ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΑΒΓΑ Ο κ. ΤΣΙΠΡΑΣ;

Η αμαρτία αυτή κρατάει χρόνια –από τον καιρό που μεσούσης της επαναστάσεως του 1821 το Δημόσιο δανείστηκε στη διεθνή αγορά και είχε την «ατυχία» να φθάσουν στην Ελλάδα κουτσουρεμένα από τους αλλοδαπούς χρηματομεσίτες και τους ημεδαπούς καταχραστές. Εκτοτε η ιστορία συνεχίζεται και τα δάνεια πολλάκις γίνονται αιτία σκανδάλων –παράδειγμα τα περιβόητα δομημένα ομόλογα του πρόσφατου παρελθόντος.

Φθάνουμε λοιπόν στην τωρινή εποχή όπου ο εξωτερικός δανεισμός ξεχείλισε, το κράτος δεν είχε και δεν έχει χρήματα για να πληρώσει και προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Ενωση για επίσημα δανεικά –τα οποία είναι απαραίτητα για να μη διαλυθεί το κράτος.

Οι συνεταίροι μας εδέχθησαν να μας δανείσουν αλλά υπό όρους. Οχι μόνο ορίζουν επαχθή επιτόκια αλλά και θέλουν να είναι βέβαιοι ότι θα πάρουν πίσω τα κεφάλαιά τους. Απαιτούν έτσι να έχουν ουσιαστικό ρόλο στη διαχείριση των δανειακών κεφαλαίων. Και ακολούθως να ορίζουν τους όρους λειτουργίας του κράτους αλλά και της ποιότητας ζωής των πολιτών. Θέλουν να καθορίζουν μισθούς και συντάξεις, φόρους και επιβαρύνσεις –γενικά τους όρους διαβιώσεως του λαού. Ο οποίος καλείται να πληρώσει σπατάλες του παρελθόντος αλλά και την ανευθυνότητα των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν τολμούν ή δεν μπορούν να λάβουν τα μέτρα που απαιτούνται για την εξόφληση των δανείων. Κατά κανόνα μάλιστα η μια γενιά για να αντιμετωπίσει παρελθούσες σπατάλες υποθηκεύει τη μέλλουσα ή τις μέλλουσες γενιές!

Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν παρακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες το γαϊτανάκι της σπατάλης από τις κυβερνήσεις που για να ικανοποιήσουν την αδηφάγο εκλογική πελατεία τους παρέδωσαν ουσιαστικά την οικονομία της χώρας στα αρπακτικά της αγοράς, που σήμερα γρυλίζουν καθώς οσμίζονται νέες «δουλειές».

Αυτά όλα είναι ή επιβάλλεται να είναι γνωστά σε αυτούς που κυβερνούν ή φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν αυτή τη χώρα. Δυστυχώς εμφανίζονται κωφοί αλλά όχι άλαλοι ενώπιον της αλήθειας και της πραγματικότητας. Αν περιοριστούμε στα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας θα αναγνωρίσουμε τα συστηματικά «λάθη» και τις μπλόφες όλων σχεδόν εκείνων που κυβέρνησαν τη χώρα.

«Ακόμη καλύτερες ημέρες» υποσχέθηκε τη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος όμως έσπευσε μετεκλογικά να επιβάλει πολιτική λιτότητας. Την ίδια πολιτική ακολούθησαν λίγο-πολύ και οι επικεφαλής των εν συνεχεία κυβερνήσεων. «Λεφτά υπάρχουν» δήλωνε ο πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου έσκασε ουσιαστικά η βόμβα της πτωχεύσεως… Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά. Υπάρχουν όμως ορισμένες γκρίζες περιοχές. Το κόμμα που κυβερνά κέρδισε τις εκλογές με συνθήματα κατά της λιτότητας και εναντίον εκείνων που μας δανείζουν για να διατηρούμε ακόμη και σήμερα ένα επίπεδο ζωής που ζηλεύουν πολλές χώρες της Ευρώπης. Οταν ο κ. Τσίπρας ανέλαβε την πρωθυπουργία προφανώς αντελήφθη το βάρος και το βάθος του προβλήματος.

Δυστυχώς, ούτε η σημερινή κυβέρνηση τόλμησε να πει ολόκληρη την αλήθεια στον λαό. Οτι δηλαδή είμαστε μια ουσιαστικά πτωχευμένη χώρα που για να επιβιώσει χρειάζεται δανεικά και πάλι δανεικά. Παραφράζοντας μια κινεζική ρήση, θα λέγαμε στους διεθνείς σαράφηδες ότι αντί να δανείζεις έναν λαό μάθε τον να κερδίζει μόνος του τα προς το ζην…

Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή, κάποιος ηγέτης θα καταλάβει ότι η οικονομική εξυγίανση της χώρας περνάει μέσα από τον εκσυγχρονισμό της.

Ολοι οι νουν έχοντες πολίτες προσδοκούν μια κυβέρνηση ικανή να δημιουργήσει προοπτικές και περιβάλλον αναπτύξεως, να βγάλει τον λαό από το τέλμα της ύφεσης.

Ο κ. Τσίπρας, εξασφαλίζοντας τα του εξωτερικού, θα τολμήσει να σπάσει εγχώρια αβγά;