Είναι ένας ηθοποιός που στην πραγματικότητα δεν επιδίωξε ποτέ να ασχοληθεί με την υποκριτική. Ήταν κάπως σαν γραφτό, σαν να του χτύπησε εκείνη την πόρτα, προκαλώντας τον να ξεδιπλώσει ένα έμφυτο χάρισμα, μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον Κούλλη Νικολάου. Έκτοτε κατακτά όλο και πιο δυναμικά την καρδιά του κοινού.
Φέτος ο Στέφανος Μιχαήλ πρωταγωνιστεί στη σειρά του Mega «Famagusta». Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός μαχητικού δημοσιογράφου από την Αγγλία που ταξιδεύει στην Κύπρο για τις ανάγκες ενός ντοκιμαντέρ με αφορμή τα πενήντα χρόνια από την επέτειο της τουρκικής εισβολής. Εκείνο που αγνοεί είναι ότι τον ταραγμένο Ιούλιο του 1974, βρέφος ακόμη, αποχωρίστηκε στην Αμμόχωστο την πραγματική του μητέρα και μια οικογένεια που δεν τον ξέχασε ποτέ. Η ερμηνεία του Στέφανου Μιχαήλ, όπως και των υπόλοιπων ηθοποιών, καταφέρνει να ζωντανέψει μνήμες από ένα τραγικό κεφάλαιο του παρελθόντος που πρέπει να διδάσκεται στη νέα γενιά, μακριά από τη λήθη.
Από τη συζήτηση μαζί του, πέρα από όσα κομμάτια μοιάζουν με μικρά μαθήματα ιστορίας, είναι φανερό ότι προσεγγίζει με το ίδιο ενδιαφέρον κι άλλες έννοιες, όπως αυτές του έρωτα, της αγάπης και των συστατικών που χρειάζεται μια σχέση για να παραμένει υγιής.
Η σειρά «Famugusta», στην οποία πρωταγωνιστείτε φέτος, θίγει ένα από τα πιο δραματικά κεφάλαια της ιστορίας καθώς είναι εμπνευσμένη από τα γεγονότα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974. Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να αποδεχθείτε αυτήν τη συνεργασία;
Οι λόγοι που είπα το ναι ήταν δύο. Ο πρώτος ήταν ότι γνώριζα ήδη την ποιότητα της δουλειάς της παραγωγής. Εμπιστεύομαι τα μέλη της και, εκτός από αυτό, έχω αναπτύξει μαζί τους προσωπική σχέση. Ο δεύτερος ήταν ότι η σειρά πραγματεύεται ένα ιερό θέμα. Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι κομμάτι αυτής της παραγωγής γιατί περνά πολλά μηνύματα στον κόσμο και επαναφέρει μνήμες κάνοντάς μας να ξανανιώσουμε συναισθήματα που είχαν ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου. Φυσικά, αυτό δεν είναι καλό καθώς το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας είναι μια ανοιχτή πληγή για τον τόπο μας, για όλο τον ελληνισμό. Μια πληγή που δεν πρέπει να αφήνουμε να ξεχαστεί επειδή ένας τόπος που ξεχνά την ιστορία και τα δεινά του, όπως και όσα συνέβησαν είτε από λάθη δικά του είτε από άλλες συγκυρίες, είναι καταδικασμένος να τα ξαναπάθει.