φωτογραφίες ...

Ο Κάρολος Κουν από τον Κάρολο Κουν,σύντομο αυτοβιογραφικό:

«Γεννήθηκα στην Προύσα της Μικράς Ασίας στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908,αλλά από έξι μηνών παιδί και ως τα είκοσί μου χρόνια έζησα στην Κωνσταντινούπολη.Εκτός από τους γονείς μου είχε τη φροντίδα μου μια γερμανίδα γκουβερνάντα,η φροϊλάιν Μόζερ.Οι πρώτες μου σπουδές ήταν στη Ροβέρτειο Σχολή της Πόλης.Στα 1927 πήγα στο Παρίσι για έναν χρόνο και σπούδασα αισθητική στη Σορβόννη.Στην Ελλάδα πρωτοήρθα το 1929 σε ηλικία 21 ετών και εργάστηκα σαν καθηγητής Αγγλικών στο Αμερικανικό Κολλέγιο,το σημερινό Κολλέγιο Αθηνών,όπου είχα τις πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες.Να πώς: Στο μάθημα των αγγλικών αντί να τους βάζω να γράφουν απλές λέξεις και προτάσεις,τους έλεγα να κάνουν διαλόγους.

Ημασταν όλοι πολύ νέοι τότε και κάναμε όνειρα.Ανάμεσα στους μαθητές μου ήταν ο Δημήτρης Χορν,ο Ανδρέας Παπανδρέου,ο Αλέξης Σολομός,ο Γιώργος Μυλωνάς και άλλοι.Ετσι λοιπόν,σαν παιχνίδι,σκαρώναμε μικρά θεατρικά μονόπρακτα που μερικά ήταν πολύ πετυχημένα.Ο Γιώργος Μυλωνάς,θυμάμαι,είχε γράψει ένα έργο επιστημονικής φαντασίας που είχε τον παράδοξο τίτλο: “Αρχιτσομπάνης in the Μoon” και ο Αλέξης Σολομός ένα αστυνομικό θρίλερ με τον πρωτότυπο τίτλο “Ποιος σκότωσε την Καρδερίνα” όπου ο ίδιος έπαιζε τον δολοφόνο-σπουργίτι.Οσο για μένα,έγραψα το σουρεαλιστικό δράμα της οικογένειας Πιθηκίδου,με τίτλο “Κορόνα ή Γράμματα”. Ηταν όμορφα εκείνα τα χρόνια και τα θυμάμαι πάντα με νοσταλγία,γιατί παίζοντας κάναμε θέατρο.Εκτός από αυτά τα μικρά μονόπρακτα ανεβάζαμε επίσης έργα του Αριστοφάνη,του Σαίξπηρ και άλλων.Τα κοστούμια και τα σκηνικά τα φροντίζαμε και τα βάφαμε μόνοι μας,όπως μόνοι μας κάναμε τις μάσκες και τα άλλα θεατρικά αντικείμενα.Ζούσαμε τη μαγεία του θεάτρου σαν σε όνειρο…».

Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.