Αγκωνάρι για ένα καλύτερο μέλλον

Ο Μ. Σουλτς είχε δηλώσει ότι η Ευρώπη ήταν διατεθειμένη να περιμένει όσο χρειαστεί για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό» κόμμα. Και ως προς τα δύο σκέλη η αναμονή θα είναι βασανιστική για κάτι που δεν πρόκειται να γίνει.

Οτιδήποτε εκπέμπεται από το κόμμα αυτό, είτε από την κυβέρνηση είτε από κομματικά όργανα είτε από αυτόκλητες ομάδες («για την ενότητα», «παρά τω προέδρω» κ.τ.λ.), είναι διαποτισμένο από αντιευρωπαϊκή υστερία και τη φαντασίωση μιας κλειστής οικονομίας που θα διοικείται από το κράτος-θεό. Την ίδια ακριβώς που κινητοποιεί και την Aριστερή Πλατφόρμα.

Ο κ. Λαφαζάνης όντως εκφράζει την ψυχή αυτού του κόσμου. Με την κυριαρχία του στη βάση και στο στελεχιακό δυναμικό βρίσκεται σε προνομιακή θέση να τορπιλίσει εκ των έσω την εφαρμογή της συμφωνίας. Η έξυπνη επιλογή του θα ήταν να παραμείνει μέσα στο κόμμα και με τους οπαδούς του διάσπαρτους στον κρατικό μηχανισμό να οργανώσει μια –παθητική έστω –δολιοφθορά που θα αποφέρει αναπόφευκτα τη δραχμική συντέλεια. Η ψοφοδεής αβουλία του Πρωθυπουργού, που στα τρίσβαθά του είναι κι αυτός μαζί του, εγγυάται αυτή την έκβαση.

Για όλες τις φράξιες του αλλόκοτου αυτού μωσαϊκού (για τους λεγόμενους «σοβαρούς», για τους αιωνόβιους κλειδοκράτορες του παλαιομπολσεβικισμού που τόσο ωφελήθηκαν από το ανδρεοπαπανδρεϊκό καθεστώς, για τους νεολαίους εραστές της αντικοινοβουλευτικής «ανατροπής» που ειρωνεύονταν τους νεκρούς της Μarfin ως κενωθείσες θέσεις εργασίας, για τα παιδιά του Ακη που έγιναν ξαφνικά επαναστάτες, για τα ανεμομαζώματα του λενινοσταλινικού περιθωρίου), για όλους αυτούς η Ευρώπη είναι μια συμμορία «τοκογλύφων» και «νεοφιλελεύθερων εκβιαστών». Και πάντα ο φταίχτης για κάθε πραγματικό ή φανταστικό κακό του κόσμου τούτου.

Από κανέναν τους ποτέ δεν έχει εκφραστεί μια θετική γνώμη για την κατάργηση των συνόρων και την ελεύθερη επικοινωνία των λαών στην ΕΕ, για τη συμφιλίωση ιστορικών εχθρών, για τη συνένωση ευρωπαϊκής Ανατολής και Δύσης, για τη γιγαντιαία μεταφορά πλούτου στις φτωχότερες περιφέρειες. Ενα τρισεκατομμύριο ευρώ ήταν μονάχα από το 1981 η εισροή πόρων στη χώρα μας που διατέθηκαν φυσικά για άεργη κατανάλωση και μόνο, συντάξεις από τα 50, τερατώδη προνόμια κομματικών ημετέρων, συνδικαλιστών και «επιχειρηματιών» και τα γνωστά παρόμοια. Κατά τ’ άλλα, η Ευρώπη «ξέχασε τις αξίες της» και εμείς που, ως γνωστόν, είμαστε γεμάτοι μέχρι σκασμού με αξίες και έχουμε την πιο αξιοκρατική κοινωνία του κόσμου θα τη βοηθήσουμε (τινάζοντάς την στον αέρα) να τις ξαναβρεί.

Η υπογραφή της συμφωνίας ήταν ένας συμβιβασμός άνευ αρχών. Την τελευταία στιγμή κατάλαβαν, όπως δήλωσε ευθέως ο Πρωθυπουργός, ότι η ρήξη που επί μήνες απεργάζονταν – επεδίωκαν θα απέφερε την πολιτική εξαφάνισή τους. Αυτό που πρυτάνευσε ήταν η παραμονή του κόμματος στην εξουσία: το περίφημο «η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι αυτοσκοπός». Και έτσι περάσαμε ασκαρδαμυκτί από το «Οχι» του δημοψηφίσματος στο επιδεικτικό, αν και ανειλικρινές, «Ναι» σε όλα.

Ο κ. Σόιμπλε όμως τώρα λέει ότι εμπιστεύεται την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που υπέγραψε. Ο κ. Σόιμπλε δεν ψεύδεται. Οπως δεν εψεύδετο όταν δήλωνε παλαιότερα ότι δεν υπάρχει συμφωνία τη στιγμή που ο «παγκόσμιος νάρκισσος» μας διαβεβαίωνε ότι καθαρογραφόταν. Η εύλογη εξήγηση γι’ αυτό είναι ότι το τρίτο Μνημόνιο έχει αφαιρέσει από το ελληνικό κράτος κάθε διακριτική ευχέρεια στην άσκηση ουσιαστικής πολιτικής. Κάθε ενέργειά του θα εποπτεύεται από τους εταίρους και η παραμικρή άρνηση εφαρμογής των συμφωνηθέντων θα επιφέρει, όπως σαφώς δήλωσε ο κ. Ντάισελμπλουμ, την «αυτόματη διακοπή» της χρηματοδότησης. Φαίνεται ότι πέρασε ο καιρός της εθελοτυφλίας των «θεσμών», τότε που ικανοποιούνταν απλώς με την ψήφιση νόμων που ακυρώνονταν πάραυτα από «ερμηνευτικές εγκυκλίους».

Ας αγκομαχούν λοιπόν όσο θέλουν από τηλεοράσεως οι ηγέτες μας. Μας έχουν αποδείξει ότι αυτό που ορέγονται πάνω απ’ όλα είναι οι παχυλοί μισθοί τους. Και έτσι θα ψηφίζουν «Ναι» ασταμάτητα στη Βουλή και θα εφαρμόζουν. Αλλωστε, ένας χυδαίος αστρολόγος που υποδύεται τον υπουργό δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από ένα «σώπα και υπόγραφε». Βέβαια αυτό είναι ντροπή. Αλλά αν είναι να αρχίσει κάπως το ξήλωμα αυτού του μαφιόζικου κράτους που έχει απομυζήσει κάθε ικμάδα της κοινωνίας, έστω κι έτσι.

Οσο πιο γρήγορα γίνουν οι εκλογές τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες μιας νίκης του κ. Τσίπρα. Αλλά θα είναι πύρρειος. Το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε τελική σήψη. Υπάρχει όμως μια ακτίνα ελπίδας. Είναι ο κόσμος του «Ναι» που κατέβηκε αυθόρμητα στους δρόμους και ανέδειξε μια καινούργια ανθρώπινη ποιότητα, έναν άλλον πολιτισμό. Είναι σήμερα ακέφαλος. Αλλά είναι το γερό αγκωνάρι για ένα καλύτερο μέλλον.

ΥΓ.: Κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τον τίτλο Ο παγκόσμιος βλαξ. Επειδή δεν προτίθεμαι να το διαβάσω, θα ήθελα να με πληροφορήσει κάποιος αν πρόκειται περί αυτοβιογραφίας.

Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.