Ηλάθος εκτίμηση έχει αφετηρία τις αποφάσεις της κυβέρνησης μετά την αποκάλυψη των ωραιοποιήσεων στην οικονομία μας που υπήρξαν αποτέλεσμα της «δημιουργικής λογιστικής» των κυβερνήσεων του ΠαΣοΚ. Η διαπίστωση ότι τα ελλείμματα του Δημοσίου υπερβαίνουν κατά πολύ τα επιτρεπτά όρια που ισχύουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και η επιβολή του καθεστώτος επιτήρησης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπαγόρευαν το αυτονόητο: δραστική περικοπή δημοσίων δαπανών, αποτελεσματικότερες διαδικασίες είσπραξης οφειλομένων φόρων και εισφορών, καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Ταυτόχρονα την απελευθέρωση της αγοράς από τα μονοπώλια, καρτέλ και συντεχνίες που επιβαρύνουν το κόστος και αποδυναμώνουν την ανταγωνιστικότητα. Οι πρώτες σχετικές προσπάθειες είχαν θεαματικά μεν αποτελέσματα, αλλά ανεπαρκή σε βάθος χρόνου: η ήπια προσαρμογή δεν έθιξε την καρδιά του προβλήματος που είναι το αναποτελεσματικό, σπάταλο, διεφθαρμένο, πελατειακό κράτος, όπου κυριαρχούν ανεξέλεγκτα οι ασύδοτοι συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με πλήρη κομματική εξάρτηση, που συνέχισαν να λειτουργούν ως στρατός κατοχής. Το ιλαροτραγικό δε είναι ότι υπέρμαχοι αυτής της ανάλγητης συμπεριφοράς των συνδικαλιστών και των προνομιούχων τάξεων είναι τα κόμματα της Αριστεράς, που δήθεν μάχονται για τα συμφέροντα των οικονομικά ασθενεστέρων, ενώ ηγούνται με ιδιοτελέστατο πάθος υπέρ των προνομιούχων ρετιρέ και των ζημιογόνων (λόγω σπατάλης και καταλήστευσης) κρατικών μονοπωλίων, καθώς και των κλειστών επαγγελμάτων, που λυμαίνονται την οικονομία.
Αφού η απογραφή απέδειξε τη γενικευμένη προβληματικότητα της οικονομίας, το λογικό θα ήταν μετά το επιτευχθέν νοικοκύρεμα να συνεχιστεί η πολιτική εξυγίανσης, να εφαρμοστούν αμέσως οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταβολές. Και το πρώτο ουσιαστικό
Προϋποθέτει περιορισμό της σπατάλης και αποβολή του κομματισμού
βήμα θα ήταν ο δραστικός περιορισμός του κράτους και όχι η διαιώνιση της σπατάλης, της διαφθοράς και των πελατειακών προσλήψεων.
Ατυχώς φαίνεται ότι η ήπια προσαρμογή είχε την έννοια του να μην πατηθεί η ουρά των εχιδνών-συνδικαλιστών, που διακομματικά και σε αγαστή, λόγω κοινών συμφερόντων, σύμπνοια αγνοούν ενίοτε ακόμη και το συμφέρον των κομμάτων από τα οποία επιλέγονται. Η υπεσχημένη π.χ. κατάργηση εκατοντάδων άχρηστων κρατικών οργανισμών, επιτροπών και συμβουλίων ανεβλήθη επ΄ αόριστον και απλώς αντικαταστάθηκαν οι διοικητές και τα στελέχη τους. Κανένας υπουργός δεν ακούστηκε να καταργεί άχρηστους οργανισμούς ή έστω να περιορίζει τον αριθμό των μελών των διοικητικών συμβουλίων ή των επιτροπών, όπως συνέστησαν το υπουργείο Οικονομίας και ο Πρωθυπουργός. Συνεχίστηκε και η περίπου ανεξέλεγκτη διαχείριση των ειδικών λογαριασμών, που μόλις τώρα πέτυχε ο κ. Αλογοσκούφης να πείσει να ενταχθούν στον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να περιοριστεί η σπάταλη διάθεση των πόρων τους. Ατυχώς δεν εισακούστηκε και η σωστή από μέρους δύο κορυφαίων υπουργών υπόδειξη αποβολής των κομμάτων από τον κρατικό μηχανισμό. Το κράτος ανήκει σε όλους τους πολίτες, οφείλει να διοικείται ακομμάτιστα και χωρίς διακρίσεις και να είναι απροσπέλαστο σε κομματικούς μηχανισμούς και ιδιοτέλειες. Το εγχείρημα φυσικά είναι δυσχερέστατο και απαιτεί ισχυρή βούληση σύγκρουσης με κατεστημένες αντιλήψεις και συμφέροντα. Και κυρίως με την περίπου νομοθετημένη ατιμωρησία των έτσι αποθρασυνθέντων ουκ ολίγων δημοσίων υπαλλήλων που παρανομούν, εκβιάζουν, χρηματίζονται χωρίς ποτέ να τιμωρούνται στα πειθαρχικά συμβούλια με βάση την κυρίαρχη αρχή «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Την καταπολέμηση αυτών των νοσηρών φαινομένων, τα οποία εισήγαγε ή ενθάρρυνε ως κυρίαρχο στοιχείο στη δημόσια ζωή το ΠαΣοΚ, δεν την τόλμησε η Νέα Δημοκρατία. Ο Πρωθυπουργός παραδέχθηκε στη Θεσσαλονίκη ότι καθυστέρησε και ανέβαλε τα υπεσχημένα και αναγκαία. Θα τα τολμήσει τώρα, έστω και με εξασθενημένη κοινωνική συναίνεση και εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσεως και εσωτερικής νοσηρής ατμόσφαιρας; Το οφείλει πάντως.
