Βασική αρετή του αμερικανού στρατηγού θεωρείται η αίσθηση που διαθέτει για την πολιτική κατάσταση του Ιράκ
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ Π οιος είναι ο Ντέιβιντ Πετρέους; Και πώς επέτυχε εκεί όπου τόσοι άλλοι είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά; Είναι ιδιοφυής και ικανός ή απλώς πολύ τυχερός; Ο στρατηγός, το όνομα του οποίου συνδέθηκε με τη «αύξηση» του αριθμού των αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ, αλλά και με τον περιορισμό της βίας, μόλις παρέδωσε επισήμως τη διοίκηση του στρατού των ΗΠΑ στον υποστράτηγο Ρέι Οντιέρνο. Φεύγει με εύσημα και προαγωγή: αναλαμβάνει επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης του Στρατού σε όλη τη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν.
Οι αριθμοί είναι με το μέρος του, το ίδιο και ο πρόεδρος Μπους. Στη διάρκεια της θητείας του στρατηγού Πετρέους στο Ιράκ οι σουνίτες αντάρτες που είχαν σκοτώσει 4.150
και είχαν τραυματίσει 30.000 αμερικανούς στρατιώτες μείωσαν σημαντικά τις επιθέσεις κατά του στρατού κατοχής. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε στον βαθμό όπου οι Ιρακινοί νιώθουν ότι μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση και ζητούν χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των Αμερικανών. Και ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ σουνιτών και σιιτών που μαινόταν στη Βαγδάτη και στο Κεντρικό Ιράκ το διάστημα 2005- 2007 έχει κοπάσει.
Ο στρατηγός Πετρέους ανέλαβε τη διοίκηση στο Ιράκ τον Ιανουάριο του 2007. Τρία χρόνια νωρίτερα, λίγο πριν από τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, είχε αποδείξει ότι είναι ενδεχομένως υπέρ το δέον πολιτικοποιημένος, όταν με άρθρο του στην «Washington Ρost» ισχυρίστηκεψευδώς και τασσόμενος σαφώς υπέρ του Τζορτζ Μπους- ότι « η πρόοδος στο Ιράκ είναι ήδη αισθητή ».
Αλησμόνητη έχει μείνει η κατάθεση που έδωσε επί έξι ώρες ενώπιον του Κογκρέσου υποστηρίζοντας ότι η κατάσταση στο Ιράκ βαίνει καλώς. Τότε ήταν που τα «έπαιξε όλα για όλα». Ζήτησε άλλους έξι μήνες προθεσμία για να δείξει τι μπορεί να κάνει επί τόπου, στο Ιράκ. Ο πρόεδρος Μπους τον εμπιστεύθηκε, του έδωσε την πίστωση χρόνου και άλλους 30.000 άνδρες, όπως ζήτησε.
Στους 15 μήνες της θητείας του στο Ιράκ η βία περιορίστηκε σημαντικά και οι σουνίτες αντάρτες σταμάτησαν σε μεγάλο βαθμό τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών δυνάμεων.
Στις ΗΠΑ ο στρατηγός Πετρέους έγινε ο «ήρωας της ημέρας». Στο Καπιτώλιο του αποδόθηκαν τα εύσημα για τη «μεταμόρφωση του πολέμου» μέσω της περίφημης «αύξησης» του αριθμού των αμερικανών στρατιωτών, η οποία δεν ήταν στην αρχή καθόλου δημοφιλής.
Σήμερα, οι επιπλέον πέντε ταξιαρχίες που απεστάλησαν στο Ιράκ έχουν αποσυρθεί. Αλλά το γεγονός ότι ως το τέλος της θητείας του Μπους έχει προγραμματιστεί να αποχωρήσουν από το Ιράκ μόλις 8.000 αμερικανοί στρατιώτες είναι ένας «δείκτης» για το πόσο εύθραυστη είναι η κατάσταση στο έδαφος, ενώ θεωρείται βέβαιο ότι τουλάχιστον 138.000 αμερικανοί στρατιώτες θα παραμείνουν στο Ιράκ μέχρι… νεωτέρας, ακόμη και αν εκλεγεί πρόεδρος ο Μπαράκ Ομπάμα.
Αλλά η βασική αρετή του στρατηγού Πετρέους θεωρείται άλλη- η αίσθησή του για την πολιτική κατάσταση στο Ιράκ. Ως επικεφαλής το διάστημα 2003-2004 της Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στη Μοσούλη κατάφερε να σταματήσει για λίγο τις επιθέσεις κατά των αμερικανικών δυνάμεων εξασφαλίζοντας ότι οι σουνίτες αξιωματικοί δεν θα έπεφταν θύματα της διαδικασίας της «απο-μπααθοποίησης» (όπως ονομάστηκε η απόπειρα εξάλειψης του κόμματος Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν ).
Στη Μοσούλη του πιστώνεται η προσπάθεια οικοδόμησης κλίματος ασφάλειας και σταθερότητας, μέσω κλασικών μεθόδων για την πάταξη των αντάρτικων κινημάτων και έργων ανοικοδόμησης, όπως η αποκατάσταση και η επαναλειτουργία του Πανεπιστημίου της πόλης.
Και είναι βέβαιο ότι ο Πετρέους
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι κυρίως ο στρατηγός Πετρέους υπήρξε τυχερός. Γιατί ήδη από τις αρχές του 2007, προτού καν αναλάβει, ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ σουνιτών και σιιτών είχε αρχίσει να υποχωρεί- εν μέρει εξαιτίας της νίκης των σιιτών οι οποίοι εξασφάλισαν τον έλεγχο των τριών τετάρτων της Βαγδάτης. Οι φυλές των σουνιτών, οι εθνικιστές και τα μέλη του Μπάαθ, υπεύθυνοι για τον κύριο όγκο των επιθέσεων κατά των Αμερικανών, εγκλωβίστηκαν μεταξύ σιιτών, Αλ Κάιντα και Αμερικανών.
Και όπως υποστηρίζουν όσοι δεν έχουν εντυπωσιαστεί και τόσο από τα επιτεύγματα στο Ιράκ, αυτοί που έπεισαν τον Μοκτάντα αλ Σαντρ, τον σκληροπυρηνικό σιίτη κληρικό, να διατάξει εφέτος την απόσυρση των δυνάμεών του και την παύση των εχθροπραξιών, δεν ήταν ο στρατός των ΗΠΑ αλλά οι Ιρανοί.
Ιδιοφυής ίσως όχι, αλλά αναμφισβήτητα ικανός, ο Ντέιβιντ Πετρέους είχε από νωρίς άριστες επιδόσεις. Γεννήθηκε στις ΗΠΑ, στις 7 Νοεμβρίου το 1952, από μητέρα Αμερικανίδα και πατέρα καπετάνιο το επάγγελμα, μετανάστη από την Ολλανδία.
Τιμήθηκε με το «Βραβείο του Στρατηγού Τζορτζ Μάρσαλ» ως αριστούχος του Κολεγίου Στρατιωτικής Διοίκησης και Γενικού Προσωπικού των ΗΠΑ.
Το 1987 πήρε διδακτορικό στις Διεθνείς Σχέσεις από τη φημισμένη Σχολή Γούντροου Γουίλσον του Πανεπιστημίου του Πρίνστον.
Ο τίτλος της διδακτορικής του διατριβής ήταν κάπως προφητικός για όσους επιμένουν να συνδέουν το Βιετνάμ με το Ιράκ: « Ο αμερικανικός στρατός και τα μαθήματα από το Βιετνάμ: Μια μελέτη στρατιωτικής επιρροής και η χρήση της ισχύος στη μετά το Βιετνάμ εποχή ». Αργότερα διετέλεσε βοηθός καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ, ενώ δίδαξε ως υπότροφος βοηθός καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Τζόρτζταουν. Το βασικό του πτυχίο από τη Στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ (στην τάξη του 1974) τον κατατάσσει στο 5% των αριστούχων.
Ξεκίνησε τη στρατιωτική του θητεία ως αξιωματικός του πεζικού. Η πορεία του απεδείχθη λαμπρά και η άνοδος ταχεία. Το διάστημα 2001-2002 υπηρέτησε ως ταξίαρχος στη Βοσνία Ερζεγοβίνη. Η πρώτη του εμπειρία με το πραγματικό πεδίο της μάχης χρονολογείται από το 2003 όταν ως υποστράτηγος διετέλεσε επικεφαλής της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στο Ιράκ, με στόχο τη Βαγδάτη.
Από εκείνη την εποχή κυκλοφορεί και μια ιστορία εν είδει ανεκδότου που θέλει τον στρατηγό Πετρέους να ρωτάει συνεχώς τον Ρικ Ατκινσον , ρεπόρτερ ενσωματωμένο στις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ: « Πες μου πώς θα τελειώσει αυτό; », βέβαιος για τις δυσκολίες που θα ακολουθούσαν μετά την πτώση της Βαγδάτης.
Λίγο πριν από την τελετή παράδοσης στον στρατηγό Οντιέρνο, ο Πετρέους έδωσε συνέντευξη στο ΒΒC. « Η λέξη νίκη δεν είναι κατάλληλη για το Ιράκ. Δεν είναι το είδος της μάχης όπου καταλαμβάνεις ένα λόφο, στήνεις τη σημαία στην κορυφή και γυρνάς πίσω στην πατρίδα σου.Εχουμε δρόμο μπροστά μας.Και τον τελευταίο λόγο τον έχει – όπως πάντα- η Ιστορία» είπε.
