Το λεωφορείο -σαράβαλο που συστηματικά καθυστερεί- της γραμμής « Δάφνη-Καλαμάκι», ήταν τίγκα από κόσμο –και καρφίτσα να έπεφτε κάποιο κεφάλι θα έβρισκε. Μεσημέρι: ώρα σχολάσματος από το μεροκάματο για τους πιο τυχερούς και για τους μαθητές! Το μόνο, λοιπόν, που δεν θα ήθελε κάποιος να βιώσει θα ήταν οι κάθε είδους διαπληκτισμοί και αψιμαχίες σε μια τέτοια επικίνδυνη ώρα!
Μια εύρυθμη ομάδα εφήβων από κάποιο Λύκειο του Αγίου Δημητρίου μπήκε, ξένοιαστα και χαρωπά, στο λεωφορείο λες και ήταν μόνοι τους στην παιδική χαρά. Απλώθηκαν στα καθίσματα όπου είχε ακόμα ξεμείνει κάποιο κενό. Ηλικιωμένος επιβάτης ζήτησε από παρακαθήμενο νεαρό να μιλάει πιο χαμηλόφωνα ή, τουλάχιστον, να μην φωνάζει μέσα στ’ αυτιά του αλλά εκείνος απάντησε με περισσή αυτοπεποίθηση ότι «βρίσκεται σε δημόσιο χώρο και δεν υπάρχει περιορισμὀς». Ο επιβάτης –φορτωμένος καθώς ήταν- αναγκάστηκε να μετακινηθεί, να προχωρήσει στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου και την θέση πήρε άλλος νεαρός ο οποίος ισχυρίστηκε ότι «ήταν και αυτός πολύ κουρασμένος και καλά έκανε και του παραχωρούσε τη θέση του»!
Ο ηλικιωμένος επιβάτης έμεινε αρκετή ώρα όρθιος σε ένα κατάμεστο λεωφορείο, επακολούθησε και μια δυσάρεστη πτώση με όλα τα δέματα καταγής γιατί, σας είπα, το λεωφορείο ως σαράβαλο και με τους δρόμους όπως καθημερινά τους βιώνουμε, είχε σκαμπανεβάσματα, λες και μετέφερε κοπάδι… Δεν γύρισε να δει προς το βάθος του λεωφορείου, τους νεαρούς επειδή μάλλον θα ντράπηκε για λογαριασμό τους…
Αυτή την απάθεια για το συνάνθρωπό μας –που γίνεται ακόμα πιο απογοητευτική επειδή την συναντάμε σε παιδιά- την βρίσκουμε παντού: στις ξέφρενες ταχύτητες στους δρόμους και τα σχεδόν καθημερινά θανατηφόρα τροχαία, στην αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε με επιχειρήματα αντί να αυθαδιάζουμε, να φωνασκούμε και να απειλούμε, στην, με κάθε τρόπο και με καταστρατήγηση του αυτονόητου, απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.
Είμαστε, κάθε στιγμή, έτοιμοι να συγκρουστούμε, χωρίς λόγο και αιτία, θαρρείς και ο άλλος μας πνίγει και μας στερεί τον αέρα από τον ζωτικό μας χώρο. Αντί να αντιμετωπίζουμε τον άλλο με προσήνεια, τον αντιμετωπίζουμε άλλοτε «αμυντικά» και άλλοτε «επιθετικά»! Δεν έχουμε ανάγκη να παρακαλέσουμε ή να ευχαριστήσουμε για κάτι, δεν γνωρίζουμε τι είναι η πειθαρχία και τι η αυτοπειθαρχία, αντιμετωπίζουμε με κρυφή ευχαρίστηση ό, τι δυσάρεστο συμβαίνει στους άλλους επειδή δεν συμβαίνει σε εμάς, επιμένουμε πάντα να υποτιμάμε τους τύπους σε σχέση με την ουσία αλλά δυστυχώς στην καθ’ ἡμάς Ἀνατολή μας λείπουν και η ουσία και οι τύποι. Και δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο!
Όμως, δεν έχουν αλλάξει τα παιδιά… Εμείς, οι ενήλικοι έχουμε αλλάξει….γιατί όλα είναι θέμα παιδείας και η παιδεία μας είναι σκέτη εκπαίδευση – συσσώρευση γνώσεων- από την οποία λείπει η συστηματική φροντίδα και μετά λόγου γνώσεως για τον ψυχισμό και την συμπεριφορά του παιδιού και του εφήβου. Τα θεωρούμε όλα αυτονόητα, αλλά δεν είναι!
