«Είμαι πια ένας ρόκερ της καλοπέρασης»

A πό τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο «Διαζύγιο» με την Αντζελα Δημητρίου. Από το «Για να σ΄ εκδικηθώ» με τον Δημήτρη Μητροπάνο στην «Ασπρη αλεπού» με την Ελένη Δήμου. Και ανάμεσα σε όλα αυτά προσθέστε μια «Γυριστρούλα», το «Παλιό μου παλτό» (με τον Χρήστο Δάντη ), τον «Θεατρίνο» με τους Πυξ Λαξ, το «Να μ΄ αγαπάς», το «Βatida de Coco», την «Παράξενη γιορτή» με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη , τις εμφανίσεις του στο ιστορικό πλέον «Αχ Μαρία» των Εξαρχείων τη δεκαετία του 1980, τη συμμετοχή του το 2003 στους προκριματικούς για το τραγούδι που θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στη Εurovision. Ορεξη να υπάρχει και ο κατάλογος με τα «κατορθώματα» του Λάκη Παπαδόπουλου ή- επί το… παλαιότερον- του Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ δεν σταματά έτσι εύκολα. Ετερόκλητος μουσικός, με προσωπικό στυλ στη σκηνή όταν εμφανίζεται, απρόβλεπτος στις συνεργασίες του, μοιάζει με έφηβο που τουλάχιστον μουσικά δεν θέλει να ωριμάσει. Παρών στα μουσικά πράγματα από τη δεκαετία του 1960, όταν μαζί με τους φίλους του έπαιζαν αποκλειστικά και μόνο Μπιτλς με το συγκρότημα Dragons. Φανατικός υπέρμαχός του ότι η μουσική δεν έχει είδη ή ταμπέλες, « αν εστιάσεις σε ένα μόνο είδος θα στερέψεις. Δεν μπορείς να έχεις ένα ή δύο στυλ » σημειώνει ο ίδιος στο «Βήμα». Γι΄ αυτό και ο Λάκης Παπαδόπουλος αδιαφορεί να μπει κάτω από ταμπέλες. « Το θέμα είναι να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες. Και αυτό συμβουλεύω τα νέα παιδιά ». Τα τελευταία πάντως (και όχι μόνο), όπως επισημαίνει, άρχισαν να τον γνωρίζουν το 2004 με τίτλο «Συλλογή 1983-2003». Δύο χρόνια μετά ακολούθησε το άλμπουμ «Δεν έχω στιγμές» και εφέτος ακόμη μια συλλογή «Της νύχτας τα ηχεία»- τα τραγούδια του ερμηνεύουν ετερόκλητοι τραγουδιστές αλλά και ο ίδιος. « Ξέρω πολύ καλά ότι οι δίσκοι μου είναι συνήθως βραδυφλεγείς. Γι΄ αυτό και οι δύο συλλογές βοήθησαν το κοινό να μάθει ποιος είμαι και τι έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια.Ουσιαστικά δεν ήξεραν το εύρος μου.Δεν θυμώνω αλλά έτσι έχουν τα πράγματα ». Χαρακτηρίζει τον εαυτό του « έναν άνθρωπο-πολίτη του κόσμου που ζει ελεύθερα ακολουθώντας αυτά που πιστεύε ι», ενώ από την άλλη δεν διστάζει να πει ότι είναι ένας « ρόκερ της καλοπέρασης (πια).Εχω δουλέψει πολλή στη ζωή μου και μπορώ να απαιτώ τη χλιδή και την πολυτέλεια. Δεν πιστεύω όμως ότι η δουλειά που κάνω είναι σημαντικότερη από αυτή που κάνει ένας γιατρός ή από κάποιον που σώζει τα παιδάκια στην Αφρική ».

Οσο για την πορεία του ελληνικού τραγουδιού, αυτή των τελευταίων ετών, που τόσα λέγονται και άλλα τόσα γράφονται, θεωρεί ότι «υπάρχουν στιγμές μόνο στο τραγούδι. Οι σπίθες όμως αυτές θέλουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να γίνουν πυρκαϊά.Θέλουν ευνοϊκό άνεμο για να μεγαλώσει η φωτιά και να τα κάψει όλα ». Ως τότε ο Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ θα συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να γράφει τη μουσική που του αρέσει, να συνεργάζεται με όποιους θέλει, γυρίζοντας την πλάτη σε ταμπέλες και ετικέτες.