Με την αποκαθήλωση Ζορμπά η κυβέρνηση πιστοποιεί ότι στις ενοχλητικές υποθέσεις αξιώνει να βρίσκονται οι άνθρωποί της στο απυρόβλητο
Η «εκ πλαγίου» (με κατάργηση της Αρχής της οποίας προΐσταται) αποπομπή του κ. Γ. Ζορμπά έρχεται ως- μία ακόμη- επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ελλάδας να λειτουργήσει ως κράτος δικαίου, ως κράτος δηλαδή που αυτοδεσμεύεται με τους κανόνες τους οποίους θέτει. Το συμπέρασμα δεν έχει να κάνει με το συγκεκριμένο πρόσωπο. Τα πεπραγμένα του πρώην εισαγγελέα δεν ήταν πάντοτε υπεράνω κριτικής, ούτε ο ίδιος απετέλεσε ενσάρκωση του ιδανικού- αποστασιοποιημένου από πολιτικές σχέσεις και μετριοπαθούς- κατηγόρου. Απλώς, μόλις πήγε να κάνει τη δουλειά του και η δουλειά αυτή άρχισε να ενοχλεί την κυβέρνηση, η τελευταία επενέβη για να αποπέμψει μαζί τον ίδιο και την υπηρεσία του. Η κυβερνητική παρέμβαση και, περισσότερο από αυτήν, η εξόφθαλμα προσχηματική δικαιολόγησή της αποτελούν πολλοστή απόδειξη ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αξιώνει να εξαιρείται από την εφαρμογή των νόμων και ότι αισθάνεται πλέον την άνεση να το δηλώνει στους πολίτες κατά πρόσωπο. Ψήγματα παραδειγμάτων; Οι βουλευτές ψηφίζουν ομόθυμα όρια προεκλογικής δαπάνης, τα υπερβαίνουν και αντιπαρέρχονται το γεγονός με την αιτιολογία ότι η τήρηση των νόμων ήταν ούτως ή άλλως ανέφικτη (άρα δυοίν θάτερον: ή υποκριτικά νομοθέτησαν ή ανερυθρίαστα παρανομούν). Οι αρχηγοί πολιτικών κομμάτων εμφανίζονται να δηλώνουν άγνοια περί τα οικονομικά των παρατάξεών τουςή (και) να αρνούνται ωμά να τα δημοσιοποιήσουν. Η κυβέρνηση συστήνει ανεξάρτητη Αρχή για το βρώμικο χρήμα, θέτει επικεφαλής τον από αυτήν χρισθέντα «ιππότη της κάθαρσης» και εν συνεχεία, προκειμένου να οδεύσουν στη χωματερή οι πολιτικές ευθύνες για τα ομόλογα και τις Μiese(n)s, ξηλώνει και την Αρχή και τον ιππότη επικαλούμενη ότι δεν δέσμευσε ούτε ένα ευρώ…
Ο κ. Ζορμπάς δεν αντελήφθη ίσως ότι ήδη ο διορισμός του στη Γενική Γραμματεία Εξοπλισμών υπηρετούσε ένα ψεύδος: την υποτιθέμενη βούληση να αναδειχθεί ως μέτρο κρίσης της κυβέρνησης η ηθική αρετή (ακόμη και εις βάρος της απόδοσης!). Οι πολιτικοί εντολείς φαίνεται ότι, από την πλευρά τους, δεν αντελήφθησαν κάτι άλλο: ότι ο πρώην εισαγγελέας- και μετά τη μετακίνησή του στη νέα θέση του- δεν θα ήταν διατεθειμένος να ευτελίσει εντελώς το καθήκον του κλείνοντας τα μάτια στα προφανέστερα των («ημετέρων» πλέον) σκανδάλων. Και τα δομημένα ομόλογα υπήρξαν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη χώρα. Η έκδοση και η διάθεσή τους είχαν τέτοια έκταση ώστε δεν μπορεί παρά να οργανώθηκαν άνωθεν. Η διαδρομή τους υπήρξε τόσο δαιδαλώδης ώστε να προδίδει πρόθεση απόκρυψης της προέλευσής τους. Και οι τιμές τους διογκώθηκαν σε τέτοιον βαθμό ώστε να είναι απίθανο να μην απέληξε σε κομματικές γαστέρες το χρήμα που έτσι αποσπάστηκε.
Αν οι ερμηνευτικές αυτές υποθέσεις ισχύουν- και δεν βλέπει, δυστυχώς, κανείς πώς θα ήταν δυνατόν το αντίθετο-, πρέπει να πιστωθεί στον κ. Ζορμπά (όποιες επιφυλάξεις και αν έχει κανείς για άλλα έργα του) ότι το ωμό ρεσάλτο στα χρήματα των ελλήνων ασφαλισμένων τον σόκαρε- και ότι επεδίωξε την εξιχνίασή του. Από τότε εντάθηκε η ενόχληση της κυβέρνησης προς το πρόσωπό του, από τότε είναι στα συρτάρια η νομοθετική ρύθμιση που τώρα τον αποκαθηλώνει. Προωθώντας την η κυβέρνηση πιστοποιεί ότι στις ενοχλητικές υποθέσεις αξιώνει να βρίσκονται οι άνθρωποί της στο απυρόβλητο, είτε υπερβαίνουν τις εκλογικές δαπάνες είτε εμπλέκονται σε πειρατεία κατά των ασφαλιστικών ταμείων.
Το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη, πρώτη αρμόδια να ερευνήσει πέρα και ανεξάρτητα από την τυπική νομιμότητα οιουδήποτε πορίσματος Ζορμπά, βραδυπορεί και δεν προτάσσει τις υποθέσεις στις οποίες εντοπίστηκαν οι κλεμμένες οπώρες επιτείνει την εντύπωση ότι η πολιτική ηγεσία βρίσκει αρωγούς στην προσπάθειά της να αίρονται τα στελέχη της υπεράνω του νόμου. Αν κάποιος αντιδρά σ΄ αυτό, στην ανάγκη… καταργείται.
