Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς συνελήφθη αλλά τα εγκλήματα και κυρίως η σφαγή της Σρεμπρένιτσα, που είναι ολόιδια με τις σφαγές των ναζί στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο ή στη Δράκεια, δεν πρόκειται να ξεγίνουν: ο βαλκανικός εθνικισμός μας ξαναγύρισε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε πρακτικές που όλοι νομίζαμε πως ανήκαν πια στο μακρινό παρελθόν της Ευρώπης. Και δεν είναι μόνο ότι δεν θα ξεγίνουν τα εγκλήματα, είναι και ότι δεν έχει υπάρξει κάθαρση, δεν έχουν καταδικαστεί ρητά ούτε στη Σερβία, που είναι δικό της πρόβλημα, ούτε στην Ελλάδα, που είναι δικό μας. Οσοι τότε χάραζαν στρατηγικές για «δημιουργία ορθόδοξου τόξου στα Βαλκάνια ενάντια στους μουσουλμάνους» ή συγκέντρωναν εθελοντές για να πολεμήσουν στο πλάι των εγκληματιών ή έσπευδαν να συμπαρασταθούν στον Μιλόσεβιτς, στον Κάρατζιτς, στον Μλάντιτς, είναι μεταξύ μας και τιμώνται ακόμη από την ελληνική κοινωνία, τα κόμματα, τα μέντια. Οι τότε υπερασπιστές του σερβικού εθνικισμού δεν ενδιαφέρονταν για τα εγκλήματα, αντιμετώπιζαν τους δράστες σαν ήρωες και πατριώτες που αντιστέκονται στα σκοτεινά σχέδια των μεγάλων δυνάμεων. Ο πρωτόγονος αντιιμπεριαλισμός, ο εθνικισμός, η ερμηνεία της ιστορίας μέσω συνωμοσιών θριάμβευαν. Το πρόβλημα είναι πως αυτές οι ιδεολογίες εξακολουθούν να ασκούν γοητεία σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και να θεωρούνται μάλιστα «αριστερές». Η σύλληψη του Κάρατζιτς θα μπορούσε να είναι αφετηρία για κριτική ανασκόπηση του παρελθόντος μας, αλλά τα σκάνδαλα και η πολιτική αβεβαιότητα θα μας δώσουν τη δικαιολογία να ξεφύγουμε, για μία ακόμη φορά, από τέτοιες «πολυτέλειες».