«Το «Ελεύθερον Βήμα» δεν έχει προορισμόν να προσθέση, απλώς, μίαν επί πλέον εφημερίδα εις όσας έχομεν. Πρόθεσίς του είναι να εισφέρη, εφ’ όσον θα ηδύνατο, νέον φως». Στις 6 Φεβρουαρίου 1922, στην κορύφωση ίσως του Εθνικού Διχασμού, στην Αθήνα διανέμεται ένα νέο καθημερινό φύλλο, που από την πρώτη του σελίδα διακηρύσσει όχι μόνο πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του, αλλά και τις πολιτικές του συγγένειες: «Πρόγραμμά του είναι το πρόγραμμα του Κόμματος Φιλελευθέρων, εις το οποίον ανήκουν οι ιδρυταί και οι συνεργάται».
Στα εκατό χρόνια της ιστορίας του, το «Ελεύθερον Βήμα» και, από το 1945, «Το Βήμα», είναι αλήθεια πως δεν κράτησαν κρυφές τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Σε ασφαλή απόσταση, συνήθως, από την πολιτική εξουσία, όποιος και αν ήταν ο φορέας της. Γνωρίζοντας δύο δικτατορίες. Προτάσσοντας πάντα την ανάγκη εθνικής ενότητας. Και καταγράφοντας σταθερά, ημέρα με την ημέρα, εβδομάδα την εβδομάδα, έναν αιώνα συναρπαστικής πορείας του Ελληνισμού μέσα από δράματα και θριάμβους. Από την άποψη αυτή, η διαδρομή του αποτελεί και ένα ιστορικό ημερολόγιο.
Σήμερα, η εφημερίδα, που γεννήθηκε λίγο πριν από μία εθνική τραγωδία, μπαίνει στη δεύτερη εκατονταετία της, με την Ελλάδα να αντιμάχεται με νέες προκλήσεις. Καλείται, έτσι, να καταστεί και πάλι ο ακριβοδίκαιος καθρέφτης της επικαιρότητας
Σήμερα, η εφημερίδα, που γεννήθηκε λίγο πριν από μία εθνική τραγωδία, μπαίνει στη δεύτερη εκατονταετία της, με την Ελλάδα να αντιμάχεται με νέες προκλήσεις. Καλείται, έτσι, να καταστεί και πάλι ο ακριβοδίκαιος καθρέφτης της επικαιρότητας και πολύτιμο εργαλείο για τη συνθετική της ανάλυση. Αγωγός καινούργιων τάσεων στην πολιτική, όσο και στην πολιτιστική ζωή του τόπου. Δίαυλος καινούργιων ιδεών. Ενώ, ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπερασπιστεί την παράδοση μιας σπάνιας αντοχής στην αναμέτρηση της ενημέρωσης με τη διάρκεια στον χρόνο.
Πρόκειται για ένα δύσκολο στοίχημα, ιδιαίτερα σε μία εποχή έκρηξης της ψηφιακής επικοινωνίας. Με τις σειρήνες των ψευδών ειδήσεων και των εύκολων εντυπώσεων να πολιορκούν την καθημερινότητα του πολίτη. Σε καιρούς που η έντυπη πληροφόρηση δοκιμάζεται από πολύ πιο προσβάσιμες πηγές. Αλλά και σε μία συγκυρία κατά την οποία ο παλαιός όρος «εκδότης» οφείλει να αναβαπτίζεται στην αληθινή αποστολή του. Μακριά από τυχόν άλλα, παράλληλα συμφέροντά του. Και «απολογούμενος», τελικά, μόνο στην αποστολή του και στο βαρύ παρελθόν του μέσου που διευθύνει.
Αυτή η μακρά και πολυκύμαντη διαδρομή του ιστορικού «Βήματος» θεωρώ ότι μπορεί να βηματοδοτήσει και τις δικές μας σκέψεις. Οχι μόνο σχετικά με την ενημέρωση. Αλλά και γύρω από όλα αυτά που ονομάζουμε «κεκτημένα» της χώρας. Την ανοιχτή Δημοκρατία. Την προσήλωση στα εθνικά δίκαια. Την προσπάθεια για ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία. Για αυτά, δηλαδή, που πέτυχαν οι Ελληνίδες και οι Ελληνες στο διάστημα που προηγήθηκε. Και τα οποία, τώρα, ζητούν Σταθερότητα, Συνέπεια και Συνέχεια, ώστε να καρποφορήσουν ακόμη μεγαλύτερα επιτεύγματα.
Η επέτειος ενός κορυφαίου ελληνικού δημοσιογραφικού εντύπου, λοιπόν, γίνεται ευκαιρία εθνικού και πολιτικού αναστοχασμού. Μία έμμεση προσφορά, θεωρώ, της «τέταρτης εξουσίας» στη δημόσια ζωή. Και κάτι το οποίο εξαρχής σηματοδοτούσε και ο τίτλος του πρώτου άρθρου του «Ελευθέρου Βήματος» της 6ης Φεβρουαρίου του 1922: «Χωρίς φόβον και χωρίς πάθος». Ετσι εύχομαι να συνεχίσει στον δρόμο της η εφημερίδα. Ετσι απαντά η Πολιτεία στις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Και έτσι είμαι σίγουρος ότι θέλουν οι συμπολίτες μας την πορεία προς την Ελλάδα του 2030.