Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη: «Η Μαρία Κάλλας δεν ήταν απλά μία σταρ, ήταν κάτι πολύ περισσότερο»

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, μεταμορφώνεται στην κορυφαία υψίφωνο του 20ού αιώνα και μας περιγράφει πώς βίωσε αυτή την πρόκληση. Θέλοντας να αφεθεί στον χαρακτήρα, έδωσε έμφαση στο καθαρό βλέμμα και στις κινήσεις της, ενσαρκώνοντας την απόλυτη ντίβα που άλλαξε την ιστορία της όπερας.

Ποια χαρακτηριστικά της Μαρίας Κάλλας σας γοητεύουν;

Ήταν μία φοβερά συγκινητική ύπαρξη και με απίστευτο ταλέντο. Η πίστη της γι’ αυτό που έκανε, το πάθος της, η εκφραστικότητά της. Ακόμη και ο τρόπος που μιλούσε. Εξαιρετικά γοητευτικός άνθρωπος. Τέτοιες προσωπικότητες γεννούνται πολύ σπάνια. Δεν ήταν απλά μία σταρ, ήταν κάτι πολύ περισσότερο.

Ποια θα λέγατε ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της μεταμόρφωσής σας στην κορυφαία υψίφωνο του 20ού αιώνα;

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης δεν ήταν τόσο στο χέρι μου, όσο στα χέρια των ανθρώπων που ανέλαβαν το μακιγιάζ, τα μαλλιά, τα ρούχα και τα κοσμήματα, οι οποίοι θεωρώ ότι έκαναν καταπληκτική δουλειά. Από την άλλη εγώ προσπάθησα να επικεντρωθώ κυρίως στο βλέμμα και τις κινήσεις της.
Είναι απίστευτο να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη ξαφνικά μεταμφιεσμένο. Αμέσως βγαίνει αυθόρμητα το «όποιο» βλέμμα ή «όποια» κίνηση έχεις φανταστεί. Συνειδητοποίησα για ακόμη μία φορά πως η εικόνα σε οδηγεί στο συναίσθημα, από το γενικό δηλαδή στο ειδικό.

«Έζησα για τον Έρωτα, έζησα για την Τέχνη», είχε δηλώσει στην όπερα «Tosca» η Μαρία Κάλλας. Κατά τη γνώμη σας αλληλοσυμπληρώνονται αυτά τα δύο ή το ένα κάνει θυσίες για το άλλο;

Κατά τη γνώμη μου δεν αλληλοσυμπληρώνονται ούτε το ένα κάνει θυσίες για το άλλο, γιατί είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο έρωτας είναι μία μορφή τέχνης. Για να ασχοληθείς βαθιά με την τέχνη πρέπει με έναν τρόπο να είσαι ερωτευμένος με αυτήν. Και τα δύο σε συγκινούν, σε μετακινούν. Είναι ένα είδος πίστης και εγώ πιστεύω και στα δύο.

Η Μαρία Κάλλας ήταν έρμαιο των συναισθημάτων της, η «προδομένη ερωτευμένη γυναίκα», έτοιμη να βιώσει το πάθος με κάθε ρίσκο. Εσείς θα αντέχατε να βιώσετε με παρόμοιο τρόπο τον έρωτα;

Δεν θα έλεγα πως η Μαρία Κάλλας ήταν έρμαιο των συναισθημάτων της. Ήταν μία θαρραλέα γυναίκα που ρίσκαρε με κάθε κόστος. Όσον αφορά αν θα άντεχα να βιώσω τον έρωτα με κάθε ρίσκο είναι κάτι που αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να απαντήσω. Όλοι βιώνουμε απογοητεύσεις, αλλά το μέγεθος είναι σχετικό.

Η ίδια αυτοχαρακτηριζόταν βαθιά απαισιόδοξη. Πίστευε ότι η ευτυχία διαρκεί μονάχα τρία, πέντε λεπτά. Έλεγε ότι υποφέρει γιατί δεν κατάφερνε να προσφέρει ερωτικά όσα θα ήθελε. Τελικά, η απόλυτη αποθέωση έχει το κόστος της βαθιάς συντριβής;

Συνήθως όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις, τόσο πιο απότομη είναι η πτώση. Δυστυχώς συγγενεύουν λίγο οι απόψεις μας όσον αφορά την ευτυχία. Εγώ προσπαθώ να βρω μια ουδετερότητα. Αυτός είναι ο στόχος.

Σας αρέσει να πειραματίζεστε με την εικόνα και το στυλ σας;

Στην εφηβεία μου είχα περάσει από πολλές φάσεις πειραματισμού˙ είχα βάψει τα μαλλιά μου με ό,τι χρώμα υπήρχε, εκτός από πράσινο και μπλε (γέλια). Τα είχα κάνει κόκκινα, ξανθά, μαύρα, καστανόξανθα – τα είχα δοκιμάσει όλα. Έκανα τολμηρά πράγματα πιο μικρή. Όσο όμως μεγαλώνω, γίνομαι πιο συντηρητική. Ίσως επειδή έχω περάσει ακραίες φάσεις. Όσον αφορά το στυλ, δεν έχω ένα συγκεκριμένο. Αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις μου.

Πιστεύετε ότι η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα επηρεάζουν την προσωπική ζωή;  

Εξαρτάται από το πώς ορίζει κάνεις την επιτυχία και την αναγνωσιμότητα. Πραγματικά δεν ξέρω, με μπερδεύουν αυτές οι έννοιες. Τι είναι επιτυχία; Νομίζω ότι για τον καθένα είναι διαφορετική η απάντηση. Η επιτυχία μπορεί, για παράδειγμα, για κάποιον να είναι η διασημότητα αλλά για κάποιον άλλον να μεγαλώνει την οικογένεια του σε μία φάρμα. Όλα σχετικά είναι.

Όσον αφορά την αναγνωσιμότητα σίγουρα αλλάζει κάπως τη ζωή σου. Το δύσκολο και το ζητούμενο για μένα είναι να διατηρείς το κέντρο σου. Εγώ προσπαθώ να διατηρώ το κέντρο μου και να μην αλλάζω επειδή έτυχε ή συνέβη να παίζω σε μία τηλεοπτική σειρά που κάνει επιτυχία. Ίσως είναι θέμα χαρακτήρα και ο δικός μου χαρακτήρας να μην  το επιτρέπει αυτό.

Από πού αντλείτε δύναμη και αισιοδοξία;  

Από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι μού δίνουν μεγάλη δύναμη. Ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο κακό, μπορεί να κάνει τα πάντα, να καταστρέψει ό,τι έφτιαξε και από την άλλη μπορεί να κάνει θαύματα. Πιστεύω στον άνθρωπο. Νιώθω την ανάγκη να στρέφομαι στο καλό γιατί οι καιροί που ζούμε είναι παράλογοι. Ειδικά με την επικαιρότητα οι μέρες αυτές είναι μαύρες.

Πώς αντιμετωπίσατε τον ρόλο σας ως «Αργυρώ» στον «Σασμό», βρήκατε κοινά στοιχεία με εσάς;  

Με δυσκολεύουν πολύ αυτές οι ερωτήσεις από την αρχή του «Σασμού», γιατί τις έχω απαντήσει πολλές φορές και πάντα δίνω διαφορετική απάντηση. Σε αυτή τη φάση η Χριστίνα δεν έχει καμία σχέση με την Αργυρώ. Είναι δύο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες. Στην αρχή έψαχνα να βρω κοινά χαρακτηριστικά και τα βρήκα, τώρα όμως η Αργυρώ έχει απομακρυνθεί πολύ από την Χριστίνα. Όσο μπορεί, δηλαδή, να απομακρυνθεί γιατί είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ενσαρκώνει αυτό το ρόλο.

Υπήρξε κάποια σκηνή που δυσκολευτήκατε πολύ να γυρίσετε και για ποιο λόγο;  

Οι σκηνές που με δυσκόλεψαν δεν ήταν απαραίτητα οι φαινομενικά απαιτητικές ή  συγκινησιακά φορτισμένες, αλλά οι σκηνές που δεν είχαν ξεκάθαρο στόχο. Αυτό που ίσως φαίνεται δύσκολο, δεν με τρομάζει και δεν με φοβίζει, ίσα-ίσα όταν καλούμαι να προσπαθήσω για κάτι αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και νόημα η δουλειά μου.

Βλέπω ότι είστε πολύ ειλικρινής. Η ειλικρίνεια αυτή σας κοστίζει;

Σε ευχαριστω που το λες. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαι τόσο ειλικρινής πάντα στη ζωή μου και αυτό που λέω τώρα είναι ειλικρινές. (γέλια)

Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σχέδιά σας;

Έχω πολλά που δουλεύω αυτή την περίοδο. Θα συνεργαστώ με τα αδέρφια μου που εργάζονται στο χώρο˙ η αδερφή μου είναι σκηνογράφος, ο αδερφός μου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης οπότε θέλουμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Να φτιάξουμε έναν χώρο, αλλά ακόμη είναι πολύ νωρίς να το ανακοινώσουμε. Τον Ιανουάριο μετά από 2 χρόνια αποχής από το θέατρο, θα έχω τη χαρά να είμαι στην παράσταση «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα.