Το μείζον πρόβλημα του Ομπάμα είναι η ασάφεια των θέσεών του
Oι αμερικανικές προεδρικές εκλογές είναι πάντοτε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Ελάχιστοι εκτός της χώρας μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα των θεμάτων, τη σύγκρουση του εθνικού με το τοπικό, την ιδιαίτερη θέση που έχουν για τον ψηφοφόρο ζητήματα όπως η θρησκεία ή ο ρόλος των μειονοτήτων.
Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο εφέτος εξαιτίας των δύο υποψηφίων. Ο Δημοκρατικός Ομπάμα αποτελεί το μεγάλο αίνιγμα. Νέος, επικοινωνιακός, χαρισματικός, αλλά συνάμα άπειρος και- όσο και αν ακούγεται υποτιμητικό στην εποχή μας- μαύρος. Μιλάει για «Αλλαγή», για συναίνεση, για αποκατάσταση της διεθνούς εικόνας της Αμερικής. Οι Ευρωπαίοι ήδη τον λατρεύουν- μόνο που δεν ψηφίζουν αυτοί.
Ο Ρεπουμπλικανός Μακ Κέιν συνιστά γρίφο. Χάνοντας το χρίσμα από τον νυν πρόεδρο Μπους το 2000, ουδείς περίμενε ότι θα είχε τα κότσια να επιστρέψει στο προσκήνιο. Πλέον όμως είναι 72 ετών. Προβάλλει το παρελθόν του ως πλεονέκτημα στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, την εμπειρία του, την ικανότητά του να διεισδύει στους ανεξάρτητους ψηφοφόρους. Χάνει όμως σημαντικά σε θέματα οικονομίας, ενώ πρέπει να πείσει ότι πιθανή νίκη του δεν θα είναι μια… τρίτη θητεία Μπους.
Τις τελευταίες ημέρες, κυρίως ύστερα από την επιλογή της Σάρα Πέιλιν ως αντιπροέδρου εκ μέρους του Μακ Κέιν, οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο να ανακάμπτει εντυπωσιακά. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης τείνουν να αναπαράγουν καθημερινά αυτές τις δημοσκοπήσεις αγνοώντας κάτι πολύ σημαντικό: ότι το εθνικό ποσοστό στις προεδρικές εκλογές δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Την είσοδο στον Λευκό Οίκο κερδίζει όποιος κυριαρχήσει στις μεγάλες Πολιτείες που προσφέρουν το «φιλέτο» των πολλών εκλεκτόρων, καθώς και σε κρίσιμες Πολιτείες που μπορούν να αλλάξουν εύκολα χέρια (swing states). Από δαύτες υπάρχουν πολλές εφέτος: Μίσιγκαν, Οχάιο, Βιρτζίνια, Κολοράντο, Πενσυλβανία, Νιου Χάμσιρ, Γουισκόνσιν, Νεβάδα. Και δημοσκοπήσεις σε αυτές δεν κυκλοφορούν στις ευρωπαϊκές εφημερίδες. Για θυμηθείτε τι συνέβη το 2004 μεταξύ Μπους και Κέρι, όπου όλα κρίθηκαν στο Οχάιο. Τα υπόλοιπα είναι κουβεντούλα μεταξύ φίλων…
Οι φανατικοί υποστηρικτές του Ομπάμα επιμένουν ότι ο γερουσιαστής του Ιλινόι είναι ένας μεταρρυθμιστής άνευ προηγουμένου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το παραδοσιακό- και διεφθαρμένο- πολιτικό κατεστημένο και τις πρακτικές του. Παραμένει βέβαια άγνωστο ακόμη πώς δικαιολογούν το γεγονός ότι ο Ομπάμα έλαβε εισφορά ύψους 250.000 δολαρίων από έναν κτηματομεσίτη, ονόματι Τόνι Ρέζκο, που βρίσκεται σήμερα στη φυλακή για σκοτεινές συναλλαγές με πολιτικούς.
Το μείζον πρόβλημα του Ομπάμα είναι η ασάφεια των θέσεών του. Αυτό που ορισμένοι ισχυρίζονται, ότι ο Ομπάμα ακολουθεί αυτή την τακτική για να μην αποξενώσει ψηφοφόρους, είναι έξυπνη, όχι όμως και επαρκής. Στην ομιλία του στο συνέδριο του Ντένβερ επεχείρησε να γίνει πιο συγκεκριμένος, ιδιαίτερα σε θέματα όπως η Υγεία.
Αντίθετα, ο Μακ Κέιν έχει να απαντήσει στο εξής δίλημμα: να παραμείνει στη γραμμή που όλα αυτά τα χρόνια ακολουθούσε, διαφοροποιούμενος από κεντρικές επιλογές των Ρεπουμπλικανών, ή να κινηθεί προς πιο «ορθόδοξες» θέσεις ώστε να μη χάσει τη δεξαμενή των συντηρητικών ψηφοφόρων (ιδιαίτερα τη χριστιανική Δεξιά); Εσχάτως φαίνεται να επιλέγει τον δεύτερο δρόμο, ενώ μετακινείται δεξιότερα σε θέματα όπως η φορολογία, προτείνοντας διατήρηση και επέκταση των φοροαπαλλαγών του Μπους.
Συμπέρασμα: Μη βάζετε στοιχήματα ακόμη!
juve@dolnet.gr
