Το σύνδρομο του 1993

Παρά τα ξόρκια, τα χαϊμαλιά και τα βατοπαιδινά ξεματιάσματα το φάντασμα του 1993 δεν λέει να φύγει πάνω από τον νεοδημοκρατικό ουρανό. Τέσσερα χρόνια και κάτι από την περιλάλητη «πολιτική αλλαγή» του 2004 η κυβέρνηση του νεότερου Καραμανλή δείχνει να καταδιώκεται από το αυτό σύνδρομο που γκρέμισε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Οπως και τότε, έτσι και τώρα τα συνθήματά της ξοδεύθηκαν γρήγορα, οι πρωτοβουλίες της απεδείχθησαν λειψές, τα αποτελέσματά της πενιχρά, το ήθος της, όλο εκείνο το κατασκεύασμα εντιμότητας και ηθικής, πνίγηκε σε πλήθος σκανδάλων, τα ίδια τα πρόσωπα, οι άλλοτε θρασείς κατήγοροι, περιέπεσαν σε σοβαρότερα αμαρτήματα, προκαλώντας την οργή των πάντων. Ούτε σεμνότης ούτε ταπεινότης πια. Απολαμβάνουν αυτοί και οι συγγενείς τους τα αγαθά της εξουσίας, επιδεικνύουν απροκάλυπτα τον συγκεντρωμένο πλούτο τους, τη φοροαποφυγή δηλώνουν ανερυθρίαστα, την ώρα που διεκδικούν τον τίτλο του διώκτη της φοροδιαφυγής, κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να προκαλέσουν την μήνιν των πολιτών. Το θέαμα των υπουργών της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης είναι στ΄ αλήθεια απογοητευτικό, δεν αφήνει περιθώρια ανοχής. Ορισμένοι ενεργούν ως υβριστές της κοινωνίας. Κι όλα αυτά σε καιρούς δύσκολους, σε εποχές όπου το κράτος πένεται και οι πολίτες αυτοπεριορίζονται.

Κάπως έτσι το νεοδημοκρατικό οικοδόμημα υποχωρεί, χάνει τα υποστυλώματα και τη δύναμή του και κυρίως την εσωτερική πίστη του ότι δίνει μάχη δίκαιη και αποδοτική. Οι πύργοι του με τον καιρό γκρεμίζονται, τα αναχώματα βυθίζονται, σε λίγο το κάστρο θα μείνει αφρούρητο, χωρίς υπερασπιστές. Αυτή τη στιγμή ο κ. Καραμανλής χάνει τη λαϊκή υποστήριξη, το κόμμα του την εσωτερική συνοχή και οι οπαδοί του σκορπίζουν, άλλοι πάνε από ΄δώ, άλλοι από ΄κεί και οι πιο πιστοί συντάσσονται με τους πολλούς διεκδικητές, που ήδη λαμβάνουν θέσεις για την επόμενη ημέρα. Ολα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι το επόμενο διάστημα η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει πλήθος αμφισβητήσεων, εσωτερικών και κοινωνικών, τις οποίες είναι αμφίβολο αν θα αντέξει η ισχνή πλειοψηφία των 152 βουλευτών.

Σ΄ αυτές τις συνθήκες, με τις αβεβαιότητες- πολιτικές και οικονομικές – κυρίαρχες, ο λαός λογικώς μπορεί να διαμορφώσει αισθήματα σαν κι εκείνα που επεκράτησαν το 1993: «Να τελειώνουμε με τούτους εδώ και ό,τι ήθελε προκύψει». Και όσοι ελπίζουν και προσβλέπουν στον κ. Καραμανλή, ας γνωρίζουν εκείνο που έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης, ότι «στην πολιτική έρχεται η στιγμή που σου παίρνει η κότα το ψωμί από το χέρι και δεν μπορείς να το κουνήσεις».

akarakousis@dolnet.gr