Παρά τις φραστικές αντιπαραθέσεις μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, είναι φανερό ότι και τα δύο κόμματα θέλουν το κουκούλωμα
Υπάρχουν τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες απ΄ όπου μπορεί να δει κανείς το σκάνδαλο Siemens. Πριν απ΄ όλα είναι η οπτική γωνία της κοινής γνώμης (καλύτερα να λέμε των πολιτών, γιατί ούτε γνώμη υπάρχει και, πολύ περισσότερο, αυτή η γνώμη δεν είναι κοινή). Λοιπόν, οι πολίτες δεν δίνουν δεκάρα για τη Siemens (εκτός αν πρόκειται για το ηλεκτρικό τους πλυντήριο) και για τον χρηματισμό πολιτικών κομμάτων και πολιτικών (ανδρών). Το έδειξαν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Οι πολίτες μένουν παγερά αδιάφοροι. Οχι γιατί εγκρίνουν αυτού του τύπου τις μαύρες δοσοληψίες, αλλά γιατί- και αυτό είναι το χειρότερο για τη δημοκρατία μας, είναι το παθολογικό σύμπτωμα- έχουν προεξοφλήσει ότι οι πολιτικοί από πάντα «τα έπαιρναν» κάτω από το τραπέζι, ότι αν δεν λαδώσεις δεν γίνεται τίποτε, από το να σου βάλουν τηλεφωνική γραμμή στο διαμέρισμά σου έως το να σου κατακυρωθεί ένα μεγάλο δημόσιο έργο, και ότι στο τέλος τίποτε δεν θα διαλευκανθεί, κανένας δεν θα τιμωρηθεί.
Μετά είναι η οπτική γωνία των μέσων ενημέρωσης, ιδιαίτερα των ηλεκτρονικών. Ολες αυτές τις ημέρες κάνουν αγωνιώδη προσπάθεια να μας πείσουν ότι τους ενδιαφέρει να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση, ενώ στην πραγματικότητα τους ενδιαφέρει το name dropping, δηλαδή ο τζόγος γύρω από τα ονόματα, ποιοι τα έχουν πιάσει και ποιοι όχι, ποιοι μπορεί να τα έχουν πιάσει, ποιος είναι ο υπουργός που κρύφτηκε σε ένα… φούρνο μικροκυμάτων Siemens για να παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στη Γερμανία, ποιοι ήξεραν και δεν μίλησαν, ποιοι συναντήθηκαν με το ένα ή το άλλο στέλεχος της εταιρείας κτλ. Οι ανθρώπινες ιστορίες, έστω και στην εκδοχή της μίζας, πάντοτε ενδιέφεραν τα μέσα ενημέρωσης, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τζόγος των ονομάτων δένει με το είδος της δημοσιογραφίας που καλλιεργείται ηλεκτρονικά τα τελευταία χρόνια.
Τέλος, είναι η οπτική γωνία των πολιτικών. Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και μερικές πλευρές τους αγγίζουν τις αρμοδιότητες της ψυχανάλυσης. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπερτερεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, αν και σε ορισμένους είναι φανερό το sauve qui peut, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Η αυτοσυντήρηση οδηγεί στη θέση «κουκουλώστε τα γρήγορα, να τελειώνουμε, να μη μας πάρει όλους το ποτάμι και πνιγούμε». Παρά τις φραστικές αντιπαραθέσεις μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ, είναι φανερό ότι και τα δύο κόμματα θέλουν το κουκούλωμα. Κάνουν τα πάντα για αυτό. Και, αν δεν τους βγει, θα έχει παρέμβει κάποιος ασύμμετρος παράγων, αυτός που θα αλλάξει την εξέλιξη και τη ροή των γεγονότων. Πάντως τα δύο κόμματα δεν πείθουν κανέναν ότι θέλουν τη διαλεύκανση, και έτσι ξαναβρίσκουμε τον φαύλο κύκλο της αρχής. Οι πολίτες έχουν προεξοφλήσει την εξέλιξη και αυτής της υπόθεσης. (Θυμίζω ότι οι πολίτες είχαν μείνει παγερά αδιάφοροι για την υπόθεση της πώλησης του ΟΤΕ, που ενδιέφερε μόνο τους πολιτικούς, κάποιους συνδικαλιστές και κάποιους προμηθευτές τού μέχρι τότε κρατικού οργανισμού.) Φυσικά κάποιοι πολιτικοί, σε ένα πλαίσιο ανομολόγητης βεντέτας, θα ήθελαν πάρα πολύ οι ανταγωνιστές τους να έχουν μιζαριστεί για να τους βγάλουν από τη μέση. Αλλά αυτό είναι ανομολόγητο και επιπλέον… ανθρώπινο.
Πάντως, αν σε άλλη χώρα ένα τόσο υψηλά ιστάμενο στέλεχος μεγάλου κόμματος, όπως ο κ. Τσουκάτος, είχε αποκαλυφθεί ότι είχε πάρει χρήματα, η Δικαιοσύνη θα είχε καλέσει τους πάντες, τον Πρωθυπουργό, τους αρχηγούς των κομμάτων κ.ά. Εδώ δεν ανοίγει ρουθούνι. Και από διακριτικότητα δεν ερωτά.
