Σημαντικό στην έρευνά μας για τη μουσική που ακούν τα παιδιά είναι το συμπέρασμα που αφορά τις προτιμήσεις των νέων με μουσική παιδεία. Αρκετά από τα παιδιά του (μουσικού) σχολείου μας που συμμετείχαν στην έρευνα είχαν διαφορετικές προτιμήσεις από άλλους συνομηλίκους τους. Για παράδειγμα, νέος που διδάσκεται βιολί μάς απάντησε πως ακούει κυρίως Rap μουσική χωρίς να αποκλείει και την ακρόαση του βιολιού. Σε άλλη περίπτωση πήραμε ως απάντηση ότι η κύρια μουσική του προτίμηση είναι το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι, ενώ ο συγκεκριμένος μαθητής διδάσκεται φλάουτο. Είναι συμβατά αυτά τα δύο στις παραπάνω περιπτώσεις; Προφανώς και είναι.
Διότι η ποικιλία στον τρόπο έκφρασης των νέων δεν μπορεί να οριστεί μονοδιάστατα. Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει μία επιλογή, ούτε μία έκφραση. Δεν υπάρχει μία μουσική, ούτε ένα όργανο. Οι επιλογές μας διαμορφώνονται από πολλούς παράγοντες και αμέτρητα ερεθίσματα και ο τρόπος ή οι τρόποι έκφρασής μας καθορίζονται από αυτά.
Ετσι, όπως ήταν αναμενόμενο, στο ερώτημα «τι μουσική ακούμε;» τελικά δεν υπάρχει μία απάντηση. Και μάλλον δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και του Διαδικτύου. Παράλληλα, όμως, και στην εποχή της εικόνας και της εύκολης παραπληροφόρησης. Στην εποχή που μπορούμε με το πάτημα ενός κουμπιού να ακούσουμε μουσική από όλο τον κόσμο και όργανα που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχουν. Από την άλλη πάλι, τα είδη που κυριαρχούν στις προτιμήσεις των εφήβων είναι αυτά που βλέπουμε να προβάλλονται περισσότερο από τα media. Η βιομηχανία της μουσικής είναι μία πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Οπότε τελικά ακούμε τη μουσική που επιλέγουμε ή τη μουσική που επέλεξαν να ακούσουμε κάποιοι άλλοι; Εδώ έρχεται ο ρόλος του σχολείου, της μουσικής εκπαίδευσης και της πραγματικής μουσικής παιδείας όχι για να κρίνει τι είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά κυρίως για να προσφέρει το δικαίωμα και τη δυνατότητα της επιλογής.
