Λίθοι τε και πλίνθοι και κέραμος

Χρονική σύμπτωση με σημειολογικό και πρώτιστα κοινωνικό ενδιαφέρον για δύο πυριτιδαποθήκες με συχνές, δυστυχώς, εκρήξεις στην κινούμενη άμμο του αθλητικού μας χώρου. Η βία και το ντόπινγκ. Σχέδιο νόμου του υπουργείου Πολιτισμού και η παρέμβαση της πολιτείας. Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα από μια δημοσκόπηση (Κάπα Research) στην άλλη πλευρά. Κάθε νομοσχέδιο κρίνεται στην πράξη και θα ήταν πολύ σημαντική για την ελληνική κοινωνία η μερική, έστω, αντιμετώπισή τους. Η αυστηρότητα των προθέσεων είναι φανερή, αλλά το πιεστικό ερώτημα αφορά το πώς θα γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των προθέσεων και της απόδοσης των μέτρων. Πολλά είναι τα σημεία προς συζήτηση και βελτίωση ή και μετατροπή. Π.χ., οι προβλεπόμενες ποινές για τους εμπόρους, και όχι μόνο τα θύματα, θα υλοποιηθούν μέσα από έναν αποτελεσματικό μηχανισμό έρευνας και ελέγχου; Η συσχέτιση με τη διακίνηση ναρκωτικών δεν είναι, ασφαλώς, πραγματικότητα. Στο συγκεκριμένο, οι εκτιμήσεις του ανθρώπινου υλικού μιας δημοσκόπησης έχουν οξύτατη σημασία.

Η απάντηση των ερωτηθέντων είναι συντριπτικά αθωωτική ή, πιο σωστά, μειωμένης ευθύνης για τον αθλητή. Μόλις 8%… Οι «παράγοντες» που θυμίζουν την αρχαία ρήση «λίθοι τε και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμένα» (και όχι ερριμμένοι όπως συνήθως αναφέρεται) πρωτεύουν με 4%. Ακολουθεί η πολιτεία που δεν λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα (για να δούμε, τι μας φέρνει η νέα ψαριά) ποσοστό 33%, αλλά και η κοινωνία. Ιδιαίτερης βαρύτητας η σημειολογική ένσταση που θέλει πάση θυσία διακρίσεις και μετάλλια: 16,1%. Αυτά τα 3/4 των δύο πρώτων απαντήσεων τι σας λένε; Ποιος ο ρόλος και ποια η ευθύνη των προπονητών και των γιατρών; Ερήμην αυτών ως αρμοδιότητα και χρέος παίζεται το δράμα. Ερήμην και εν αγνοία των αθλητιάτρων είναι κανόνας η χορήγηση «συμπληρωμάτων» από άτομα που δεν έχουν επιστημονική αρμοδιότητα. Σε πλείστες όσες περιπτώσεις ο γιατρός της ομοσπονδίας έχει ρόλο συμβατικό για χορήγηση φαρμάκων ίασης και όχι βελτίωσης της απόδοσης. Ειρήσθω εν παρόδω η έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης των αθλητών στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Γράφτηκε- και δεν διαψεύστηκε- ότι μόνο η ομάδα της ιστιοπλοΐας είχε συνοδευθεί από αθλητικό ψυχολόγο.

Το μέλλον θα δείξει αν η περικοπή των προνομίων για τους διακρινόμενους αθλητές εκτός βάθρου θα περιορίσει τα κρούσματα. Το θέμα είναι ανοιχτό, για τον απλούστατο λόγο: Π.χ., ένας καλός αθλητής ή αθλήτρια ευελπιστούσε σε κάποια οικονομική ανταμοιβή για μια τιμητική θέση στην οκτάδα. Είναι σίγουρο, άραγε, ότι ο αποκλεισμός λόγω βάθρου δεν θα τον ωθήσει να κάνει, με αθέμιτο μέσο, προσπάθεια για το μετάλλιο; Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε ότι τα πριμ για τις πέραν του βάθρου θέσεις μπορεί να μην κάνουν αίσθηση στους πλούσιας οικονομικής αντιπαροχής μέσω άλλων πηγών και χορηγών, αλλά για αυτούς που ανήκουν στα «φτωχά» και ισχνής ή ανύπαρκτης δημοσιότητας αθλήματα είναι στήριξη διαβίωσης. Οσον αφορά την κατάργηση προσφοράς θέσεων και βαθμών στις Ενοπλες Δυνάμεις, αναμφίβολα είναι δώρο και για τους πλούσιους του επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά και για τους άλλους είναι πάλι στήριξη βίου. Για αυτούς τους έχοντες πραγματική ανάγκη υπάρχει και η προσφορά υπηρεσιών, ενδεχομένως και αθλητικής μορφής, με σύμβαση και μετά τη λήξη της αθλητικής σταδιοδρομίας. Η αποκαλούμενη «αργομισθία» στις Ενοπλες Δυνάμεις και στα Σώματα Ασφαλείας ήταν πραγματική στήριξη για τους έχοντες πραγματική ανάγκη, καθώς είχαν ισχνή υποστήριξη από άλλες πηγές. Οι παροχές από την ομοσπονδία, τους συλλόγους που κάνουν «ετοιματζήδικο» πρωταθλητισμό και γενναιόδωρους χορηγούς δεν καλύπτουν όλα τα αθλήματα.

Τι ψάρια, άραγε, θα πιάσουμε με τη μετατροπή των Συνδέσμων Οπαδών (συχνά κατ΄ ευφημισμόν φιλάθλων) όταν οι Λέσχες Φιλάθλων θα λειτουργούν υπό την επίσημη σκέπη των επαγγελματικών σωματείων; Η προσδιοριζόμενη ευθύνη για τις ανώνυμες εταιρείες θα γίνει πράξη; Θα υπάρξει η βούληση των ΠΑΕ κλπ. να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τη μαζική λογική του «λαού» ως μέσου πίεσης για την κατατρόπωση του «εχθρού»; Είθε να συμβεί κάτι τέτοιο.