Είχα συναντηθεί με το ταλέντο του στην τηλεόραση, στο θέατρο, στον κινηματογράφο. Είχα συναντηθεί και με το θάρρος του σε μία ιστορική στιγμή για την ελληνική κοινωνία, το metoo. Δεν είχα συναντηθεί όμως ποτέ με τον ίδιο προσωπικά για να τα πούμε. Η ευκαιρία μας δόθηκε με αφορμή τον Willy Wonka τον οποίο υποδύεται υποδειγματικά στο έργο «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας», στο ολοκαίνουριο Embassy Theater στο Κολωνάκι. «Ο Γιώργος Βάλλαρης με φώναξε να κάνω αυτόν τον σπουδαίο ρόλο, καταπληκτικός ήρωας, και όχι μόνο για το μουσικού θέατρο και το μιούζικαλ, αλλά νομίζω ότι είναι ένας καταπληκτικός ρόλος στο παγκόσμιο στερέωμα», θα μου πει ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης. Μιλώντας κοινότοπα θα πω ότι το σύμπαν συνωμότησε για εκείνον να συναντηθεί με τον απαιτητικό ήρωά του αλλά και εγώ με εκείνον για να κάνουμε μία πολύ ειλικρινή, τρυφερή, ανθρώπινη και ήσυχη κουβέντα.
Τι σημαίνει για σένα να κάνεις τον Willy Wonka ως ηθοποιός;
Νομίζω ότι είναι ένας μυθικός ήρωας, και αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον. Γιατί με αυτούς τους ήρωες και τους χαρακτήρες έχεις απεριόριστες δυνατότητες. Δεν ξέρουμε ακριβώς από πού έρχεται, από πού κρατάει σκούφια του. Πώς έφτιαξε αυτό το εργοστάσιο, δεν ξέρουμε πολλά πράγματα γι’ αυτόn. Βέβαια μέσα στο έργο, ανακαλύπτεις διάφορα για την περίπτωση του οπότε έχει πολύ ενδιαφέρον για να τον πλάσεις.Αν τον υποδυθείς, σου δίνονται πολλές δυνατότητες και αυτό είναι σπάνιο. Από την άλλη έχει δύσκολα τραγούδια για μιούζικαλ. Και αν και έχω κάνει μιούζικαλ, εδώ είναι ένα σκαλί παραπάνω. Απαιτεί ιδιαίτερες φωνητικές δυνατότητες. Χρειάζεται δηλαδή, να κάνω επισταμένα το ζέσταμά μου και συνεχίζω τα μαθήματά μου με τον δάσκαλό μου.Είναι ένας δύσκολος ρόλος, απαιτητικός, με πάρα πολύ έντονη κίνηση. Είναι ένας μάγος πάνω στη σκηνή, χορεύει, τραγουδάει.
Ένας ρόλος πέρα από τις απαιτήσεις που έχει να ψάξεις τον ίδιο το ρόλο, μπορείς να μοιραστείς και κάποια δικά σου χαρακτηριστικά μαζί του;
Εννοείται πως ακουμπάμε πράγματα δικά μας στους ρόλους. Γι’ αυτό και οι μεγάλοι ρόλοι θα παίζονται και θα ξαναπαίζονται, γιατί ο κάθε ηθοποιός θα το προσεγγίσει με τη δική του ευαισθησία, τη δική του ματιά, τη δική του διεργασία, φαντασία. Οπότε, πάντα θα έχει ενδιαφέρον διαφορετικές ερμηνείες. Οι σπουδαίοι ρόλοι σου δίνουν αυτή τη δυνατότητα και το άπλωμα, μέσα στον χώρο και μέσα στη διάρκεια του έργου. Και τέτοιος είναι κι αυτός. Σαφώς και σε πολλά κομμάτια μπορώ να ταυτιστώ με την προσωπικότητα αυτή. Έχει μια τρέλα ο Willy Wonka Όγκα και τον απολαμβάνω και την εκμεταλλεύομαι.
Είσαι ένας ηθοποιός, ο οποίος από τη στιγμή που μας συστήθηκες μέχρι σήμερα, έχει μια εξελικτική και ανοδική πορεία. Σε φόβισε αυτή η διαδρομή μέχρι σήμερα ή θα σε φοβίσει μία ενδεχόμενη πτώση;
Θα έρθει πτώση. Οφείλει να έρθει πτώση. Και στη ζωή θα έρθουν οι δυσκολίες. Είμαι ένα παιδί το οποίο δεν ήξερα κανέναν στον χώρο. Μπήκα 18 χρονών, το 1994, στη δραματική σχολή. Δεν είχα ιδέα τι με περιμένει. Βρέθηκα στα πολύ δύσκολα και βαθιά νερά του Θέατρου Τέχνης. Με δασκάλους όλους τους επίγονους του Κουν και δεν είχα ιδέα εγώ. Ήξερα μόνον ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο και θα περάσουμε καλά. Οτι δεν χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε όπως στο σχολείο. Και συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Τέτοιο διάβασμα δεν είχα ρίξει ποτέ στο σχολείο. Και συνεχίζω να ρίχνω. Οπότε δεν ήρθα τα πράγματα τόσο… αβίαστα. Ξεκίνησα κοντάρι στην Επίδαυρο, βουβοί ρόλοι, Χορός. Είναι σαν να πέρασα όλη την στρατιωτική ιεραρχία, στρατιώτης, δεκανέας, λοχίας, επιλοχίας… Εγώ πήγα by the book. Σε κάποιους άλλους, πιο σπάνια, έρχονται πιο εύκολα τα πράγματα. Γιατί μπορεί να χρειάζονται κάποιον νεαρό να παίξει ένα μεγάλο ρόλο. Εγώ δεν το είχα αυτό. Τότε παραπονιόμουνα. Τότε έλεγα, γιατί δεν μου δίνεται μια πολύ μεγάλη ευκαιρία. Ήρθε πιο μετά. Αλλά αυτή η διαδρομή, δηλαδή από το κοντάρι στην Επίδαυρο μέχρι να παίξω σημαντικούς ρόλους στην Επίδαυρο, δεν ξέρω αν με έκανε καλύτερο, αλλά σίγουρα ήμουν πιο προετοιμασμένος. Είχα πολλά όχι. Πολλές αρνήσεις. Πολλά, «σας ευχαριστούμε πολύ, έχουμε τον βιογραφικό σας». Δεν υπήρχε τίποτα δεδομένο. Και ακόμα δεν βρισκω ότι είναι κάτι δεδομένο. Ότι τώρα έγινα, φτιάχτηκα, τώρα έφτασα. Δεν έχω φτάσει. Γιατί είναι αυτό που μου είπε και η Κάτια Δανδουλάκη, «είναι μια σεζόν ακόμα». Είναι μια σεζόν και θα δούμε. Εκτός αν έχεις φτάσει ένα επίπεδο και μπορείς κιόλας να κάνεις ο παραγωγός του εαυτού σου. Να έχεις ένα δικό σου θέατρο.
Δεν το έχεις δοκιμάσει ποτέ;
Καλλιτεχνικά έχω πάει με ανθρώπους να τους συμπράξω για να φτιάξουμε ρεπερτόριο. Αλλά δεν πέτυχε η μαγιά. Είμαι μισθοφόρος της δουλειάς. Έχω γυρίσει πάρα πολλά θέατρα και με πολλούς διαφορετικούς σκηνοθέτες. Πολύ τηλεόραση. Τηλεόραση έκανα πρώτη φορά το 1999. Οπότε νιώθω πως έχω εμπειρίες.
Έκανες όμως και την ταινία με τον Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην Αίθουσα». Σε ενδιαφέρει περισσότερο το εξωτερικό;
Όχι, δεν το ψάχνω φανατικά. Κάνω tape casting αν μου ζητηθεί και αν προκύψει κάποια συνεργασία. Πολύ δύσκολο. Είχα αυτή τη μαγική εμπειρία με τον Γαβρά σε αυτή την ταινία. Ήταν ανεπανάληπτο. Ξαφνικά να βρίσκεσαι με ταινία του Γαβρά να κάνεις πρεμιέρα στη Βενετία να πηγαίνεις σε όλα αυτά τα φεστιβάλ -με ταινία ξανά λέω του Γαβρά- αλλιώς σε προσεγγίζουν. Είναι παράσημο όπως και να το κάνεις. Αυτές τις τρεις βραδιές στη Βενετία δε θα τις ξεχάσω ποτέ. Και κανένας από τη ομάδα. Καταρχάς μας προσέγγιζε το κοινό με μια εκτίμηση ότι κάναμε κάτι σπουδαίο, μία ταινία. Και αυτό έρχεται σε αντίθεση με ό,τι άκουσα εδώ για το ρόλο μου ως Τσίπρας…
Τι άκουσες;
Με όλα αυτά που άκουσα και από δεξιούς και από αριστερούς, θα έπρεπε να κρυφτώ στην τρύπα μου. Καταρχάς από την στιγμή της επιλογής μου ως Τσίπρας, επειδή τότε είχα κάνει το Σόι σου, υπήρχαν τίτλοι τύπου «Ο φαρμακοποιός από το Σόι του Τσίπρα θα παίξει τον Τσίπρα». Αυτά τα λαϊκά στερεότυπα… Όσο για τις κριτικές… άστα να πάνε. Και έβλεπα τις κριτικές του εξωτερικού και έλεγα μέσα μου, μάλλον είδαν διαφορετική ταινία. Το εντυπωσιακό είναι ότι εδώ είχαν γράψει την κριτική, μία μέρα πριν κάνουμε την προβολή στη Βενετία.
Στη Βενετία το κοινό μας προσέγγιζε με μια εκτίμηση ότι κάναμε κάτι σπουδαίο, μία ταινία. Και αυτό έρχεται σε αντίθεση με ό,τι άκουσα εδώ για το ρόλο μου ως Τσίπρας και από δεξιούς και από αριστερούς. Με όλα αυτά που άκουσα,θα έπρεπε να κρυφτώ στην τρύπα μου.
Πέρα από το κομμάτι του, το καθαρά καλλιτεχνικό, νιώθεις ότι έχεις εξελιχθεί και ως άνθρωπος; Εγώ αισθάνομαι ότι σμίλεψες τις γωνίες σου…
Δεν ξέρω αν δεν έχω γωνίες, γιατί είμαι και ένας άνθρωπος που είμαι εκρηκτικός. Ναι. Μεγάλωσα. Σμιλεύτηκα. Μετά την εμπλοκή μου με τo metoo , προσπαθώ να κατευνάσω το οτιδήποτε με θυμώνει, όχι ότι δεν εξακολουθώ να έχω αυτά τα συναισθήματα. Τώρα όμως σαν να σκέφτομαι τι θα πουν για μένα, τι θα πει η γειτονιά, τι θα πει ο κόσμος. Παλιότερα δεν το πολυσκεφτόμουν. Τώρα βλέπω ότι ό,τι λέω, το τόσο γίνεται άλλο τόσο. Ανακυκλώνεται. Δεν μπορείς να δώσεις μια συνέντευξη χαλαρή και όμορφη, να πεις σαχλαμάρες αμέσως υπάρχει μία κριτική. Το βλέπεις και στη συνέντευξη στην τηλεόραση. Στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό. Εδώ δεν μπορούν να γίνουν εκπομπές του Norton ή του Jimmy Fallon ή του Jimmy Kimmel ως γίνεται. Δεν μπορεί να γίνει στην ελληνική τηλεόραση αυτά τα πράγματα. Δεν μπορούν ούτε και οι καλεσμένοι να συμμετάσχουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Γιατί είναι άλλη κουλτούρα. Είναι fun. Εδώ δεν είναι fun.
Τι συναισθήματα σου έχει αφήσει η ενεργή σου συμμετοχή στο metoo, τώρα που τα βλέπεις τα πράγματα από μία απόσταση;
Μπήκαμε σε μια μάχη και δώσαμε έναν αγώνα. Ήμασταν εκεί. Αυτό. Με τα λάθη μας, τα λάθη μου. Γιατί όταν είσαι στη μάχη και παλεύεις και θες να προστατεύσεις, να δικαιώσεις, να δικαιωθείς, θα κάνεις και λάθη. Και εγώ έκανα. Και στεναχώρησα κόσμο. Αλλά έκανα μία επιλογή. Κάθε επιλογή λοιπόν έχει μια αντίδραση. Γιατί όταν κάνεις κάτι αυτό αμέσως έχει ένα αντίπαλο στρατόπεδο. Εδώ ήταν πολύ ωμή και σφοδρή η αντίδραση.
Πώς νιώθεις γι’ αυτή την επιλογή σου;
Εγώ νιώθω πως πήρα μέρος σε κάτι το οποίο τόλμησαν κάποιοι άνθρωποι να κάνουν. Όχι στη δουλειά μας. Στη ζωή μας. Και βλέπω ότι λίγοι είναι αυτοί που μπορούσαν. Εγώ δεν είμαι στους ανθρώπους που κατήγγειλλαν. Αλλά ήμουν εκεί. Ήμουν εκεί παρόν. Τα παιδιά που ήταν στη δίκη του Λιγνάδη, του Φιλιππίδη και σε άλλες δίκες πήραν μία απόφαση ζωής. Φαντάσου να πάρεις μια τέτοια απόφαση στη ζωή σου! Γιατί, να το πω και αυτό, οι ποινικές δίκες δεν είναι ταινία. Δεν ζήσαμε ταινία του Hollywood που είναι ωραίες και glamorous. Ήταν μια τεράστια εμπειρία ζωής. Τεράστια! Γιατί στη ζωή θα σου έρθουν και κάποιες χάρες, θα σου έρθουν και πολλές δυσκολίες. Και θάνατοι και απώλειες. Αυτό λοιπόν που ζήσαμε είχε όλα τα συναισθήματα και χαρά και λύπη και τρόμο και φόβο… Και χαίρομαι που ήμουν εκεί.
Και τι θα πεις στο γιο σου όταν θα σε ρωτήσει «τι έκανες στη ζωή σου, πατέρα»;
Θα έχω απάντηση να του δώσω: Θα του διηγηθώ τα γεγονότα, θα του πω ότι ήμουν εκεί όμως πρώτ’ απ’ όλα θα του πω ότι πρέπει να είναι υπερήφανος για τη μητέρα του. Και από εκεί και ύστερα, ότι ήμασταν εκεί και παλέψαμε. Αλλιώς, δε θα θερίσεις αν δεν σπείρεις. Στο τέλος της ημέρας, αυτό το κρατάω, παρά τις απώλειες. Εγώ είχα και απώλειες. Και από ανθρώπους, και από φίλους, και από σχέσεις.
Εγώ νιώθω πως πήρα μέρος σε κάτι για το το οποίο κάποιοι άνθρωποι πήραν μία απόφαση ζωής. Και βλέπω ότι λίγοι είναι αυτοί που μπορούσαν. Εγώ δεν είμαι στους ανθρώπους που κατήγγειλλαν. Αλλά ήμουν εκεί παρόν. Τα παιδιά που ήταν στη δίκη του Λιγνάδη, του Φιλιππίδη και σε άλλες δίκες πήραν μία απόφαση ζωής. Γιατί, να το πω και αυτό, οι ποινικές δίκες δεν είναι ταινία του Hollywood, ωραία και glamorous.
Γιατί;
Γιατί ο κάθε χώρος δεν θέλει να μετακινείται. Και επειδή εμείς οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι άνθρωποι που είμαστε στα φώτα, είμαστε κάπως η βιτρίνα της κοινωνίας, την βιτρίνα δεν μπορεί να την χαλάσεις εσύ. Είναι δύσκολος ο αγώνας. Έχει πάρα πολλά συναισθήματα.
Είναι σημαντικό επίσης το ότι εσύ στο πρόσωπο της πρώην συζύγου σου στήριξες και τις υπόλοιπες γυναίκες, γιατί δεν ήταν πολλοί οι άνδρες που στήριξαν αυτά τα γεγονότα…
Επειδή ήμουνα εκεί, ήμουνα παρόν, αυτή η εικόνα ήταν πολύ ισχυρή. Δεν είναι εύκολο να πάρεις την απόφαση και να είσαι έστω παρόν. Πολλές φορές εκείνη την περίοδο δεχόμουν τηλεφωνήματα από συναδέλφους που ρωτούσαν τι γίνεται και τους απαντούσα: «Ελάτε σε μία συνεδρίαση του δικαστηρίου. Αν καταφέρετε να τη δείτε όλη». Τώρα αυτό όμως το έχω αφήσει στο παρελθόν και προχωράω, όμως η όλη εμπειρία που ζήσαμε, σαφώς με καθόρισε πολύ.
Και μετά ήρθε ο χωρισμός σου από τη σύζυγο σου, Λένα Δροσάκη. Πόσο δύσκολο ήταν να διαχειριστείτε από κοινού την απόφαση να χωρίσετε ενώ κάνατε μαζί μία θεατρική παράσταση;
Προσέξαμε πάρα πολύ για να το διαχειριστούμε με αξιοπρέπεια. Ούτε να μιλήσουμε για να δώσουμε τροφή που ξέρεις τι πίεση υπάρχει να σε παίρνουν τηλέφωνο για να σχολιάσεις αυτό που σε αφορά εσένα και το βιώνεις ακόμα. Ήταν δύσκολο γιατί μαθεύτηκε προς το τέλος των παραστάσεων. Ήταν μια περίεργη συνθήκη θα μπορούσε να μην να μην γίνει γνωστό δεν βοήθησαν τα ΜΜΕ που θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Γιατί όταν έχεις μια τέτοια πληροφορία ρωτάς και μπορώ εγώ να σου πω «ξέρεις έχουμε δυο εβδομάδες κράτησε το λίγο». Γιατί έπρεπε να το ζήσω αυτό; Γιατί όταν δεν έχουν που να σε βρουν και ξέρουν ότι είσαι στην παράσταση, θα έρθουν έξω από το θέατρο. Εντωμεταξύ το βλέπουμε ότι κάποιοι προστατεύονται ως ιερά τοτέμ από τα media ενώ άλλους δεν τους προστατεύουν.
Πώς σου φάνηκαν οι δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα σε σχέση με τη δεοντολογία στη δημοσιογραφία;
Σίγουρα ο τρόπος δεν ήταν ο ιδανικότερος. Να μείνουμε στην ουσία όμως. Όμως αν κάποιος παρακολουθήσει τον Νταλάρα όλα αυτά τα χρόνια τα έχει ξαναπεί αυτά και τα έχει πει και δυνατά και σε εκπομπές. Προφανώς είναι μιας άλλης γενιάς και είπε πράγματα που κανένας δε διαφωνεί. Αλλά δε θα αλλάξει κάτι. Γιατί αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο και είναι αυτό είναι που η παλαιότερη γενιά δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Παλιά δεν υπήρχαν οι τηλεοράσεις για να κυνηγήσουν όλους τους ανθρώπους έξω από τα σπίτια τους, από τα μαγαζιά τους. Έτσι συμβαίνει στην παγκόσμια τηλεόραση. Όχι μόνο στην ελληνική. Νομίζω σε αυτές τις περιπτώσεις η δήλωση είναι «Παιδιά να είστε καλά. Ευχαριστώ πολύ. Ό,τι είχα να πω, το είπα. Δεν έχω να πω κάτι άλλο». Το λυπηρό είναι ότι πρέπει να προσέχεις τα λόγια σου. Και μετά σου λένε ότι ήταν ανιαρή η συνέντευξη σου ή οι δηλώσεις σου. Μα άμα πω κάτι σημαντικό, μετά αντίο γλυκιά ζωή… (γέλια). Επειδή βλέπω πολλή ξένη τηλεόραση αμερικάνικα κανάλια, και λατιναμερικάνικα και ευρωπαϊκά τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Τι εννοείς;
Κάτι που λείπει στην τηλεόραση σε αυτό το κομμάτι, είναι το χιούμορ. Δεν έχουμε χιούμορ. Δηλαδή, και εμείς σ’ αυτή τη συνέντευξη να κάνουμε χιούμορ και πλάκα, δε θα το καταλάβουν, αυτοί που θα το διαβάσουν και θέλουν να το αναπαράξουν. Οπότε λες, άστο καλύτερα. Αυτό κάτι που με ενοχλεί εμένα πολύ είναι όταν πάω σε μία πρεμιέρα ως καλεσμένος είτε έρχονται στη δική μου πρεμιέρα, οι δημοσιογράφοι ρωτούν για τα καυτά θέματα της επικαιρότητας: του Νταλάρα, του Κασσελάκη, του Πολάκη γιατί κι αυτοί θέλουν να παίξουν κάτι στο τέλος της ημέρας. Δεν τους αρκεί ότι βρισκόμαστε για παράδειγμα στην πρεμιέρα της παράστασης «Ο Τσάρλι και το εργαστάσιο της σοκολάτας». Δεν τους ενδιαφέρει. Δεν τους αφορά. Δεν πουλάει. Η πρεμιέρα γίνεται η αφορμή απλά να βρουν κάποια πρόσωπα.
Πάμε στο Ναυάγιο. Είσαι ο δικηγόρος Παύλος Ξενάτος…
Εγώ είμαι ένας δικηγόρος που θα υπερασπιστεί τα θύματα και τους ανθρώπους που έχουν σωθεί στο ναυάγιο. Και προσπαθεί να τα δικαιώσει. Οπότε είμαι ένας φωτεινός ήρωας. Είναι μέσα στη δικτατορία τώρα όλη η ιστορία. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος υπερασπίζεται το δίκαιο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας Λυκουρέζος εκείνης της εποχής. Ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στο δίκαιο και πολεμάει γι’ αυτό χωρίς να εμπλέκεται συναισθηματικά. Έτσι κι αλλιώς η εμπειρία μου λέει ότι στις ποινικές δίκαιες δεν πρέπει να εμπλέκεσαι. Δεν είσαι εσύ το θύμα, αν είσαι με την πλευρά του θύματος, Είναι άλλη δουλειά σου. Δεν δείχνεις συναισθήματα… Όπως στο θέατρο.
Εξήγησε μου τη σύγκριση…
Και στο θέατρο δεν δείχνεις το συναίσθημα. Το κρύβεις. Γιατί θέλουμε να συγκινηθεί ο θεατής όχι ο ηθοποιός. Το ωραίο για μένα είναι πραγματικά να συγκινήσεις με την ιστορία σου… χωρίς να κλάψεις. Οι μεγάλοι ηθοποιοί το καταφέρουν αυτό: Να διηγούνται κάτι συγκινητικό με το μάτι να υγραίνει, να έρθει το συναίσθημα αλλά χωρίς να κλάψουν. Γιατί συνήθως στη ζωή προσπαθούμε να… μην τα αποκαλύψουμε όλα. Έτσι κάνουν και οι ήρωες. Ο Michael Caine έλεγε ότι στο θέατρο δείχνεις, στη κάμερα κρύβεις.
Με αφορμή τη σπουδαία αυτή σειρά του Mega, το Ναυάγιο, πώς σου φαίνεται ότι έχουμε πλέον τόσες πολλές σειρές; Πολύ καλό. Και μακάρι να συνεχιστεί γιατί είναι καλό για τη δουλειά μας. Δηλαδή, πολλοί επαγγελματίες βρίσκονται στη δουλειά.
Υπάρχει κοινό για τόσες σειρές;
Σίγουρα είναι δύσκολο να υπάρχει τόσο μεγάλο κοινό. Φαίνεται και από τα νούμερα. Αλλά κάνει καλό στη δική μας δουλειά. Πάντως, βλέπεις πολύ ωραία πράγματα τελευταία στη τηλεόραση. Βέβαια έχουμε ένα άλλου είδους τηλεόραση στην Ελλάδα που έχει να κάνει με τις καθημερινές προβολές και αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ την διαδικασία και του γυρίσματος και της παραγωγής όταν έχεις να παράξεις 4-5 επεισόδια την εβδομάδα. Ενώ στο εξωτερικό αυτό δεν γίνεται συνήθως. Γίνονται όμως και ωραία πράγματα… Φυσικά! Ας πούμε ξαφνικά αποκτήσαμε μινι-σειρές στη τηλεόραση. Και επίσης, κάποιες ελληνικές σειρές φιλοξενούνται σε streaming πλατφόρμες.
Ο γιος μου, μού έμαθε, να συγκεντρώνομαι και να ακούω συνειδητά τι μου λέει εκείνος πρώτα και μετά να ακούω γενικά. Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα που το έχω πάρει τους τελευταίους μήνες τώρα που μεγαλώνει. Έμαθα να ακούω τον συμπαίκτη μου στη δουλειά. Να ακούω τον φίλο μου. Να ακούω...
Να αλλάξουμε θέμα. Μπαμπάς Αλέξανδρος. Σε φανταζόσουν μπαμπά;
Πριν μερικά χρόνια, όχι σε καμία περίπτωση.
Και τώρα;
Τώρα είναι η καθημερινότητα μου να είμαι μπαμπάς. Όλα τα άλλα είναι… να ‘χαμε να λέγαμε. Βλέπεις έναν άνθρωπο να μεγαλώνει και κατουριέσαι επάνω σου.
Επειδή λένε ότι τα παιδιά είναι δάσκαλοι. Εσένα τι σου έχει μάθει ο Αναστάσης;
Καταρχάς, να συγκεντρώνομαι και να τον ακούω συνειδητά τι μου λέει εκείνος πρώτα και μετά να ακούω γενικά. Αυτό είναι ένα μεγάλο μάθημα παντού και το έχω πάρει τους τελευταίους μήνες τώρα που μεγαλώνει. Έμαθα να ακούω τον συμπαίκτη μου στη δουλειά. Να ακούω τον φίλο μου. Να ακούω…
Τι μπαμπάς είσαι;
Είμαι δοτικός μπαμπάς θέλω να πιστεύω και επικεντρωμένος. Ακόμα και μισή ώρα να είμαι μαζί του θέλω να είμαι εκεί. Θέλω να παίζουμε συνέχεια παιχνίδια. Θα μου πεις ηθοποιός είμαι, παίζω, αλλά θέλω συνέχεια, να κάνουμε παιχνίδια, να πάμε να δούμε παραστάσεις, να κάνουμε δραστηριότητες. Τον ζαλίζω καμιά φορά, τον βγάζω νοκ άουτ.
Τι φοβάσαι μεγαλώνοντας για το γιο σου; Έχεις φόβους, ανησυχίες;
Με φοβίζει όλη αυτή έξαρση της μικροεγκληματικότητας. Και εμείς παίζαμε καρπαζιές στη γειτονιά, και στις αλάνες αλλά μάλλον δεν είναι το ίδιο. Με φοβίζει ότι θα αντιμετωπίσει κάτι στο οποίο εγώ δεν θα είμαι εκεί. Οπότε σκέφτομαι πώς μπορώ να τον οχυρώσω καλύτερα; Ακόμα είναι πολύ μικρός, μόλις 3,5 ετών, οπότε δεν ξέρω αργότερα μεγαλώνοντας πώς θα είναι τα πράγματα. Με το ίντερνετ, με τα social media…
Σε ποια φάση είναι τώρα;
Είμαστε στη φάση που μιλάμε σιγά σιγά, που εκφράζεται.
Αν κλείσεις τωρα τα μάτια σου και σου ζητήσω να μου πεις τι όμορφο θα ήθελες να σου συμβεί στη ζωή σου, τί θα έλεγες;
Να πάω στην DisneyLand με το γιο μου.
Φωτογράφος: Νίκος Μαλλιάκος
Grooming: Κερασία Κούη
Βίντεο: Αντώνης Λουτσέτης
