Η Ελεονώρα Μελέτη μεταμορφώνεται σε «Φαίδρα» που την υποδύθηκε η Μελίνα Μερκούρη

Ήθελα πολλά χρόνια να της κάνω μια συνέντευξη και όλο κάτι γινόταν και δεν μπορούσα να τη βρω. Μεγάλη λοιπόν ήταν η χαρά μου που επιτέλους θα συναντούσα τη γυναίκα για την οποία, από την πρώτη στιγμή που την είδα, είπα μέσα μου: «Τι καλλονή! Και πόσο έξυπνη και μαγκάκι!». Αν η λέξη έστεκε για τίτλο, αυτόν θα έβαζα, «Ελεονώρα, το μαγκάκι». Γιατί είναι ένας άνθρωπος που φανερά δεν μασά τα λόγια του και δεν δειλιάζει σε αποφάσεις. Κι όταν έρχονται τα δύσκολα, σηκώνεται και συνεχίζει. Όλα αυτά τα υποψιαζόμουν.

Στην κουβέντα μας, τα επιβεβαίωσα και εκτίμησα ακόμα περισσότερο όσα μού άρεσαν. Η ακαταμάχητη γοητεία ενός προσώπου με την αφοπλιστική ευθύτητα της προσωπικότητας και την ειλικρινή, εύθραυστη –πάντα σιωπηλά– ψυχή κάνουν ένα συνδυασμό πραγματικά γοητευτικό και θελκτικό. Πώς να μη μας τυλίξει λοιπόν στα δίχτυα της μέσα από τη μικρή οθόνη; Και γιατί να μην της εμπιστευτούμε τη μεταμόρφωση στην αείμνηστη ισχυρή και ασύλληπτα γοητευτική Μελίνα;

Πόσο δύσκολο να φωτογραφίζεστε ως Μελίνα! Θα μας πείτε κάτι από τις σκέψεις σας για εκείνη;

Ασφαλώς είναι τιμή για μένα, αλλά, αλήθεια, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να πλησιάσει στο ελάχιστο τη Μελίνα. Ήταν μια σπουδαία γυναίκα, για την οποία ό,τι κι αν πεις είναι λίγο. Μπορώ όμως σαφώς να πω ότι έχω ταυτιστεί με πολλές από τις απόψεις της και, πάνω απ’ όλα, θαύμαζα το πόσο αυθεντική ήταν. Άλλωστε και η ίδια είχε δηλώσει ότι θεωρούσε χυδαίο το να προσποιείται – κι αυτό φαινόταν. Όταν η Μελίνα ήταν στην επικαιρότητα και ασχολούνταν όλος ο κόσμος μαζί της, εγώ ήμουν πολύ μικρή. Παρ΄ όλα αυτά, με κάποιον τρόπο, είχα από τότε αντιληφθεί το δυναμισμό της και ότι ήταν ένα μεγάλο πρότυπο και προσπαθούσα να κατανοήσω γιατί ο κόσμος την αγαπούσε τόσο. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι μόνο μια τόσο ακέραιη προσωπικότητα είναι δυνατόν να γοητεύσει πλήθη.

Να πάμε σε σας τώρα; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια, αυτά που αποδεδειγμένα μάς ορίζουν;

Μεγάλωσα στον Πειραιά, σε ένα πολύ όμορφο σπίτι στο Πασαλιμάνι, πάνω στη θάλασσα. Από το δωμάτιό μου έβλεπα τη θάλασσα, είχα πάντα τη μυρωδιά της γύρω μου και μέσα μου. Αν μου κλείσεις τα μάτια και με πας στον Πειραιά, θα καταλάβω πού είμαι μόνο από τη μυρωδιά. Ο πατέρας μου ασχολούνταν με τη ναυτιλία, όπως και ο δικός του πατέρας και τα αδέρφια του – η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα άνετα. Η μητέρα μου δεν εργαζόταν. Το σπίτι μας ήταν πολύ ζεστό και πρέπει να πω ότι θεωρώ μεγάλη κατάκτηση των γονιών μου το γεγονός ότι με μεγάλωσαν «χορτάτα», μαθαίνοντάς μου όμως να μη δίνω σημασία στα υλικά αγαθά για να αυτοπροσδιορίζομαι, με αποτέλεσμα να μην τα επιζητώ.

Πόσο έχετε αλλάξει από τότε που ήσαστε παιδί;

Από μικρή, μου άρεσαν τα ίδια πράγματα που μου αρέσουν και τώρα. Θυμάμαι ότι όταν τελείωναν τα σχολεία, εγώ συνέχιζα το διάβασμα. Απλώς, το καλοκαίρι διάβαζα βιβλία που άρεσαν σε μένα. Έγραφα κιόλας, είχα ένα τετράδιο που ήταν σαν άτυπο περιοδικό, με σελίδα ειδήσεων, ζωδίων κ.λπ. Δημοτικό πήγα στη Λεόντειο και γυμνάσιο και λύκειο στον Άγιο Παύλο, στην Ελληνογαλλική Σχολή. Είμαι της γαλλικής παιδείας, αλλά χωρίς πιάνο – παρόλο που το προσπάθησα πολλές φορές. Έκανα και μπαλέτο επί δώδεκα χρόνια – ακόμη απορώ γιατί. Λατρεύω να το βλέπω –όπως και η κόρη μου–, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να το κάνω κιόλας, από τη στιγμή που δεν είχα καμία επαφή με το σπορ. Προτιμώ τα εκρηκτικά αθλήματα. Τότε μεγαλώναμε όλοι με γαλλικά – μπαλέτο – πιάνο. Αυτό ήταν το τρίπτυχο καλλιέργειας ενός κοριτσιού και το ακολουθήσαμε κι εμείς πιστά. Στην πορεία, ανακάλυψα ότι μου αρέσουν άλλα πράγματα και άρχισα να τα διεκδικώ.

Γαλλοτραφής, όμως, και στη συνέχεια.

Σπούδασα γαλλική φιλολογία γιατί τότε αυτό το πτυχίο ήταν πασπαρτού. Μπορούσες να γίνεις καθηγήτρια –που ακόμη ήταν πολύ κερδοφόρο επάγγελμα λόγω ιδιαίτερων μαθημάτων–, αλλά και να απορροφηθείς στο διπλωματικό σώμα ή να ασχοληθείς με τη γλώσσα. Επομένως, ήταν η πρώτη και μοναδική επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Τελειώνοντας τη σχολή, πήγα στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Φεράρα, όπου ασχολήθηκα πάλι με τα γλωσσολογικά που αγαπούσα, και επέστρεψα στην Ελλάδα με πλάνο. Σκόπευα να δουλέψω για ένα χρόνο στο κομμάτι που είχα σπουδάσει για να διαπιστώσω στην πράξη αν με αφορά το αντικείμενο. Έπιασα λοιπόν δουλειά σε ένα φροντιστήριο στον Πειραιά, ενώ έκανα και ιδιαίτερα μαθήματα, βγάζοντας ένα πολύ καλό χαρτζιλίκι για την ηλικία μου.

Αφού λέτε ότι είχατε πλάνο, η δημοσιογραφία σε ποιο κουτάκι ήταν καταχωρισμένη;

Σιγά σιγά άρχισα να εργάζομαι και σε κάποια περιοδικά κάνοντας μεταφράσεις, μεταξύ αυτών το «Γεωτρόπιο», όπου μετέφραζα κείμενα για ζώα και διάφορα επιστημονικά. Από εκεί ξεκίνησα να κάνω διάφορες άλλες δουλειές, όπως και μεταφράσεις για σενάρια, και κάπως έτσι άρχισα να μπαίνω στα πράγματα. Είχα πάρει κυριολεκτικά σβάρνα όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες μοιράζοντας το βιογραφικό μου – άλλωστε παλιά μόνο έτσι έβρισκες δουλειά ή μέσω γνωστού. Τελικά, από τα είκοσι Μέσα στα οποία είχα αφήσει βιογραφικό, με κάλεσαν στα δύο. Το ένα ήταν το New Channel, όπου μου είπαν να κάνω δοκιμαστικό για να εκφωνώ το δελτίο ειδήσεων, αλλά τους απάντησα ότι δεν είχα τέτοια εμπειρία και δεν θα ήθελα να το κάνω. Aπό εκεί μου πρότειναν να πάω στο Alter μήπως ήθελαν κάποιον για δημοσιογραφική δουλειά, και μάλιστα μου κανόνισαν και ραντεβού. Πράγματι, πήγα και είχαν θέση στο γραφείο των διεθνών ειδήσεων, κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη.

Άρα, αμέσως στα βαθιά.

Στα πολύ βαθιά αφού η πρώτη μου μέρα εκεί ήταν η 11η Σεπτεμβρίου του 2001! Μου είχαν πει ότι η δουλειά μου ήταν να παρακολουθώ τις τηλεοπτικές οθόνες και, αν έβλεπα κάτι ενδιαφέρον, να τους ενημερώνω – δεν υπήρχε άλλωστε άλλος τρόπος μεταφοράς μιας είδησης. Είδα κι εγώ ένα μεγάλο κτίριο να φλέγεται και έτρεξα να το πω στον προϊστάμενό μου. Δεν ήξερα ποιο κτίριο ήταν, αλλά έδινε συνεχώς breaking news το CNN, οπότε υπέθεσα ότι επρόκειτο για κάτι πολύ σοβαρό.

Αυτό που είπατε, ότι δεν υπήρχαν τα μέσα για τη μεταφορά της είδησης, το θεωρείτε καλύτερο ή χειρότερο σε σχέση με ό,τι ισχύει σήμερα;

Εξαρτάται, όλα τα νομίσματα έχουν δύο πλευρές. Όταν έχεις άμεση πρόσβαση στην είδηση, όλα γίνονται πιο γρήγορα και εύκολα. Βέβαια, αυτή η γρήγορη και εύκολη πρόσβαση έχει αφαιρέσει δύναμη από άλλα Μέσα. Δηλαδή, κάποτε υπήρχε μόνο η εφημερίδα και μάθαινες τα νέα ύστερα από μία ημέρα. Η τηλεόραση είχε μια δύναμη και μια αξιοπιστία – ωστόσο πάλι έπρεπε να περιμένεις την ώρα των ειδήσεων για να ενημερωθείς. Επίσης πολύ δυνατό ήταν και το ραδιόφωνο. Τώρα όλο αυτό το βάρος το έχει επωμιστεί το διαδίκτυο, που κλέβει από τη λάμψη των άλλων μέσων.

Τι χάναμε επί της ουσίας τότε που δεν είχαμε διαδίκτυο, αν εξαιρέσουμε ίσως τον τομέα της ιατρικής;

Τότε είχαμε περισσότερο ρεπορτάζ, το οποίο απαιτεί να είσαι συνεχώς από πάνω και να έχεις διασυνδέσεις και πηγές. Τώρα έχουμε περισσότερη αναπαραγωγή, που σημαίνει ότι η πληροφόρηση μπορεί να είναι καλή, αλλά και άκυρη. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Σίγουρα, πάντως, πιστεύω ότι σήμερα είμαστε πολύ περισσότερο ενημερωμένοι καθώς η πρόσβαση στη γνώση είναι πιο εύκολη.

Δεν σπαταλάμε όμως υπερβολικά πολύ χρόνο στα social media και το internet χωρίς λόγο; Αυτός δεν είναι χαμένος χρόνος;

Εγώ τον έχω μειώσει πολύ. Έχω κάνει mute τους περισσότερους λογαριασμούς που ακολουθώ στο Instagram γιατί δεν αντέχει ο εγκέφαλός μου. Πόση πληροφορία μπορεί να αφομοιώσει ένας άνθρωπος; Για να αφομοιώσεις μια πληροφορία, πρέπει να κάψεις μια άλλη. Γιατί λοιπόν να κάψω πράγματα τα οποία με αφορούν και τα οποία θέλω να κρατήσω στη μνήμη μου επειδή βλέπω τι τρώει ή πού κάνει διακοπές κάποιος; Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Όπως προσέχεις τι τρως, πρέπει να προσέχεις και τι βάζεις στο μυαλό σου. Έχω τεράστιο φίλτρο στο τι παρακολουθώ στα social media.

Φέτος έχετε επιλέξει μια εκπομπή διαφορετική από τις πιο δημοσιογραφικές σας επιλογές των τελευταίων ετών. Αγαπάτε τις πρωινές εκπομπές;

Είμαι ένας ευλογημένος άνθρωπος που έχει δοκιμάσει στην τηλεόραση όσα θα ήθελε να δοκιμάσει. Επίσης, ένας άνθρωπος που είχε την τύχη αλλά και την τόλμη να προτείνει δικά του concepts στα κανάλια, με αποτέλεσμα να μην πατά απόλυτα πάνω σε έτοιμες ιδέες. Το «Hashtag», για παράδειγμα, ήταν μια χειροποίητη εκπομπή, δεν υπήρχε πουθενά αυτή η ιδέα. Επιπλέον, δεν κάνω ποτέ κάτι το οποίο δεν μου αρέσει. Πάντα, όμως, ό,τι θα κάνω, πέρα από το ότι θα το υπηρετήσω εγώ, θα πρέπει να ικανοποιεί κι αυτό τις ανάγκες μου. Το «Hashtag» ήρθε σε μια εποχή κατά την οποία είχα απαυδήσει από όλα όσα είχα κάνει μέχρι τότε. Ένιωθα ότι είχα τελματώσει και ήθελα να τολμήσω ένα επόμενο βήμα για να δείξω και κάποια παραπάνω πράγματα, στα οποία πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να επενδύσω. Τα «Μεσάνυχτα» επίσης τα έχω λατρέψει αφού πάντα αγαπούσα τις συνεντεύξεις. Επιπρόσθετα, κάλυψαν την ανάγκη μου να αποσυρθώ για λίγο από το καθημερινό προκειμένου να μείνω κοντά στο παιδί μου. Το «Mega Καλημέρα», τώρα, προέκυψε σε πολύ καλή στιγμή και πρακτικά και ψυχικά: γνωρίζω το αντικείμενο, το χαίρομαι και μου δίνει χρόνο στην ημέρα για το παιδί μου. Ποτέ δεν έκανα επιπόλαιες αλλαγές και σίγουρα δεν υπήρξα ποτέ από εκείνους που θα στρογγυλοκάθονταν σε μια συγκεκριμένη καρέκλα.

Σε μια πρωινή εκπομπή όπως αυτή που κάνετε, πόσο εύκολο είναι να βάλετε τα όρια της ευπρέπειας – συζήτηση και των καιρών μας;

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι, όταν πας σε ένα εστιατόριο, να παραγγείλεις για να φας; Είναι το ίδιο. Δεν υφίσταται βαθμός δυσκολίας στο πώς θα υπηρετήσεις ένα προϊόν ή τη δουλειά σου. Δεν είναι εύκολο ή δύσκολο να είσαι ο χαρακτήρας, το ήθος και η ποιότητά σου – εκτός κι αν δεν είσαι αληθινός. Εγώ, προσωπικά, δεν μπορώ να κάνω πράγματα τα οποία δεν είμαι. Δεν θα κιτρινίσω, δεν θα γίνω πομπώδης, δεν θα εκραγώ την ώρα της εκπομπής, επειδή δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος. Πολλές φορές ο κόσμος μού στέλνει μηνύματα και μου λέει «γιατί δεν παίρνεις θέση για αυτό ή για το άλλο;». Γιατί να πάρω θέση; Κάποτε δεν λέγαμε ότι ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να παίρνει θέση; Εγώ έχω μεγαλώσει με αυτή την αρχή. Με δίδαξαν ότι πρέπει να είμαι αντικειμενική και να μεταφέρω την είδηση. Τώρα έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο γαλουχούνται οι δημοσιογράφοι; Θα πω την άποψή μου, αλλά δεν θα ρίξω ταφόπλακα πάνω σε κανέναν ούτε θα σχολιάσω άνευ λόγου.

Ας μη γελιόμαστε, όμως, δεν είναι πάντα έτσι. Δεν έχετε βρεθεί μπροστά σε ηθικό δίλημμα στη δουλειά σας;

Όταν δούλευα στο Alter, θυμάμαι ότι είχε γίνει ένα τραγικό δυστύχημα σε αεροπορικές γραμμές της Ιταλίας με πάνω από τριακόσιους νεκρούς. Με φώναξε λοιπόν ο διευθυντής μου, που ήξερε ότι μιλώ ιταλικά, και μου έδωσε κάποιες επαφές. Μέσα σε αυτές ήταν και η μητέρα ενός από τους ανθρώπους που είχαν σκοτωθεί, στην οποία έπρεπε να πάρω συνέντευξη και να τη ρωτήσω πώς ένιωθε που έχασε το παιδί της. Σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, έπρεπε όμως να φέρω και το θέμα. Τότε, όταν ηχογραφούσες κάποιον, μπορούσες να μην του ζητήσεις άδεια – αν μάλιστα ήταν στο εξωτερικό, δεν θα το μάθαινε ποτέ. Αποφάσισα ότι εγώ το θέμα θα το έφερνα, θα φαινόταν ότι έκανα τη δουλειά μου, αλλά δεν θα έπαιζε επειδή το υλικό που θα τους πήγαινα δεν θα ήταν αξιοποιήσιμο. Ζήτησα λοιπόν από μια φίλη μου που ζούσε στην Ιταλία να υποδυθεί την επίμαχη μητέρα. Της είπα ότι θα την έπαιρνα τηλέφωνο, θα τη ρωτούσα για το θέμα κι εκείνη θα μου απαντούσε ότι δεν είχε να πει κάτι και θα μου έκλεινε το τηλέφωνο – όπερ και εγένετο. Πήγα στο διευθυντή μου το στημένο διάλογο, το θέμα σαφώς δεν έπαιξε γιατί δεν είχε ενδιαφέρον και στα μάτια του εγώ είχα κάνει τη δουλειά μου. Εννοείται ότι του είπα ψέματα. Από την άλλη, δεν πλήγωσα μια χαροκαμένη μάνα. Ήταν ανήθικο ή ηθικό αυτό που έκανα; Το πώς λοιπόν ο καθένας χαρακτηρίζει ηθικό ή ανήθικο κάτι έχει να κάνει καθαρά και μόνο με το δικό του πρίσμα. Εγώ επέλεξα ότι είναι ηθικό να μην ενοχλήσω μια πληγωμένη μάνα στρίβοντάς της το μαχαίρι στην πληγή και προτίμησα να πω ψέματα στο διευθυντή μου.

Ποια είναι η πιο δύσκολη συνθήκη που έχετε βιώσει στη δουλειά σας;

Τα τρία χρόνια του «Πρωινού Καφέ» ήταν τα πιο δύσκολα για μένα. Είχα βρεθεί στο επίκεντρο του κακού σχολιασμού – μιλάμε για το 2005-2006, όταν από εκπομπές ακούγονταν μηνύσιμα πράγματα. Έφτασα στα όρια του διασυρμού από συναδέλφους για κάτι το οποίο ουσιαστικά δεν επιδίωξα ποτέ. Ήμουν η κοπέλα που κλήθηκε να αναλάβει μια ιστορική εκπομπή μετά την αποχώρηση μιας ιστορικής παρουσιάστριας, κι αυτό ήταν σαν να έπρεπε να το πληρώσω με το χειρότερο τίμημα. Υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου, υπέφερα. Διαγνώστηκα επίσημα, από γιατρό, με συναισθηματική κακοποίηση εξαιτίας του εθνικού διασυρμού μου. Τρία ολόκληρα χρόνια κατά τα οποία ο «Πρωινός Καφές» έσκιζε σε τηλεθέαση, ο κόσμος νόμιζε, από αυτά που έλεγαν για μένα στα Μέσα, ότι η εκπομπή κόπηκε γιατί δεν πήγαινε καλά και ότι εγώ έφυγα για αυτόν το λόγο. Ένιωθα τέτοια ντροπή που κάποια στιγμή έφυγα από τη χώρα και πήγα ένα ταξίδι στο Μπαλί για να ηρεμήσω κάπου όπου δεν θα με γνώριζε άνθρωπος. Ντρεπόμουν να κυκλοφορήσω στο δρόμο. Αυτό είναι και το θέμα που πραγματεύομαι στο βιβλίο που θα εκδοθεί μέσα στο 2024 «Το όνειρό μου ήταν πάντα ένα μοβ ποδήλατο».

Γιατί τόση ανθρωποφαγία;

Κάποια στιγμή η Έλλη Στάη μου είχε πει κάτι πολύ σημαντικό: «Όλο αυτό θα το δεις σαν μια τελετουργία της φυλής. Για να σε δεχθεί η φυλή, πρέπει πρώτα να σε σταυρώσει. Μη μιλάς και προχώρα». Εγώ όμως τότε ήμουν 27 χρονών και δεν καταλάβαινα γιατί μου φέρονταν έτσι, από τη στιγμή που δεν είχα κάνει κάτι κακό και δεν είχα επιδιώξει κιόλας όλο αυτό που μου συνέβαινε. Το ταξίδι μου στο Μπαλί, που ήταν πολύ πνευματικό, με βοήθησε εξαιρετικά. Στο βιβλίο μου θα αναφέρω 5-6 κλειδιά που μου έδωσαν εκείνο το ταξίδι και οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί για να πάρω την απόφαση να γυρίσω και να διεκδικήσω αυτό που θέλω με τους δικούς μου όρους. Στο Μπαλί κατανόησα λίγο περισσότερο το ότι ο τρόπος με τον οποίο μας βλέπουν οι άλλοι δεν είναι απαραίτητα αυτό που είμαστε εμείς.

Είχατε κάποιο δάσκαλο εκεί;

Όχι, δεν είχα δάσκαλο. Εκεί συνάντησα έναν άνθρωπο που ήταν επαγγελματίας ψυχολόγος για πολλά χρόνια, αλλά είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ήταν από την Ανατολή και είχε μια άλλη φιλοσοφία. Μέσα από τις κουβέντες μας, μου πρόσφερε πολύ ωραία και χρήσιμα εργαλεία, άκουσα πολύτιμα και σοφά λόγια από εκείνον. Τα δούλεψα πολύ στο μυαλό μου και, επιστρέφοντας, ήμουν ένας άλλος άνθρωπος.

Τα νούμερα τηλεθέασης τα παρακολουθείτε καθημερινά;

Τα νούμερα είναι ένα εργαλείο της δουλειάς μου, αλλά δεν τα συνδέω με την αυταξία μου. Απαιτούν ψυχραιμία. Τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο, είτε έχουν θετικό είτε αρνητικό πρόσημο. Θλίβομαι όμως πολύ όταν βλέπω την ψυχολογία των ανθρώπων να αλλάζει με βάση τα νούμερα. Όταν συμβαίνει αυτό, σημαίνει ότι το κέντρο ελέγχου δεν είναι εσωτερικό.

Γιατί κάποιοι σας χαρακτηρίζουν αντισυστημική;

Γιατί έχω βρει τρόπους να υπάρχω σε αυτόν το χώρο χωρίς να τον φέρνω στη ζωή και στο σπίτι μου. Είμαι πολύ αυστηρή στα όρια και τα φίλτρα που χρησιμοποιώ και δεν τα παρακάμπτω για κανέναν. Κρατώ συναισθηματικές αποστάσεις καθώς δεν έχω μπει σε αυτόν το χώρο για να κάνω φιλίες και παρέες και δεν ξεχνώ πόσο με έχουν πληγώσει. Από την αρχή έχω δηλώσει ότι δεν μπορώ να υπηρετώ τις δημόσιες σχέσεις, δεν πηγαίνω κάπου όπου δεν θέλω. Προσπαθώ να διαφυλάσσω τη συναισθηματική μου ακεραιότητα, με όποιο κόστος.

Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σας το παιδί σας;

Πάρα πολύ, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που υμνούν την τελειότητα της μητρότητας. Με το πρώτο βιβλίο που έγραψα –το οποίο αγαπήθηκε απροσδόκητα–, ήθελα να πω ότι μεγαλώνουμε με ένα πολύ λανθασμένο αρχέτυπο γυναίκας και μητέρας, σαν να είμαστε ο Θεός επί Γης. Δεν γίνεται, όμως, γιατί δεν είμαστε ο Θεός, είμαστε γυναίκες, είμαστε άνθρωποι, έχουμε επιθυμίες. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θέλουμε να είμαστε τέλειες ούτε για τα παιδιά μας.

info: Ευχαριστούμε το ξενοδοχείο Athens Capital Hotel (Λ. Ελευθερίου Βενιζέλου 4 και Κριεζώτου 2, Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα) για τη φιλοξενία.

*Κεντρική φωτογραφία: Custom- made ζέρσει φόρεμα και τιρμπάν PARTHENIS. Γυαλιά ηλίου CELINE, Occhio Papavassiliou.