O «Νευρικός εραστής» («Αnnie Ηall», ΗΠΑ, 1977) γυρίστηκε την εποχή όπου ο ΓούντιΑλεν υποδυόταν ακόμη τον εαυτό του στις ταινίες του. Αεικίνητος και νευρωσικός, ο Αλβι Σίνγκερ, το alter ego του Γούντι, είναι ένας αμερικανοεβραίος κωμικός της Νέας Υόρκης, ο οποίος ερωτεύεται μια αφελή και το ίδιο νευρωτική «κουλτουριάρα», περιπλέκοντας περισσότερο τη ζωή του.
Ο Αλεν μιλάει με πάθος και με μνημειώδεις ατάκες για τον έρωτα, το σεξ, την ψυχανάλυση, τον κινηματογράφο, τη διανόηση, τις εβραϊκές καταβολές του και την τζαζ, σε συνάρτηση πάντα με την αγαπημένη του πόλη, τη Νέα Υόρκη. Ο «Νευρικός εραστής» ανήκει στις εμπορικότερες ταινίες του και απέσπασε τέσσερα Οσκαρ: ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και γυναικείας ερμηνείας στην Νταϊάν Κίτον που υποδύεται την ηρωίδα του ξένου τίτλου (ο Αλεν ήταν υποψήφιος και στην κατηγορία καλύτερου Α΄ ρόλου και αυτή ήταν η μοναδική υποψηφιότητα της ταινίας που δεν κέρδισε).
Η επαναπροβολή του «Νευρικού εραστή» σε νέα κόπια κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις, πόσο μάλλον σε ακόμη μια κινηματογραφική εβδομάδα χρυσής μετριότητας. Αξίζει να τη δείτε- ή να την ξαναδείτε- σε μεγάλη αίθουσα.
Διασκευή, κόμικ και φιάσκο ▅ «Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ» («Βrideshead revisited», Βρετανία, 2008) του Τζούλιαν Τζάρολντ. Οξφόρδη, 1925. Η φιλία ενός άθεου λονδρέζου ζωγράφου ( Μάθιου Γκουντ, στη φωτογραφία) με τον αριστοκράτη συμμαθητή του ( Μπεν Γουίσο ) πυροδοτεί μια ιστορία έντονων συναισθηματικών διακυμάνσεων, όπου ο έρωτας βρίσκεται διαρκώς υπό την απειλή του θρησκευτικού φανατισμού. Προσεγμένη κινηματογραφική διασκευή του μυθιστορήματος της Εβελιν Βο, που υπήρξε μεγάλη επιτυχία του ΒΒC τη δεκαετία του 1970 (με τους Τζέρεμι Αϊρονς, Λόρενς Ολίβιε και ΑντονιΕντουαρντς ). Η Εμα Τόμπσον κλέβει την παράσταση ως μητριαρχική φιγούρα και ο Γκουντ (κάτι ανάμεσα σε Χιου Τζάκμαν και Ρούπερτ Εβερετ ) δείχνει συνεπής και ως πρωταγωνιστής. Θυμίζω ότι τον πρωτογνωρίσαμε στο «Μatch point» του Γούντι Αλεν.
▅ «Ηellboy 2: Η χρυσή στρατιά» («Ηellboy 2», ΗΠΑ, 2008) του Γκιγέρμο ντελ Τόρο. Πρώτη «συνέχεια» της κινηματογραφικής επιτυχίας «Ηellboy», όπου κεντρικός ήρωας είναι ένας μεταλλαγμένος εκπρόσωπος του νόμου, ο θηριώδης, κατακόκκινος και μονίμως οργισμένος Ηellboy ( Ρον Πέρλμαν, στη φωτογραφία). Ολως περιέργως, ο δεύτερος «Ηellbοy» (ήρωας που ξεπήδησε από τις σελίδες των Dark Ηorse Comics) είναι πολύ καλύτερος από τον πρώτο, επίσης του Γκιγέρμο ντελ Τόρο, που συχνά ήταν απωθητικός. Ο Ντελ Τόρο κέρδισε το παιχνίδι διότι «ενσωμάτωσε» στο «Ηellboy» την γκόθικ αισθητική και τα υπέροχα… τέρατα του αριστουργήματός του «Ο λαβύρινθος του Πάνα».
▅ «Ου φονεύσεις» («Righteous kill») του Τζον Αβνέτ. Στο πρώτο μεγάλο φιάσκο της νέας κινηματογραφικής σεζόν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Αλ Πατσίνο (αριστερά και δεξιά στη φωτογραφία αντιστοίχως) υποδύονται- τι άλλο;δύο αστυνομικούς επί τα ίχνη vigilante κατά συρροή δολοφόνου. Η μεγάλη ανατροπή του τέλους δεν μπόρεσε να μας λυτρώσει επειδή και οι δύο σπουδαίοι ηθοποιοί εδώ είναι τουλάχιστον απαράδεκτοι. Ο μεν Ντε Νίρο σπάζει κάθε ρεκόρ μούτας, ο δε Πατσίνο σου δίνει την εντύπωση ότι κοιμάται όρθιος. Καταστρέφουν κάθε όμορφη ανάμνηση που μας άφησαν με δυο-τρεις σκηνές στην «Ενταση» και είμαστε της γνώμης ότι πρέπει πλέον να τους απαγορευτεί διά νόμου να κρατούν πιστόλι σε ταινίες.
