Χαλαρά!

Τόσες μέρες περίμενα ότι το ΠαΣοΚ θα ανασκευάσει επισήμως την εκτίμηση του αρχηγού του πως η ψήφος στις ευρωεκλογές είναι χαλαρή, άρα το εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποτελεί ορόσημο για τον ίδιο. Οχι επειδή αυτό που λέει είναι απαραιτήτως λάθος. Αλλά επειδή αυτό το οποίο συνεπάγεται η σκέψη του είναι καταστροφικό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιες δηλώσεις δημιουργούν την εντύπωση πως ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ κατεβάζει προκαταβολικά τον πήχη στο χαμηλότερο δυνατό σημείο. Οτι δεν επιδιώκει τη νίκη αλλά οργανώνει την ήττα. Οτι πετάει λευκή πετσέτα έναν χρόνο πριν από τις εκλογές. Αρα, ότι δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική επικράτηση της παράταξής του αλλά η διάσωση της καρέκλας του.

Ακόμη όμως και αν το σκέφτεται, ακόμη και αν τον απασχολεί, ακόμη και αν το μεθοδεύει, δεν βλέπω τι εξυπηρετεί η δημοσιοποίηση της επιδίωξης. Εκτός ίσως από την έκφραση μιας βαθιάς περιφρόνησης για την εκλογική διαδικασία. Διότι αν στις εκλογές (στις όποιες εκλογές…) δεν κρίνονται κόμματα και αρχηγοί, τότε τι κρίνεται; Και αν η (όποια) εκλογική κρίση θεωρηθεί προκαταβολικά μη γενόμενη λόγω «χαλαρότητας», τότε γιατί κάνουμε εκλογές;

Oμολογώ ότι η αντίληψη αυτή εμπεριέχει πολλούς κινδύνους για τη δημοκρατία μας. Τι θα συμβεί αν η νομιμοποίηση μιας πολιτικής ηγεσίας αποσυνδεθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα; Και ως πότε μπορεί ένα κόμμα, το ΠαΣοΚ ή η ΝΔ, να χάνει στις εκλογές και μετά κάποιο κομματικό όργανο να ανασκευάζει τη λαϊκή ψήφο; Και από πού κι ως πού τα κόμματα καλούνται να λειτουργούν ως δευτεροβάθμια όργανα της δημοκρατίας; Την απορία αυτή την έχω από τις 16 Σεπτεμβρίου 2007 και ακόμη δεν έχω πάρει απάντηση.

Διότι, αν δημοκρατία δεν είναι να υποτάσσεται το κόμμα ή ο αρχηγός στην εκλογική κρίση και στη λαϊκή ετυμηγορία, τότε τι ακριβώς είναι η δημοκρατία; Και αν οι πολιτικές ηγεσίες δεν υπόκεινται στη λαϊκή κρίση, τότε ποιος τις κρίνει; Ο εαυτός τους; Οι φίλοι τους; Ο Πολυζωγόπουλος; Πώς γίνεται να χάνουν εκλογές και να μην τρέχει τίποτα;

Χαλαρά, λοιπόν. Θέλω να πιστεύω ότι η δήλωση του προέδρου του ΠαΣοΚ ήταν απλώς ένα γλωσσικό ολίσθημα. Οτι περισσότερο περιέγραψε μια κατάσταση παρά την αξιολόγησε. Οτι ένας άνθρωπος όπως ο Γ. Παπανδρέου, του οποίου ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τη δημοκρατική παιδεία και ευαισθησία, αντιλαμβάνεται τα όρια μιας στρατηγικής επιβίωσης. Και ότι μοναδικός του στόχος είναι η νίκη στις ευρωεκλογές.

jpretenteris@dolnet.gr