Ενα μπουκάλι πλήγωσε τη ροκ βραδιά

Tι κρίμα, αφού θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μία από τις ομορφότερες ροκ βραδιές του εφετινού καλοκαιριού. Ορισμένα πράγματα όμως φαίνεται ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ στη χώρα μας. Πάντα θα ζούμε στο μεταχουντικό σύνδρομο, όπου λάθος άνθρωποι θα βρίσκονται σε λάθος συναυλίες και φυσικά- γιατί αυτό μας αφορά- θα καταπιέζουν την πλειονότητα των θεατών που πηγαίνουν για να χαρούν τον αγαπημένο καλλιτέχνη τους και όχι για να παλέψουν μαζί του. Η συναυλία των Sex Ρistols μπορεί να μην είχε ακριβώς την ίδια εξέλιξη με εκείνη των Ρublic Ιmage Ltd το 1988, η οποία δεν έγινε ποτέ επειδή κάποιοι ανόητοι θερμόαιμοι έβαλαν φωτιά στη σκηνή στο Πεδίον του Αρεως, οι ίδιοι όμως ή παρόμοιοι ή κάποιοι απόγονοί τους έκαναν και πάλι το θαύμα τους.

Η δεύτερη ημέρα του Fly Βeeyond Festival ξεκίνησε με το βρετανικό συγκρότημα Courteneers, το οποίο και που έπαιξε δεν το είδε σχεδόν κανείς παρά ελάχιστοι που είχαν καταφθάσει στο Γήπεδο Καραϊσκάκη από νωρίς. Η συνέχεια όμως ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, με τους Νew Υork Dolls στη σκηνή ή τέλος πάντων ό,τι έχει επιζήσει από αυτούς. Με τον κόσμο να αυξάνεται, αν και η προσέλευση ήταν μικρή για τέτοιο γεγονός, τα δύο εναπομείναντα μέλη του πρωτο-πάνκ αμερικανικού συγκροτήματος Ντέιβιντ Γιοχάνσεν και Σιλβέν Σιλβέν, με τους τρεις νεότερους μουσικούς που τους συνοδεύουν πλέον, κατέκτησαν με το κέφι τους, τον πολύ ωραίο ήχο τους και φυσικά με τραγούδια όπως τα «Ρersonality Crisis» και «Ρills» το κοινό που δεν τους άφηνε να φύγουν από τη σκηνή στο τέλος.

Και μετά ήλθε η σειρά των Sex Ρistols. Το συγκρότημα-θρύλος έπαιζε για πρώτη φορά στη χώρα μας, έστω και με τέτοια χρονική καθυστέρηση. Και τα τέσσερα αυθεντικά μέλη του γκρουπ επί σκηνής: ο ντράμερ Πολ Κουκ και ο μπασίστας Γκλεν Μάτλοκ έδειχναν σαν να μην έχει περάσει μία στιγμή από τις ένδοξες ημέρες του πανκ, ο κιθαρίστας Στιβ Τζόουνς με τα έξτρα κιλά του να μεγαλουργεί στην κιθάρα και φυσικά η μορφή του γκρουπ, ο Τζόνι Λάιντον. Ο οποίος βγήκε με το γνωστό κούρεμα, τη γνωστή τρελή διάθεση και βεβαίως τη φωνή που ξεχωρίζει και υποκλίθηκε στο κοινό υμνώντας το ένδοξο αρχαίο παρελθόν μας.

Και αφού η διάθεση έπιασε κόκκινο, η απάντηση από κάποιους λιγοστούς που είχαν έλθει με σαφή διάθεση ήταν ένα μπουκάλι που τον τραυμάτισε στο κεφάλι. Απορώ με το κουράγιο του που συνέχισε ενώ είχε κάθε λόγο να φύγει. Αντ΄ αυτού στόλισε τον «δειλό που κρύβεται πίσω από την ανωνυμία του πλήθους» και μας απείλησε, ως όφειλε, πως «ένα ακόμη μπουκάλι να πέσει… and you will kiss my ass». Εκαναν τα πάντα, έπαιξαν τα πάντα, αλλά η διάθεση του κοινού είχε χαλάσει από κάποιους λίγους που του φώναζαν ότι είναι πουλημένος λες και είναι αρχηγός κόμματος ή τους ορκίστηκε αιώνια πίστη. Εδώ ταιριάζει το «χρωστάει της Μιχαλούς»… Θυμάμαι και τον έρμο τον Ιγκι Ποπ και σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να το καθιερώσουμε να στέλνουμε τους ξένους καλλιτέχνες πίσω με ράμματα.