Λέπια ψαριού «μοντέλο» για πανίσχυρες πανοπλίες

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Ενα παράξενο ψάρι που ζει σε νερόλακκους της Δυτικής Αφρικής βρίσκεται στο μικροσκόπιο αμερικανών ερευνητών οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορεί να αποτελέσει μοντέλο για την κατασκευή πανοπλιών οι οποίες θα αντέχουν σε κάθε χτύπημα. Ο πολύπτερος της Σενεγάλης (φωτογραφία), γνωστός και ως χέλι-δεινόσαυρος, είναι ένα ψάρι που δέχεται επιθέσεις όχι μόνο από τους φυσικούς του εχθρούς, αλλά και από τα μέλη του είδους που συνηθίζουν να δαγκώνουν το ένα το άλλο. Οπως φαίνεται η κατάσταση αυτή υποχρέωσε τον πολύπτερο να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αναπτύξει άμυνες, και ειδικότερα να περιορίσει τις επιπτώσεις από τις επιθέσεις.

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Ενα παράξενο ψάρι που ζει σε νερόλακκους της Δυτικής Αφρικής βρίσκεται στο μικροσκόπιο αμερικανών ερευνητών οι οποίοι πιστεύουν ότι μπορεί να αποτελέσει μοντέλο για την κατασκευή πανοπλιών οι οποίες θα αντέχουν σε κάθε χτύπημα. Ο πολύπτερος της Σενεγάλης (φωτογραφία), γνωστός και ως χέλι-δεινόσαυρος, είναι ένα ψάρι που δέχεται επιθέσεις όχι μόνο από τους φυσικούς του εχθρούς, αλλά και από τα μέλη του είδους που συνηθίζουν να δαγκώνουν το ένα το άλλο. Οπως φαίνεται η κατάσταση αυτή υποχρέωσε τον πολύπτερο να εξελιχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αναπτύξει άμυνες, και ειδικότερα να περιορίσει τις επιπτώσεις από τις επιθέσεις.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το ψάρι είναι καλυμμένο από πολλαπλά στρώματα λεπιών των οποίων η μικροσκοπική δομή μετριάζει τις συνέπειες των χτυπημάτων. Κάθε λέπι έχει πάχος μισό χιλιοστό και αποτελείται από τέσσερα διασυνδεδεμένα στρώματα τα οποία διαχέουν την ενέργεια της δαγκωνιάς. Ακόμη κι αν το λέπι «ραγίσει», η δομή του εξασφαλίζει ότι η ρωγμή θα σχηματίσει έναν κύκλο γύρω από το σημείο της διάτρησης και δεν θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την επιφάνεια.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η εξέλιξη του πολύπτερου και η ανάπτυξη της φυσικής του πανοπλίας ολοκληρώθηκε πριν από 96 εκατ. χρόνια. Από εκεί και πέρα τα ψάρια αυτά παρέμειναν απαράλλακτα και δεν εξελίχθηκαν καθόλου, γεγονός που τα καθιστά ακόμη πιο ενδιαφέροντα για την επιστημονική κοινότητα αφού είναι από τα ελάχιστα είδη (στεριάς και θάλασσας) που δεν παρουσιάζουν καμία εξέλιξη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. «Πολλές από τις σχεδιαστικές αρχές τις οποίες περιγράφουμε όπως, για παράδειγμα, ανθεκτικές διεπιφάνειες και μηχανισμοί διάχυσης της ενέργειας,θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην ανάπτυξη πανοπλιών και γενικά προστατευτικών ενδυμάτων για ανθρώπους» αναφέρει στο Reuters η Κριστίν Ορτίζ, επικεφαλής των ερευνητών στο ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης).

Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.