Πανδώρα

Εμφανώς κομψότερη η Ντόρα Μπακογιάννη υπερηφανευόταν στους συνομιλητές της προχθές στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας ότι έχασε «τουλάχιστον πέντε κιλά» το τελευταίο διάστημα.

Εύλογη και δίκαιη η υπερηφάνεια της υπουργού Εξωτερικών, προκαλούσε όμως στιγμές αμηχανίας στους συνομιλητές της, διότι αρκούσε να κοιτάξει κανείς τον σύζυγό της Ισίδωρο Κούβελο για να καταλάβει αμέσως πού είχαν πάει τα χαμένα κιλά…

Δύο χρόνια και αυτά με αναστολή ήταν η ποινή του γερμανικού δικαστηρίου στον Ράινχαρντ Σίκατσεκ για τις δωροδοκίες της Siemens. Αν καταλαβαίνω καλά, δηλαδή, όπου να ΄ναι θα ξεφουσκώσει και εδώ το «σκάνδαλο του αιώνα».

Ας το λάβουν υπ΄ όψιν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, που μάλλον θα αγωνιούσαν για την εξέλιξη της υπόθεσηςλόγου χάριν, εκείνο το ξενιτεμένο μας πουλί, ο Τάσος Μαντέλης, που ξεροσταλιάζει στο μακρινό και αφιλόξενο Αζερμπαϊτζάν…

Ανάμεσα σε άλλα που υποτίθεται ότι θερά πευε ο Ράντοβαν Κάρατζιτς με την εναλλακτική ιατρική του ήταν και οι στυτικές δυσλειτουργίες.

Θεωρώ βέβαιον ότι για τον εαυτό του ο Κάρατζιτς προτιμούσε το γνωστό μπλε χαπάκι, καθώς ο ρεαλισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να σταδιοδρομήσει κανείς εις υγείαν των κορόιδων…

Ουδέποτε αμφέβαλε για την ταυτότητά του. Τον έβλεπε «σαν άγιο, έναν απόστολο για αυτούς που υποφέρουν». Και τώρα που έμαθε η Μίλα Νταμιάνοφ (γραμματέας και μαθήτρια του Κάρατζιτς) ότι πίσω από τον «άγιο» κρυβόταν ο τύπος που έφερε ξανά, μισό αιώνα μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις μαζικές δολοφονίες στην Ευρώπη τι να σκέπτεται άραγε η αφοσιωμένη μαθήτρια του Δασκάλου;

«Δεν του κρατάω κακία. Για μένα παραμένει ένας εξαιρετικός άνθρωπος» τονίζει και προσθέτει: «Αυτό που εγώ είδα ήταν ο γιατρός Ντάμπιτς να κάνει το καλό. Δεν μου αρέσει να κρίνω τους άλλους».

Ποτέ η τετριμμένη αυτή φράση ( «δεν μου αρέσει να κρίνω τους άλλους» ) δεν χρησιμοποιήθηκε με πιο χυδαίο τρόπο. Μου προκαλεί την ίδια αηδία όπως ο ισχυρισμός του μακροβιότερου διοικητή του Αουσβιτς Ρούντολφ Χες στη δίκη του: «Εγώ δεν σκότωσα κανέναν. Απλώς διηύθυνα το πρόγραμμα εξόντωσης των εβραίων στο στρατόπεδο».

Η αθωότητα της μαθήτριας του Κάρατζιτς (γνήσια ή υποκριτική, το ίδιο κάνει)

επιβεβαιώνει δύο τινά. Πρώτον ότι η ηλιθιότητα είναι η απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να ανθήσουν οι εναλλακτικές αρλούμπες, οι διαλογισμοί και τα πάσης φύσεως ταοτσί και φενγκ σούι. Δεύτερον ότι ο Σάμιουελ Χάντινγκτον είχε δίκιο…

Το μόνο που ομολογουμένως με στενοχωρεί στη σύλληψη του Κάρατζιτς είναι πως αν συνέχιζε να ζει ελεύθερος με τη νέα του ταυτότητα, αργά ή γρήγορα θα τον βλέπαμε να παρουσιάζει τις θεραπείες του στο αγαπημένο «Τηλεφώς»…

Το κακό με τη νοσταλγία δεν είναι ότι αφορά ένα παρελθόν που είναι αδύνατον να γυρίσει πίσω, αλλά ότι κατά κανόνα αφορά ένα παρελθόν που ποτέ δεν υπήρξε. Κατά έναν παράδοξο τρόπο, δηλαδή, νοσταλγούμε ό,τι δεν έχουμε ζήσει. Αυτή είναι, όπως εγώ την καταλαβαίνω, η φύση της νοσταλγίας και γι΄ αυτό ταιριάζει με τον δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη (εικονίζεται στο σκίτσο), τον οποίο άκουσα σε συνέντευξή του χθες στο Μega να αναπολεί «την εποχή όπου οι άνθρωποι έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έφευγαν φτωχοί».

Διερωτώμαι αν άλλαξαν οι άνθρωποι (όπως υπονοεί η νοσταλγία της «χρυσής εποχής») ή αν είναι απλώς οι συνθήκες και τα μεγέθη που έχουν αλλάξει και επηρεάζουν ανάλογα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι ασφαλώς το δεύτερο εκείνο που ισχύει, ωστόσο η απόδραση της φαντασίας σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν είναι η βολική στάση. Φοβάμαι ότι η νοσταλγία του δημάρχου για κάποια «χρυσή εποχή» αλήθειας και εντιμότητας ως θέση βρίσκεται ακόμη πιο πίσω και από το κήρυγμα του Πρωθυπουργού περί σεμνότητας και ταπεινότητας. Είναι μάλλον ένδειξη αμηχανίας μπροστά στο φαινόμενο της διαφθοράς και ως στάση είναι αλυσιτελής- διότι το πρώτο βήμα για την επίλυση ενός προβλήματος είναι η αναγνώριση των δεδομένων του…

Με πολύ σεβασμό απευθύνομαι στον κύριο καθηγητή, εξαιτίας της προχθεσινής εμφάνισής του στη δεξίωση της 24ης Ιουλίου, για να του πω ότι πρέπει επιτέλους να καταφύγει στη βοήθεια ειδικευμένων προσώπων για τη βαφή της πλούσιας κόμης του.

Παλιότερα δεν κατάφερνε να καλύψει επαρκώς τα λευκά στον σβέρκο του, με αποτέλεσμα κάποιοι να χαμογελούν πίσω από την πλάτη του. Προχθές στο Προεδρικό είδαμε να του έχει ξεφύγει τελείως το χρώμα στη μία πλευρά, με αποτέλεσμα να κυκλοφορεί με το μαλλί σε δύο διαφορετικές αποχρώσεις: σκούρο από τη μία, ανοιχτό από την άλλη. Εφθασε, νομίζω, η στιγμή να πάει σε κομμωτήριο- δεν είναι ντροπή…

pandora@dolnet.gr