Κύριε διευθυντά

Εκείνο που με εντυπωσίασε στις συζητήσεις με υπεύθυνους γαλλικών, ελβετικών και βελγικών εφημερίδων και περιοδικών που συνάντησα στον Saint Ρaul de Vence, ήταν το πόσο προστάτευαν τα έντυπά τους από το « όλα δωρεάν στο Ιnternet » που εφαρμόζουμε στην Ελλάδα, ακολουθώντας το παράδειγμα των αγγλόφωνων (κυρίως) εφημερίδων, οι οποίες όμως έτσι προσελκύουν εκατομμύρια αναγνώστες από όλες τις χώρες, στοχεύοντας σε διαφημιστικά έσοδα. Τα μη αγγλόφωνα περιφερειακά ευρωπαϊκά έντυπα, με κυκλοφορίες εκατοντάδων χιλιάδων φύλλων, διαθέτουν ιστότοπους αλλά δημοσιεύουν είτε αναφορές σε άρθρα τους, ώστε να πείσουν τους ιντερναύτες να περπατήσουν ως το περίπτερο να τα αγοράσουν, είτε 10%-20% της ύλης τους- το υπόλοιπο διατίθεται μόνο στους συνδρομητές τους ή με ειδική ιντερνετική συνδρομή, κανένα δεν προσφέρει δωρεάν όλο το περιεχόμενό του.

Αντίθετα όμως με ό,τι συμβαίνει σε εμάς, η κυκλοφορία τους είναι κατά 80%-90% συνδρομητική, ακόμη και για τις ημερήσιες εφημερίδες· επιπλέον, προσφέρουν περιεχόμενο που οι αναγνώστες τους δεν το βρίσκουν αλλού, δεν περιορίζονται στις γενικές ειδήσεις που είναι διαθέσιμες στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τις δωρεάν εφημερίδες- ούτε προσπαθούν να κερδίσουν κοινό πουλώντας ξένο περιεχόμενο, όπως CD, DVD ή βιβλία. Δηλαδή, προστατεύουν τις κυκλοφορίες τους απαιτώντας να πληρωθούν για το ποιοτικό περιεχόμενό τους, όταν το δημοσιεύουν στο Ιnternet. Επειδή στη χώρα μας η δικτυακή διαφήμιση είναι μηδενική, επειδή η νέα εποχή του Ιnternet απαιτεί υψηλές επενδύσεις, όσα ελληνικά έντυπα εμπιστεύονται την ποιότητα και σπανιότητα της ύλης τους, μήπως πρέπει να ξανασκεφθούν την πολιτική τού « όλα τζάμπα »;