Η συγκρότηση συναλλαγματικών αποθεμάτων στο πλαίσιο της κρίσης συνέβαλε στη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας
Τον Σεπτέμβριο του 2003 το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι τα συναλλαγματικά αποθέματα ορισμένων ασιατικών αναδυόμενων οικονομιών προσέγγιζαν το σημείο όπου μια επιβράδυνση στον ρυθμό συσσώρευσής τους θα ήταν επιθυμητή, τα αποθέματα όμως αυτών των οικονομιών συνέχισαν να αυξάνονται σε ονομαστικούς όρους.
Η γρήγορη συσσώρευση συναλλαγματικών αποθεμάτων συχνά θεωρείται υποπροϊόν μιας αναπτυξιακής στρατηγικής που βασίζεται στη στήριξη των εξαγωγών και της ανάπτυξης μέσα από υποτιμημένες ισοτιμίες και ταυτόχρονα δείκτης αυξανόμενων παγκόσμιων ανισορροπιών. Βασικά όμως τα συναλλαγματικά αποθέματα συγκροτούνται για να προσφέρουν ρευστότητα σε περίπτωση προσωρινών ελλείψεων, είτε από διακοπή της εισροής κεφαλαίων είτε από πτώση των εξαγωγών, και για να αποφευχθούν έτσι καταστροφικές μεταβολές στις ισοτιμίες, στην επένδυση και στην κατανάλωση. Επιπλέον τα αποθέματα μπορούν να προστατεύσουν το εγχώριο τραπεζικό- και γενικότερα πιστωτικό- σύστημα από εκροές πόρων.
Η έρευνά μας («Αre Εmerging Αsia΄s Reserves Really Τoo Ηigh?», ΔΝΤ) αποδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό η συσσώρευση συναλλαγματικών αποθεμάτων στην Ασία μετά την κρίση του 1997-88 μπορεί να αποδοθεί σε ένα κίνητρο προφύλαξης.
Φαίνεται μάλιστα ότι η συγκρότηση συναλλαγματικών αποθεμάτων, ιδιαίτερα στο σημερινό περιβάλλον της παγκόσμιας πιστωτικής ασφυξίας, συνέβαλε στο να μειώσει τις εξωτερικές αδυναμίες όλων των αναδυόμενων οικονομιών της αγοράς στην Ασία και έτσι συνολικά είχε επίσης ως επίπτωση να συμβάλει και στη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της περιοχής ως συνόλου.
Επιπλέον το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Ασίας προέρχονται από την Κίνα, τη Σιγκαπούρη και τη Μαλαισία ανάγεται μάλλον στο γεγονός ότι οι οικονομίες αυτές έχουν μόλις φτάσει ή και ξεπεράσει τα επίπεδα αποθεμάτων που διαπιστώνονται από την έρευνα ως αναγκαία για τις οικονομίες αυτές. Καθώς όμως και οι άλλες ασιατικές οικονομίες πλησιάζουν σε αυτό το βέλτιστο κατώφλι, ο ίδιος γρήγορος ρυθμός συσσώρευσης που υπήρχε ως τώρα θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολύ μεγάλη ανάπτυξη των περιουσιακών στοιχείων των κρατικών επενδυτικών κεφαλαίων, με την προϋπόθεση ότι τα υπερβάλλοντα συναλλαγματικά αποθέματα θα διοχετεύονται στα κεφάλαια αυτά ακριβώς.
Η κυρία Μarta Ruiz-Αrranz και ο κ. Μilan Ζavadjil είναι ερευνητές του ΔΝΤ.
