Στο ασπρόμαυρο και κάτω από τους ήχους του Τζορτζ Γκέρσουιν «Μανχάταν» («Μanhattan», 1979), ο Γούντι Αλεν κινηματογραφεί με αγάπη τη λατρεμένη πόλη του, τη Νέα Υόρκη, κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του μοναχικού τύπου, ο οποίος αναζητεί την κατάλληλη γυναίκα. Για πολλούς θεωρείται η πιο ώριμη ταινία του νεοϋορκέζου κινηματογραφιστή και σίγουρα είναι η πιο τρυφερή· κάποιοι μάλιστα την εισέπραξαν ως συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ταινίας του, «Ο νευρικός εραστής» («Αnnie Ηall»). Τον βασικό γυναικείο ρόλο κρατάει η τότε μούσα του Νταϊάν Κίτον, ενώ, όπως πάντα, αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί εμφανίζονται σε μικρούς ρόλους. Ανάμεσά τους η Μάριελ Χέμινγκγουεϊ (η οποία μάλιστα προτάθηκε για το Οσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου), αλλά και η Μέριλ Στριπ που παίζει μια ομοφυλόφιλη. Η ταινία διεκδίκησε επίσης το Οσκαρ σεναρίου γραμμένου κατευθείαν για την οθόνη (γραμμένο από τον ίδιο τον Αλεν, βέβαια, αλλά και από τον μόνιμο συνεργάτη του Μάρσαλ Μπρίκμαν ).
Απαγωγή στην Κολομβία
Με το δάχτυλο στη σκανδάλη
Ωριμος Γούντι Αλεν σε άσπρο-μαύρο
Στο ασπρόμαυρο και κάτω από τους ήχους του Τζορτζ Γκέρσουιν «Μανχάταν» («Μanhattan», 1979), ο Γούντι Αλεν κινηματογραφεί με αγάπη τη λατρεμένη πόλη του, τη Νέα Υόρκη, κρατώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του μοναχικού τύπου, ο οποίος αναζητεί την κατάλληλη γυναίκα. Για πολλούς θεωρείται η πιο ώριμη ταινία του νεοϋορκέζου κινηματογραφιστή και σίγουρα είναι η πιο τρυφερή· κάποιοι μάλιστα την εισέπραξαν ως συνέχεια της αμέσως προηγούμενης ταινίας του, «Ο νευρικός εραστής» («Αnnie Ηall»).
Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.