Ηταν πάντοτε και παραμένει στοιχείο αναφοράς, μέτρου και αποτίμησης προσώπων και πολιτικής ο Αβραάμ Λίνκολν, ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τζον Κένεντι τον ήθελε ως «οδηγό της πολιτικής του» και ο Μπαράκ Ομπάμα αφήνει να τον προβάλλουν ως τη φυσική συνέχεια της θέσης του Λίνκολν στην αμερικανική πολιτική παράδοση. Ακόμη και ο Ρόναλντ Ρίγκαν υπενθύμιζε ότι ο Λίνκολν ήταν ο ιδρυτής του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Ο Αβραάμ Λίνκολν καταξιώθηκε για τις ιδέες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα- σε μια εποχή που στη χώρα του επισήμως και ιδεολογικά υπήρχε ένα μόνο είδος «ανθρώπων»,οι λευκοί. Οι «νέγροι» ήταν απλώς δούλοι. Επιβλήθηκε στην αμερικανική ιστορία για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, τη σταθερότητα της πίστης του στη φύση και στο περιεχόμενο της ιδέας της ελευθερίας και για τον ήπιο αλλά σταθερό χειρισμό του προβλήματος που δημιούρ γησαν η απόσχιση των εννέα Πολιτειών του Νότου, ο εμφύλιος αμερικανικός πόλεμος και οι τραγικές συνέπειές του. Μυθοποιήθηκε από τον θάνατό τουτον δολοφόνησε, το 1865, ένας ηθοποιός στο θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον κραυγάζοντας, στα λατινικά, «sic semper tyrannis!» («Ετσι πάντα στους τυράννους!»). Το έγκλημά του; Είχε υπογράψει, δύο χρόνια νωρίτερα, το διάταγμα για τη χειραφέτηση των μαύρων. Και όμως ο Λίνκολν συμμεριζόταν την ιδέα που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή απ΄ άκρου εις άκρον των Ηνωμένων Πολιτειών για τους μαύρους: ότι δεν θα μπορέσουν ίσως ποτέ να φθάσουν σε ίδιο επίπεδο εξέλιξης με τους λευκούς.
Σαν παρακαταθήκη άφησε στο αμερικανικό έθνος την ουσιαστική έννοια της ελευθερίας: «Ισες ευκαιρίες για όλους». Και τους προειδοποίησε ότι αυτή την ελευθερία δεν πρόκειται να τους την προσφέρει κανείς, όσο προικισμένος ή θεόσταλτος και αν είναι. «Το μεγάλο καθήκον» για την ελευθερία είναι δικό σας, αμερικανικέ λαέ. Πάνω σ΄ αυτό κρίνονται οι αμερικανοί πρόεδροι έκτοτε. Αν το εκτελούν και κατά πόσον το εκτελούν.
