Υπερβολική έμφαση στην Ιταλία

Στο τελευταίο τεύχος του το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» «επιτέθηκε» στο Φεστιβάλ Βενετίας μιλώντας για υπερβολική ποσότητα ιταλικών ταινιών σε όλα τα προγράμματα. Πράγματι η προβολή του εγχώριου κινηματογράφου εφέτος στη Μόστρα δεν είχε προηγούμενο, με πέντε έως οκτώ ιταλικές ταινίες στα διαφορετικά προγράμματα ανά ημέρα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όσο πιο παλιά είναι τα ιταλικά τόσο πιο καλά.

Εμφαση, φέρ΄ ειπείν, δόθηκε εφέτος στην ιταλική ποπ μουσική με επαναπροβολές ταινιών όπως το cult μιούζικαλ «Υupi doo» (1975) του Αντριάνο Τσελεντάνο και η ημιαυτοβιογραφική ταινία «Τutto e musica» (1963) του θρυλικού ιταλού τραγουδιστή Ντομένικο Μοντούνιο («Volare»). Υπήρξαν ειδικές προβολές κλασικών ιταλικών ταινιών όπως ο «Κλέφτης των ποδηλάτων» (1948) και ντοκυμαντέρ όπως το «Αntonioni su Αntonioni» του Κάρλο ντι Κάρλο , αφιερωμένου στον σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι που πέρυσι τον Αύγουστο έφυγε από τη ζωή.

Συν τοις άλλοις υπάρχει το παράπλευρο αφιέρωμα Questi fantasmi: Cinema italiano ritrovato με 30 μεγάλου και μικρού μήκους «εξαφανισμένες» ιταλικές ταινίες της περιόδου 1946-1975, ενώ τιμώμενο πρόσωπο εφέτος είναι επίσης Ιταλός, ο Ερμάνο Ολμι, ένας από τους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους του ιταλικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 1970, ο οποίος την προσεχή Παρασκευή θα βραβευθεί με έναν ειδικό Χρυσό Λέοντα.

Η μεγαλύτερη όμως υπόσχεση του 65ου Φεστιβάλ Βενετίας, ο «αναβαθμισμένος σύγχρονος ιταλικός κινηματογράφος», φαίνεται ότι είναι και η μεγαλύτερη πλάνη του.

Στο διαγωνιστικό τμήμα βρίσκουμε τέσσερις συμμετοχές της Ιταλίας, αριθμό ρεκόρ ακόμη και για τη Μόστρα. Συνεπής αλλά και πόσο επίπεδος ήταν ο «Πατέρας της Τζιοβάνα» του βετεράνου Πούπι Αβάτι, όπου ένας πατέρας ( Σίλβιο Ορλάντο ) στην προσπάθειά του να στηρίξει την άσχημη κόρη του (Αλμπα Ρόρβαχερ) κάνει λάθη με τραγικές συνέπειες. Η ιστορία τοποθετείται στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η ανάπλαση της εποχής είναι ίσως το μόνο πραγματικά καλό στοιχείο της ταινίας. Σε πολύ χειρότερη θέση όμως βρέθηκε η «Τέλεια μέρα» του Τούρκου Φερζάν Οζπετέκ, που εδώ και χρόνια ζει και εργάζεται στην Ιταλία. Το φιλμ θυμίζει «πιλότο» σαπουνόπερας και χαραμίζει το πολύ καλό κεντρικό θέμα του (χωρισμένος αστυνομικός που δεν μπορεί να ζήσει μακριά από την οικογένειά του οδηγείται στην παράνοια) βουτώντας το σε σάλτσα παράπλευρων μικροϊστοριών. Μένει να δούμε τι είναι η επίσης ιταλική ταινία «Βirdwatchers- Η γη των ερυθροδέρμων» του Χιλιανού Μάρκο Μπετσίς και ο «Σπόρος της διαφωνίας» του Πάπι Κορσικάτο . Με τόσο μεγάλη προσφορά ιταλικών ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα, δύσκολα η Ιταλία θα φύγει χωρίς βραβείο.

Η υπερβολική έμφαση στον ιταλικό κινηματογράφο εντάσσεται προφανώς στις γενικότερες προσπάθειες που καταβάλλει τα τελευταία χρόνια η Μόστρα για τη ριζική αναβάθμιση του προφίλ της, τόσο στον καλλιτεχνικό τομέα όσο και στα πρακτικά. Θυμίζουμε ότι σύντομα αρχίζουν τα έργα για την ανακατασκευή του Ρalazzo Casino, πυρήνα της διοργάνωσης, αλλά και των αιθουσών.