«Τhe Χ-Files»: μια ανεξήγητη επιστροφή

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη κινηματογραφική ταινία «Χ-Files» και έξι από τότε που τελείωσε η σειρά (διήρκεσε εννέα σεζόν), μια δεύτερη κινηματογραφική ταινία αποπειράται την επανασύνδεση των προσώπων που ταυτίστηκαν με το τηλεοπτικό φαινόμενο: «Τhe Χ-Files:

Θέλω να πιστέψω» («Τhe Χ-Files: Ι want to believe»). Ο εμπνευστής της σειράς Κρις Κάρτερ κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη, το σενάριο υπογράφει ο Φρανκ Σπότνιτς και βεβαίως ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι και η Γκίλιαν Αντερσον κρατούν και πάλι τους ρόλους των ειδικών πρακτόρων Φοξ Μόλντερ και Ντέινα Σκάλι, ειδικών στις έρευνες ανεξήγητων φαινομένων.

Εχουν εγκαταλείψει πια την υπηρεσία, υπό δυσάρεστες συνθήκες. Η Σκάλι εργάζεται ως γιατρός σε νοσοκομείο· ο Μόλντερ ένας Θεός ξέρει τι κάνει μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του. Το καθήκον όμως τους καλεί ξανά στην ενεργό δράση για την εξιχνίαση μιας μυστηριώδους εξαφάνισης. Ενας πρώην παιδόφιλος ιερέας με ανεπτυγμένη την έκτη αίσθηση ( Μπίλι Κόνολι ) είναι για τον Μόλντερ ο κατάλληλος οδηγός για την έρευνα.

Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Η έρευνα δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με την παλιά καλή εποχή των τηλεοπτικών φακέλων και η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, αφού τα «Χ-Files» έχουν γίνει κομμάτι της πρόσφατης ποπ κουλτούρας. Η απογοήτευση των δύο ηρώων είναι μονίμως ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και αρκετή ώρα σπαταλάται με την αναπόληση του παρελθόντος. Το μόνο που ουσιαστικά κάνει η Σκάλι είναι να γκρινιάζει συνεχώς που δέχθηκε να επιστρέψει σε κάτι που δεν της ταιριάζει πια και το μόνο ξάφνιασμα είναι το μούσι Ντουκόβνι που κρύβει το πρόσωπό του (προτού το ξυρίσει για να επανέλθει τελικά στα… ίσα του).

Δεν νιώθεις καμία αγωνία για οτιδήποτε συμβαίνει και ενώ όταν μπαίνεις στην αίθουσα έχεις την επιθυμία να πιστέψεις, βγαίνοντας έχεις την πεποίθηση ότι το φαινόμενο «Χ-Files» έχει κάνει για τα καλά τον κύκλο του με τη μορφή που το ήξερες.

▅ «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα» («Ιn search of a midnight kiss») του Αλεξ Χόλντριτζ. Εξυπνοι διάλογοι, χαλαρές ερμηνείες και αστείες καταστάσεις πλάθουν τον μικρόκοσμο αυτής της ρομαντικής ασπρόμαυρης ταινίας που ανήκει στις πιο καλοφτιαγμένες παραγωγές του σύγχρονου, ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Πρόκειται για το χρονικό ενός τύπου ονόματι Γουίλσον ( Σκοτ Μακ Νέρι – στη φωτογραφία) πρώην υπαλλήλου βιντεοκλάμπ, ο οποίος ψάχνεται. Μια ερωτική αγγελία μέσω Ιnternet δρομολογεί τη συνέχεια της ιστορίας του, η οποία, ενώ δεν κρύβει τις «γουντιαλενικές» επιρροές της- το «Μανχάταν» ας πούμε-, την ίδια ώρα έχει μια δική της ζωντάνια και φρεσκάδα που σε κάνει να «κολλάς». Πίσω από την παραγωγή βρίσκεται η ομάδα που δημιούργησε την παρόμοια cult αισθηματική ταινία «Πριν το ηλιοβασίλεμα».

▅ «Salvador» του Μιγκέλ Χουέρτα. Επιστροφή στην Ισπανία της δεκαετίας του 1970 και στους αγώνες των καταλανών επαναστατών κατά του καθεστώτος του δικτάτορα Φράνκο. Κεντρικό πρόσωπο ο Σαλβαδόρ Πουίγκ Αντίτς ( Ντάνιελ Μπρυλ – στη φωτογραφία) τον οποίο εκτέλεσε το καθεστώς, γεγονός που επέφερε σφοδρές αντιδράσεις από την ισπανική κοινή γνώμη (για αυτό και ο Αντίτς ήταν ο τελευταίος που εκτελέστηκε στην Ισπανία). Παραγωγή με υψηλά στάνταρτ, θαυμάσια αναπαράσταση εποχής, ερμηνεία υπόδειγμα από τον μισό Ισπανό, μισό Γερμανό Μπρυλ, αλλά και μια ταινία που στο δεύτερο μισό της παρουσιάζει εμφανή σημάδια αδυναμίας συγκριτικά με το πρώτο, επειδή χάνει το μέτρο στις μελοδραματικές σκηνές προκειμένου να δημιουργήσει μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση από όση χρειαζόταν.

▅ «Ιδιωτική ζώνη» («La zona») του Ροντρίγκο Πλα. Ενας φράχτης με κάμερες ασφαλείας διαιρεί μια πόλη στα δύο. Απ΄ έξω, η αθλιότητα. Ο φράχτης προστατεύει μια μικρή περιοχή, την «ιδιωτική ζώνη» των ολίγων πλουσίων, με την ιδιωτική αστυνομία διαρκώς σε ετοιμότητα (φωτογραφία). Τι θα γίνει όμως όταν παρεισφρήσουν τρεις κλέφτες; Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει. Ληστεία και φόνοι είναι η αφορμή για την απεικόνιση μιας κοινωνίας (του Μεξικού) βυθισμένης στις κραυγαλέες ταξικές αντιθέσεις. Το ενδιαφέρον της ταινίας- δεν αξίζει τόσο ως κινηματογράφος όσο λόγω θέματος- βρίσκεται στην απεικόνιση της άχαρης ζωής των πλουσίων διαρκώς βυθισμένων στο άγχος και στον φόβο. Η ζωή στη ζώνη είναι τελικά φυλακή. Παίζουν: Ντανιέλ Χιμένες Κάτσο,Μαριμπέλ Βερντού, Κάρλος Μπαρντέμ.

▅ «Ο λάκκος» («Ρitfall») του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Βασισμένος στο μυθιστόρημα του Κόμπο Αμπε, διακεκριμένου συγγραφέα της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, ο «Λάκκος» είναι η πρώτη δημιουργία του σκηνοθέτη της «Γυναίκας στους αμμόλοφους» (προβάλλεται επίσης στα θερινά). Εδώ, ένας ταλαιπωρημένος ανθρακωρύχος ( Χισάσι Ιγκάβα – στη φωτογραφία με τη Σούμι Σασάκι ) και ο μικρός γιος του ( Καζούο Μιγιαχάρα ) αναζητούν την τύχη τους σε ένα ανησυχητικά άδειο χωριό με μοναδική κάτοικο την ιδιοκτήτρια ενός ζαχαροπλαστείου. Πολλά ερωτήματα πέφτουν βροχή, αλλά ο Τεσιγκαχάρα είναι φειδωλός σε απαντήσεις, όχι όμως και στις διαρκείς ανατροπές μέσω των οποίων όνειρο και πραγματικότητα συνδυάζονται σε ένα υπέρκομψο αισθητικά σύνολο. Ανακαλύπτουμε, έστω καθυστερημένα, έναν υποτιμημένο εικονοπλάστη.