Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, με τη μοναδική, μεγάλη σε σπουδαιότητα συλλογή του. Από όταν διαδέχθηκε την Ντόλλη Γουλανδρή στη διεύθυνσή του η Σάντρα Μαρινοπούλου, στράφηκε και στη σύγχρονη τέχνη για να εμπλουτίσει το πρόγραμμά του και να διευρύνει το κοινό του. Κάτι που κατάφερε τα τελευταία 15 χρόνια, διάστημα στη διάρκεια του οποίου έφερε στην Ελλάδα τη δουλειά πολύ σπουδαίων καλλιτεχνών όπως η Λουίζ Μπουρζουά, η Σάρα Λούκας, ο Γιάννης Κουνέλλης, ο Ούγκο Ροντινόνε ή ακόμα και ο Ai Weiwei και βεβαίως ο Μπράις Μάρντεν, που παρουσιάζει αυτόν τον καιρό δουλειά του στο μουσείο σε επιμέλεια Δημήτρη Αντωνίτση. Το πιστοποιεί και αποτελεί τεκμήριο «εορτασμού» και η δίγλωσση, εντυπωσιακή επετειακή έκδοση με τίτλο «Σύγχρονη Τέχνη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 2007-2021» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Αναζητήστε για την επιτυχία και την Aφροδίτη Γκόνου, σύμβουλο του προγράμματος σύγχρονης τέχνης του μουσείου, η οποία το υλοποιεί σε συνεργασία με την πρόεδρο και διευθύνουσα σύμβουλο κυρία Μαρινοπούλου αλλά και με την Αταλάντη Μαρτίνου (πάντα όσον αφορά τη σύγχρονη τέχνη). «Είναι ένα αρχαιολογικό μουσείο και αποστολή του είναι να κάνει γνωστή τη μόνιμη συλλογή του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η διάθεση είναι να προσκαλεί διεθνώς γνωστούς καλλιτέχνες, μέσα από τη δουλειά και την αναγνωρισιμότητα των οποίων θα μπαίνει στον χάρτη το ίδιο το Μουσείο, που δεν είναι τόσο γνωστό όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό ή το Μουσείο Ακρόπολης. Από ένα σημείο και ύστερα, η αλήθεια είναι ότι εστιάσαμε σε καταξιωμένους καλλιτέχνες, αλλά το όνειρό μου είναι να κάνουμε και πάλι πρόγραμμα και με νεότερους δημιουργούς. Ομως η κρίση περιόρισε τους πόρους για την υλοποίηση τέτοιων σχεδίων. Σήμερα κοιτάζω πίσω και απορώ πώς καταφέρναμε να διοργανώνουμε ταυτόχρονα δύο εκθέσεις τέτοιου βεληνεκούς όπως Louise Bourgeois/Sarah Lucas ή Jannis Kounellis/Ugo Rondinone. Ο χρόνος και ο κόπος δεν μπορούν να αποτιμηθούν, ειδικά σε ένα μουσείο με πολύ μικρή ομάδα Σύγχρονης τέχνης» θα πει η Αφροδίτη Γκόνου στο BHΜΑgazino. Θα διευκρινίσει ότι ήρθε στο μουσείο ως σύμβουλος και όχι ως επιμελήτρια, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν εκείνη επιφορτισμένη να προτείνει και να προσκαλεί τους καλλιτέχνες, όμως σε κάποιες περιπτώσεις οι αρμοδιότητες αναπόφευκτα διευρύνθηκαν.
«Αν ο καλλιτέχνης είναι εν ζωή και δεν θέλει να συνεργαστεί με κάποιον άλλον επιμελητή, αναλαμβάνω αυτόν τον ρόλο με μια έννοια, γιατί γίνομαι ο άνθρωπος μεταξύ του καλλιτέχνη και του μουσείου. Οταν έγινε η έκθεση της Σάρα Λούκας, πήγα πολλές φορές στο στούντιό της, συζητήσαμε πολύ για το μουσείο, για τις συλλογές, και εκείνη τελικά δημιούργησε καινούργια έργα, τη σειρά «Cycladic Nuds». Με τον Κουνέλλη εξελίχθηκε τελικά υπό μια έννοια σε ένα residency. Στην αρχή ήταν πολύ διστακτικός να κάνει έκθεση στην Ελλάδα, όταν όμως ήρθε και είδε το μουσείο, είπε: «Θέλω να κάνω κάτι σε αυτό το παλιό μεγαλοαστικό σπίτι» (σ.σ.: το Μέγαρο Σταθάτου), ειδικά εκείνη τη στιγμή της μεγάλης κοινωνικοοικονομικής κρίσης. Εμεινε έναν μήνα στην Ελλάδα, ερχόταν κάθε ημέρα στο μουσείο και περνούσε ώρες, ξεκουραζόταν τα μεσημέρια στο μικρό καναπεδάκι και πραγματικά ζούσε μέσα σε αυτό. Πήγαινε σε παζάρια για να βρει τα υλικά και δημιούργησε όλα τα έργα ειδικά για την έκθεση και το μουσείο ανέλαβε την παραγωγή τους. Εκεί είχα την επιμέλεια επειδή ήμουν ο άνθρωπος με τον οποίο συζητούσε, ήμουν ο κρίκος μεταξύ του μουσείου και του καλλιτέχνη, αλλά βέβαια εκείνος έπαιρνε όλες τις αποφάσεις. Ο χρόνος που πέρασα μαζί του ήταν μία από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου. Οταν δεν είναι εν ζωή ο καλλιτέχνης και δεν μπορώ να έχω αυτή την προσωπική επαφή, προσκαλούμε κάποιον επιμελητή που γνωρίζει σε βάθος το έργο του. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της έκθεσης του Πικάσο, καλέσαμε τον Ολιβιέ Μπεργκρούεν, ο οποίος συνεπιμελήθηκε την έκθεση με τον καθηγητή και τότε διευθυντή μας, Νίκο Σταμπολίδη» θα εξηγήσει, όπως συνέβαινε με τις εκθέσεις της σειράς «Θεϊκοί διάλογοι» όσο βρισκόταν στο μουσείο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
