Άλκηστις Ζιρώ: «Ζούμε από τύχη σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία, η οποία ξημερώνει καθημερινά με μία γυναίκα λιγότερη»

Στο θεατρικό έργο «Αυτές που δεν προλάβατε», όπου πρωταγωνιστεί φέτος, μια αφήγηση-ωδή στη γυναικεία φιλία, την ενδυνάμωση και την αλήθεια, έχει βρει σίγουρα πολλά κομμάτια από την ίδια. Η Άλκηστις Ζιρώ είναι φίλη ζωής και μια γυναίκα επαναστάτρια – δεν βολεύεται, δεν συμβιβάζεται και διαρκώς τολμά. Το κορίτσι που γνώρισα πριν από μερικά χρόνια εξακολουθεί να διατηρεί την αυθεντικότητα και τη γλύκα της, εξελίσσεται όμως και σε μια εξίσου ενδιαφέρουσα γυναίκα. Φωτεινή και αφοπλιστικά λαμπερή, ευγενική και αυθόρμητη, ισορροπημένη και κάπως ονειροπόλα, μαχήτρια και αδιαπραγμάτευτη, είναι παρούσα στη ζωή της και στα πράγματα, προσπαθεί για έναν καλύτερο εαυτό και μια πιο δίκαιη κοινωνία και αγαπά και σέβεται τον άνθρωπο.

Ποιες είναι οι πρώτες σας δυνατές αναμνήσεις που αφορούν την υποκριτική και ποια η καθοριστική στιγμή για την απόφαση να ασχοληθείτε με αυτήν;

Νομίζω πως όλοι μας, ανεξάρτητα από το δρόμο που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε μεγαλώνοντας, έχουμε ανεξάντλητες αναμνήσεις από τους ρόλους που ενσαρκώναμε ως παιδιά καθημερινά και με τεράστια ευκολία, μπρίο και αυτοπεποίθηση. Οπότε, οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από την υποκριτική είναι το παιχνίδι. Υπάρχει όμως και ένα γεγονός που σίγουρα με σημάδεψε και με συνοδεύει επί χρόνια. Στη δευτέρα ή την τρίτη γυμνασίου, είχαμε έναν υπέροχο δάσκαλο στο θέατρο –φοίτησα σε καλλιτεχνικό σχολείο–, ο οποίος μας έφερε ένα έργο του Ρόμπερτ Σνάιντερ, τη «Βρωμιά», το ψυχογράφημα ενός μετανάστη, πάνω στο οποίο θα έπρεπε να δουλέψουμε για καιρό. Να σημειώσω ότι εκείνη την περίοδο υπήρχε κοινωνικά ανησυχητική άνοδος της Ακροδεξιάς, οπότε το έργο μάς διαμόρφωσε όχι απλώς καλλιτεχνικά αλλά και κοινωνικοπολιτικά. Αυτό το έργο λοιπόν έγινε ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα μέχρι και σήμερα και με αυτό πέρασα μετέπειτα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.

Ο παππούς και τα βιβλία… Θυμίστε μας λίγο αυτή την τρυφερή ιστορία.

Ο παππούς ο Γκυ, ο αφανής παππούς. Πάντα εξαφανισμένος, πάντα χωμένος μέσα στα βιβλία και στις κασέτες του. Έχω πολύ χαρακτηριστικές εικόνες στο μυαλό μου από εκείνον, αλλά όχι συνεχόμενες στιγμές, κάποια still frames μόνο. Ο παππούς έδινε το παραμύθι στην ηρωίδα γιαγιά, την Καίτη, κι εκείνη, με τη σειρά της, μας έφτιαχνε ολόκληρους κόσμους με καράβια που ναυαγούσαν ή ζωάκια που κατάφερναν να γυρίσουν τον πλανήτη. Δεν θυμάμαι σχεδόν κανένα τέλος από εκείνα τα παραμύθια. Με έπαιρνε ο ύπνος ενώ η γιαγιά συνέχιζε να διαβάζει μέχρι να κοιμηθούμε βαθιά. Αυτήν τη στιγμή η βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτη από την παρακαταθήκη που μου άφησε ο παππούς με παραμύθια και θεατρικά και λογοτεχνικά έργα.

Πόσο τολμηρή πρέπει ή μπορεί να είναι η τέχνη της υποκριτικής; Πρέπει να υπάρχουν όρια;

Αν η τέχνη πρέπει να κάνει κάτι, αυτό είναι να αφυπνίζει. Αν το τολμηρό φέρνει την αφύπνιση, την αυτοκριτική και την κινητοποίηση μέσα και γύρω μας, τότε ναι. Δεν μπορώ να θέσω όρια στην τέχνη ή σε έναν καλλιτέχνη. Έχω προσωπικά κάποιες κόκκινες γραμμές, αλλά είναι η δική μου πλευρά, αισθητική και αίσθηση. Οπότε, η απάντηση δεν μπορεί να είναι καθολική.

Τι σας χαρίζει το θέατρο και τι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση;

Το θέατρο έχει την αμεσότητα, τον αυθορμητισμό και το timing. Έχει την αύρα και την ενέργεια που σου δίνει ο κόσμος από κάτω, έχει σπιρτάδα, έχει μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην κόκκινη ζώνη, στη ζώνη του extreme. Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος έχουν μια άλλη αίγλη, έχουν την ανίκητη δύναμη του φακού. Έχουν το μοντάζ, έχουν το color. Έχουν το συγχρονισμό και τη φθορά της επανάληψης. Διαφέρουν αρκετά και ως λειτουργίες αλλά και σε επίπεδο υποκριτικής και εκτοπίσματος. Είναι όμως και τα δύο μαγικά.

Αισθάνεστε τυχερή για τις συνεργασίες σας;

Αν μπορώ να πω κάτι με βεβαιότητα, είναι ότι στη μέχρι τώρα πορεία μου είχα συνοδοιπόρους πολύ αξιόλογους, δοτικούς και φροντιστικούς ανθρώπους, με όρεξη και διάθεση να μου μάθουν, να με συμβουλεύσουν και να με βοηθήσουν να εξελιχθώ και να ωριμάσω. Νιώθω πραγματικά τυχερή και ευγνώμων.

Ζούμε σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Στο θέατρο θίξατε αρκετά ζητήματα που αφορούν εμάς τις γυναίκες.

Είναι πολλά, βαθιά ριζωμένα, εσωτερικευμένα και, πολλές φορές, μη ορατά. Μπορούμε να νιώθουμε ασφάλεια; Να γυρίζουμε στο σπίτι μας χωρίς να κρατάμε τα κλειδιά στο χέρι και να κοιτάζουμε πίσω μας κάθε 10 δευτερόλεπτα; Μπορούμε να ζητάμε βοήθεια και αυτή να δίνεται χωρίς γιατί και πώς, χωρίς «κάτι θα έκανες κι εσύ», χωρίς ερωτήσεις «τι φορούσες;», χωρίς γραφειοκρατίες και συστάσεις; Ζούμε –από τύχη– και τα βγάζουμε πέρα σε αυτή την πατριαρχική κοινωνία στην οποία παλεύουμε καθημερινά και η οποία ξημερώνει καθημερινά με μία γυναίκα λιγότερη, με μία νέα γυναικοκτονία – ναι, αυτός είναι ο όρος. Σε μια κοινωνία όπου κρινόμαστε για το τι φοράμε, το πώς μιλάμε και το πώς φερόμαστε. Να μιλήσουμε για την ανισότητα που υπάρχει στον εργασιακό χώρο; Για τη δυσπιστία του κόσμου όταν μια γυναίκα τα καταφέρνει στον τομέα της; Είναι πάρα πολλά ακόμα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε στο δρόμο και να διεκδικούμε. Αυτό θέλει δύναμη, στομάχι και πείσμα, και τα έχουμε. Οπότε, πιστεύω πως με τους αγώνες μας, έχοντας στο πλάι μας όλη την υγιή μερίδα της κοινωνίας, τις γυναίκες και τους άντρες που στηρίζουν σθεναρά το φεμινισμό με την πανανθρώπινη έννοια του, ίσως κάποια στιγμή αλλάξουν τα πράγματα.

*Κεντρική φωτογραφία: Φόρεμα από τριπλή μεταξωτή οργάντζα VASSILIS ZOULIAS ATELIER. Mules KURT GEIGER, Sport & Fashion Freedom.

*Η Αλκηστις Ζιρώ πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αυτές που δεν προλάβατε», στο θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Αθήνα, τηλ. 210 8673945), μέχρι τέλος Μαρτίου, Δευτέρα και Τρίτη, στις 21:00.

*Ο Βέγκας δεν καταπονήθηκε κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης. Ευχαριστούμε τον κύριο Απέργη που μας τον διέθεσε.

*Ευχαριστούμε το κτήμα Κλεοπάτρα (οικισμός Αγ. Ιωάννη, Λ. Βάρης- Κορωπίου, Κορωπί, τηλ. +30 6944615051, ktimakleopatra.gr, info@ktimakleopatra.gr) για την παραχώρηση του χώρου.