Χιλιάδες ανώνυμοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και καλοί επιστήμονες σιωπούμε σε μια πραγματικότητα που βιώνουμε στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού μας συστήματος
Δεν ξέρω πώς, αλλά στη σημερινή Ελλάδα «καταφέραμε» να εγκλωβίσουμε το ζήτημα της εκπαίδευσης ανάμεσα στην κομματική πολιτική και στην κοινωνική του διάσταση, έχοντας εδώ και δεκαετίες αγνοήσει την υπερίσχυση του καθαρά ακαδημαϊκού του χαρακτήρα.
Μία ακόμη εθνική πρωτοτυπία, την οποία έστω αργά ας συνειδητοποιήσουμε προτού πλέον οι «άλλοι» (=οι συνήθεις εθνικοί εχθροί που επικαλούμαστε για διάφορα εθνικά δυσάρεστα) μάς αναγκάσουν να διαπιστώσουμε τις αμετάκλητες συνέπειές της!
Πρόκειται για μια θλιβερή τοποθέτηση παρά το ότι διατυπώνεται σαρκαστικά! Αυτές τις ημέρες πολλές χιλιάδες νέα παιδιά μαζί με τις οικογένειές τους πανηγυρίζουν την ευόδωση των κόπων τους να εισαχθούν στη σχολή της προτίμησής τους. Πολλά άλλα ψάχνουν τους τρόπους να προχωρήσουν σε πανεπιστημιακές σπουδές έξω από το εθνικό σύστημα.
Δεν είμαι βέβαιη για το ποια από τις δύο αυτές κατηγορίες παιδιών είναι η τυχερή και ποια η άτυχη, μια που η πραγματικότητα μπορεί να έχει δύο τελείως διαφορετικές όψεις: Την όψη που έχει διαμορφώσει την αντίληψη ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές στο εθνικό μας σύστημα είναι το μέγιστο ιδεολογικό και διαδικαστικό ζητούμενο αλλά αγνοεί οτιδήποτε έχει διαμορφωθεί ήδη έξω από τα εθνικά μας σύνορα, και την όψη της «άγριας», παγκόσμιας, ανταγωνιστικής και πολύ προβληματικής οικονομίας η οποία απαιτεί «πολύ ισχυρά χαρτιά σπουδών» για τους λίγους που μπορούν να διεκδικήσουν με αυτά θέση εργασίας έξω και μέσα στα εθνικά μας σύνορα.
Δυστυχώς οι φοιτητές του εθνικού συστήματος θα αντιμετωπίσουν υποχρεωτικά την ανεργία είτε θελήσουν θέση εγχώρια είτε επιδιώξουν να βρουν δουλειά- όπως δικαιούνται- σε κάποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης μόνο με το ελληνικό «χαρτί».
Ετσι, από μια σκοπιά «χαίρομαι» γιατί στην Ελλάδα μέσα στον εκπαιδευτικό χώρο υπάρχουν αρκετές οργανωμένες αμφισβητήσεις της «άγριας» καπιταλιστικής πραγματικότητας που κυβερνάει τα πάντα και επιβάλλουν δυναμικά την α-λειτουργία των ΑΕΙ για αρκετά χρόνια. Αποδεικνύουν την τεράστια δύναμη της δημοκρατίας. Λυπάμαι, όμως, για το ότι χιλιάδες ανώνυμοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και καλοί επιστήμονες σιωπούμε σε μια πραγματικότητα που βιώνουμε στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού μας συστήματος: Την άτολμη σιωπή μας να διεκδικήσουμε την πραγματοποίηση των νόμων και των ακαδημαϊκών κανόνων που θα συμβάλουν ώστε οι νέοι φοιτητές να αποκτήσουν εφόδια σπουδών τα οποία να είναι συγκρίσιμα με αυτά που παίρνουν όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι συνάδελφοί τους, όπως το σύστημα των ακαδημαϊκών μονάδων, τη σύναψη ακαδημαϊκών συνεργασιών κ.ά.
Κάθε σύστημα, το οποίο αυτοαξιολογείται αποκλειστικά με δικούς του κανόνες, αναπαράγει τις ίδιες τακτικές με την ίδια μεθοδολογία στη φυσική ανανέωσή του και εμφανίζει αυτάρεσκα συμπτώματα των ομάδων εξουσίας και των ατόμων που το συντηρούν, είναι καταδικασμένο να αγνοηθεί από τα «έξω» ως ανύπαρκτο!
«Ανεπαισθήτως μένουμε από τα τείχη έξω» (παράφραση της εύστοχης, λιτής καβαφικής γραφής).
Η κυρία Μαρία Γ. Δουφεξοπούλου είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΕΜΠ.
