Τάσος Ιορδανίδης: «Ήταν τιμή μου να υποδυθώ για τους σκοπούς της φωτογράφισης τον εμβληματικό Γιώργο Φούντα»

Μεταμορφωθήκατε σε Γιώργο Φούντα, μεταφέροντάς μας στο ένδοξο παρελθόν της «Στέλλας», που κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξένης Ταινίας το 1956 και το βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ρετροσπεκτίβας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960. Πώς αισθανθήκατε με αυτή την αναβίωση;

Ήταν τιμή μου. Ο Γιώργος Φούντας ήταν ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και ο Μίλτος ένας από τους πιο εμβληματικούς ρόλους. Η ψευδαίσθηση της μετενσάρκωσης ήταν δημιουργική και προσεγμένη από όλους τους συντελεστές και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στο GRACE για την πρωτοβουλία. Είναι αξιέπαινο και σπάνιο να τιμάς προσωπικότητες και καλλιτεχνικές αναζητήσεις που χάραξαν το σημάδι τους στην πολιτιστική –και όχι μόνο–ιστορία. Αυτό που ξεχωρίζω από την ταινία είναι η αποτύπωση του ψυχισμού μιας γυναίκας που έψαχνε το δρόμο της και άρθρωνε τα ζητούμενά της σε μια εποχή και κοινωνικές συνθήκες όπου δεν ήταν εύκολα αποδεκτά. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Στέλλα είναι μία από τις πιο γοητευτικές επαναστάτριες της λογοτεχνίας και του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας οι νεότεροι ηθοποιοί να παραδειγματίζονται από την πορεία και το έργο των παλιότερων;

Έχω την αίσθηση ότι η πορεία και το έργο σπουδαίων καλλιτεχνών, ιδίως όταν συμπλέουν με εμπνευσμένες διαδρομές ζωής, αποτελούν φωτεινό φάρο για τους νέους. Χωρίς μιμητικές διαθέσεις, καθώς καθείς καταθέτει και στην καλλιτεχνική του πραγμάτωση αλλά και στον προσωπικό του βίο τα δικά του ερεθίσματα, που μεταφράζονται σε προσλαμβάνουσες και μετουσιώνονται σε ατομικές πράξεις.

Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η απόλυτη Ελληνίδα σταρ του κινηματογράφου με διεθνή ακτινοβολία. Χαρισματική καλλιτέχνιδα, με ισχυρή προσωπικότητα, αφιέρωσε την πορεία της στην πολιτική στον αγώνα για τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Αν την είχατε τώρα μπροστά σας, τι θα τη ρωτούσατε; Θα θέλατε να συμπρωταγωνιστούσατε σε κάποια ταινία της και, αν ναι, σε ποια;

Θα τη ρωτούσα: «Αν ξεκινούσατε από την αρχή, θα παίρνατε το ίδιο μονοπάτι ή θα αλλάζατε κάτι;». Όσο για το αν θα συμπρωταγωνιστούσα σε ταινία της, θα ήταν αμετροεπές να καταθέσω ότι θα ήθελα να πάρω τη θέση κάποιου συμπαίκτη της. Τα ιερά τέρατα φοβάμαι να τα αγγίξω ακόμα και με τα ακροδάχτυλά μου.

Στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά «Η γη της ελιάς», που συνεχίζεται για τρίτη χρονιά στο κανάλι του Mega, υποδύεστε τον Μάνο Βρεττάκο. Τι αγαπάτε σε αυτόν το ρόλο και ποια η δύναμη της σειράς;

Είμαι πολύ χαρούμενος για την πορεία της σειράς και τη γειτνίασή μου με τον Μάνο. Τον εκτιμώ ιδιαίτερα γιατί αγαπά ουσιαστικά την ευρύτερη οικογένειά του και είναι ένας προστατευτικός σύντροφος και μπαμπάς.

Στο νέο, πρωτότυπο έργο «Φακντ-Απ», που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της συζύγου σας, Θάλειας Ματίκα, στο θέατρο Άλφα – «Ληναίος – Φωτίου», με την Αφροδίτη Λιάντου και τον Διονύση Παπανδρέου, πραγματεύεστε θέματα που απασχολούν τη νέα γενιά. Τι σας παρακίνησε ώστε να υπογράψετε μια τέτοια παράσταση;

Η συναναστροφή με τα νέα παιδιά στη «Γη της ελιάς» μού δημιούργησε την ανάγκη μιας συνομιλίας με μια άλλη γενιά από τη δική μου. Μια γενιά γοητευτική, ιδιαίτερη, με ερωτήματα στα οποία ψάχνει εναγωνίως απαντήσεις. Μια γενιά με ταχύρρυθμους κώδικες που χαρακτηρίζεται –νομίζω– από την αποκωδικοποίηση της υπερπληροφόρησης. Ο έτερος πόλος είναι οι ψυχικές νόσοι και η αχαρτογράφητη διάστασή τους.

Ποιες διαφορές αναγνωρίζετε μεταξύ της νέας και των παλιότερων γενιών στον τρόπο με τον οποίο ζουν, μεγαλώνουν και ερωτεύονται;

Ο τόπος είναι κοινός. Η ανθρωπότητα συνεχίζει να εξελίσσεται, να δημιουργεί, να γελά, να κλαίει, να ερωτεύεται, να θρηνεί… Η τεχνολογική έκρηξη έχει διαφοροποιήσει τους φθόγγους, τις λέξεις και την εκφραστικότητα.

Στην πολύ επιτυχημένη παράσταση «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» συνεργάζεστε και πάλι με τη σύζυγό σας. Υπάρχει άραγε μαγική συνταγή συνύπαρξης, τόσο στο σανίδι όσο και στη ζωή;

Τι να σας πω; Αισθάνομαι και είμαι τυχερός. Πιστεύω ότι σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχουν συνταγές – ή είσαι ευλογημένος ή δεν είσαι. Στη δική μας οικογενειακή παράσταση, δεν νιώθω παραγκωνισμένος. Και γενικότερα θεωρώ ότι ένα από τα καλά της εποχής μας είναι η πιο ευεργετική παρουσία των μπαμπάδων στις ζωές των παιδιών τους. Θα ονειρευόμαστε και τα επόμενα χρόνια μέσω των παραστάσεών μας στο θέατρο Άλφα – «Ληναίος – Φωτίου», και θέλω να ευχαριστήσω ξανά τον κύριο Ληναίο και την κυρία Φωτίου για την εμπιστοσύνη που μας δείχνουν. Το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» και το «Φακντ-Απ» συνεχίζουν την πορεία τους.

Τι έπεται στο επαγγελματικό σας μέλλον;

Οσονούπω ανεβαίνει και η «Τζούλια» μας, που βασίζεται στο έργο του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλια». Χαίρομαι για τη συνεργασία με τους Ευσταθία Τσαπαρέλη, Κυριάκο Σαλή, Δήμητρα Βήττα και Μαρία Καρτσαφλέκη, έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία ομάδα. Τηλεοπτικά, συνεχίζω να βρίσκομαι στη Μάνη και τη «Γη της Ελιάς». Κάποια υπόλοιπα, εν καιρώ.