Εκατό χρόνια ευδόκιμου εκδοτικού βίου για «Το Βήμα». Κι εγώ στα 92 μου χρόνια, ο γηραιότερος επιζών συντάκτης του, καλούμαι να συνεισφέρω με ένα σύντομο κείμενο στον εορτασμό. Πρόλαβα να συμπλεύσω με τον ιδρυτή του Δημήτριο Λαμπράκη. Συμπορεύθηκα μέχρι το τέλος της ζωής του με τον διάδοχό του Χρήστο, που λάμπρυνε το εκδοτικό στερέωμα δημιουργώντας και διευθύνοντας τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Στα πρώτα, αφανή δημοσιογραφικά βήματά μου εγώ. Εργοδότης μου ο άνθρωπος που ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις, ο Δημήτριος Λαμπράκης. Τον αποκαλούσαν Μεγάλο. Κι εγώ, ανύπαρκτος ακόμα για εκείνον, τον έβλεπα με δέος να διασχίζει τους διαδρόμους της εφημερίδας του, για να ευεργετηθώ τελικά βιώνοντας το άγνωστο για τους πολλούς μεγαλείο της τρυφερής ψυχής του. Μόλις 22 ετών διαπίστωσα ξαφνικά πορεία τύφλωσής μου. Εντρομος καθώς πάμπτωχος, άμισθος ακόμα, και χωρίς ασφάλιση, εξέφρασα την απελπισία μου στον προϊστάμενό μου Αθανάσιο Κανελλόπουλο, ο οποίος συγκινημένος προσέφυγε στον Δημήτριο Λαμπράκη εκθέτοντας το πρόβλημά μου. Ανύπαρκτος μέχρι τότε για τον Μεγάλο εκλήθηκα αμέσως στο γραφείο του. Κι εκείνος χωρίς δισταγμό ή χρονοτριβή κάλεσε στο τηλέφωνο τον διασημότερο τότε οφθαλμίατρο καθηγητή Χαραμή και του είπε: «Θα ‘ρθει τώρα στο ιατρείο σου ένας συντάκτης μου, θα τον εξετάσεις σαν να είμαι εγώ και θα του δώσεις τη θεραπεία που θα έδινες σ’ εμένα». Και έτσι υποβλήθηκα αμέσως στην κατάλληλη θεραπεία που πρόλαβε την τύφλωσή μου με γενναιόδωρη δαπάνη του Λαμπράκη. Ο σπουδαίος αυτός εκδότης, που τον έτρεμαν όλοι οι πολιτικοί, μ’ αυτή την απροσδόκητη σωτήρια παρέμβασή του απέδειξε ότι ήταν όντως μεγάλη ψυχή.
Μολονότι «Το Βήμα» και «Τα Νέα» υποστήριζαν πάντα φιλελεύθερες και κεντρώες απόψεις και συνέπλευσαν πολιτικά με το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, εγώ αποτόλμησα και δεν εμποδίστηκα να ασκώ αυστηρή κριτική και σε αυτόν, όπως προηγουμένως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή
Με τον διάδοχό του Χρήστο συνοδοιπορήσαμε πάνω από 60 χρόνια και ευτύχησα να μου αναθέσει τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» με απόλυτη ελευθερία στη δημοσιογραφική διαχείρισή του, επιτρέποντάς μου να τον αναδείξω σε ένα υπερκομματικό έντυπο οικονομικής ενημέρωσης και γνώμης, που γνώρισε μεγάλη απήχηση και συνεχίζει να τη διατηρεί ακόμα και πολλά χρόνια μετά τη διακοπή της έκδοσής του. Μολονότι «Το Βήμα» και «Τα Νέα» υποστήριζαν πάντα φιλελεύθερες και κεντρώες απόψεις και συνέπλευσαν πολιτικά με το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, εγώ αποτόλμησα και δεν εμποδίστηκα να ασκώ αυστηρή κριτική και σε αυτόν, όπως προηγουμένως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε ό,τι έκρινα λανθασμένο και βλαβερό για την ελληνική οικονομία, χωρίς ποτέ ο Χρήστος Λαμπράκης να παρέμβει αποτρεπτικά ή υπαγορευτικά. Μια μέρα αποτόλμησα να τον ρωτήσω αν δεχόταν παράπονα για την ανεξάρτητη πορεία του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και την κριτική που ασκούσε στο ΠαΣοΚ. «Συνεχίστε να πορεύεστε όπως εσείς κρίνετε σωστό και αφήστε με εμένα να παίζω τον ρόλο του αλεξικέραυνου» ήταν η μνημειώδης απάντησή του. Και έτσι πορεύθηκα και πορεύομαι έως και σήμερα, όπου ελεύθερος και ανενόχλητος από τη διεύθυνση της εφημερίδας μας αρθρογραφώ από τη στήλη μου. Μια αρθρογραφία που ξεκίνησε ως οικονομικό ρεπορτάζ, παρακολούθηση δικών και κινηματογραφική κριτική και συνεχίστηκε με τη δική μου προσωπική στήλη «Κοινός Νους», έως και τη σημερινή μορφή της στο ένθετο Ανάπτυξη του «Βήματος».
«Το Βήμα» συμπλήρωσε 100 χρόνια εκδοτικού βίου και συνεχίζει με συνέπεια και υψηλό κύρος υπό τη νέα εργοδοσία του κ. Μαρινάκη, χωρίς πια την παρουσία των δημιουργών του, αλλά στο πνεύμα που το είχαν καθιερώσει ως την εγκυρότερη ίσως εφημερίδα της χώρας. Ενώ το όνομα Λαμπράκης διαιωνίζεται ευδοκίμως και χάρις στο Μέγαρο Μουσικής, που εμπνεύστηκε και δημιούργησε με γενναία κρατική χρηματοδότηση ο Χρήστος Λαμπράκης, στη διοίκηση του οποίου ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ευτύχησα να με εντάξει από της συστάσεως του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών έως και σήμερα.