Βίκυ Μοσχολιού: Άγνωστες σελίδες της ζωής της και η γενναία της μάχη με τον καρκίνο

H Αρετή Γκόρντον γνώρισε τη Βίκυ Μοσχολιού το 1977 και αμέσως αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια μεγάλη φιλία, που έκανε τις δύο γυναίκες συνεργάτιδες, συγκατοίκους, κάτι παραπάνω από αδελφές, και κράτησε 28 χρόνια, μέχρι το τέλος της ζωής της μεγάλης τραγουδίστριας το 2005. Στο βιβλίο της «Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού», που κυκλοφορησε από τις εκδόσεις Φερενίκη, ανοίγει τις σελίδες της ζωής της αγαπημένης της φίλης, μιλώντας με αμεσότητα για όλα όσα τις έδεσαν αυτά τα χρόνια, αποκαλύπτοντας το αληθινό της πρόσωπο, την απλότητα και τη λαϊκή καταγωγή που ποτέ δεν έκρυψε, τη γενναιότητα με την οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο που της έκλεψε της ζωή, αλλά και τη μεγάλη πίστη που χαρακτήριζε τη Βίκυ Μοσχολιού.

«Ήμασταν κι εμείς στο Σύνταγμα στη μεγάλη συγκέντρωση της Ιεράς Συνόδου κατά της κατάργησης του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες. Εκεί ήταν όλοι ενωμένοι για την Ορθοδοξία. Ήταν στις 20 Ιουνίου του 2000 όταν ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σαν καταπέλτης, ξεσήκωσε πάνω από τρία εκατομμύρια ανθρώπους, που τρεις μήνες αργότερα υπέγραψαν την επιθυμία τους να είναι προαιρετικό το θρήσκευμα στις νέες ταυτότητές τους. Δυστυχώς όμως, η κυβέρνηση Σημίτη δεν δέχθηκε αυτό το ιστορικό δημοψήφισμα. Αλλά η Βίκυ πάντα είχε την ταυτότητά της κλειδωμένη στο σπίτι και κυκλοφορούσε με αντίγραφο στην τσάντα της. Την πρόσεχε σαν φυλαχτό. Ήταν περήφανη που έγραφε «Θρήσκευμα - Χριστιανή Ορθόδοξη».
Η θρησκευτική της πίστη αντικατοπτριζόταν μέχρι και στο χειρισμό της περιουσίας της…

«Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας της είχε αποκτήσει μεγάλη οικονομική άνεση και μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ειδικά την τελευταία δεκαετία (1990-2000), όταν απέκτησε το σπίτι στην Πάρνηθα. Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που έκλεισε τα μάτια της, η Βίκυ ήταν το στήριγμα των δικών της ανθρώπων. Από τις αρχές της καριέρας της είχε αναλάβει τα πάντα για την οικογένειά της. Θυμάμαι, μου είχε εμπιστευτεί τετράδια στα οποία κατέγραφε τα μεγάλα ποσά που ξόδευε κάθε μήνα για να συντηρήσει το σπίτι της και όλους τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της. Έμεινα έκπληκτη που δεν ξεχνούσε κανέναν. Επίσης, συντηρούσε ηλικιωμένους ανθρώπους, ξένους, και συμμετείχε σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είχε πάντα ένα χέρι βοηθείας έτοιμο για όποιον την είχε ανάγκη. Και τα έκανε όλα αυτά από αγάπη, χωρίς ποτέ να περιμένει τίποτε για τον εαυτό της».

Αγάπησε και αγαπήθηκε, όχι μόνο με το κοινό, αλλά και με τους άνδρες της ζωής της. Περίφημος παραμένει ο γάμος της με τον ποδοσφαιριστή Μίμη Δομάζο, με τον οποίο απέκτησε τις δύο κόρες της. Στις σελίδες του βιβλίου, όμως, αναφέρεται και ο τελευταίος σύντροφός της, τον οποίο γνώρισε στη Θεσσαλονίκη στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν εμφανιζόταν εκεί μαζί με τη Μαρινέλλα και την Άννα Βίσση.

«Ήταν τότε που η Μαρινέλλα σύστησε στη Βίκυ τον πρώην μπασκετμπολίστα του Σπόρτινγκ και καθηγητή σωματικής αγωγής του Αμερικανικού Κολλεγίου, Παύλο Σταμέλο. Άρχισε μεταξύ τους μια πολύ όμορφη σχέση που θα κρατούσε δέκα ολόκληρα χρόνια. Από την ημέρα αυτή, η Βίκυ με τη Μαρινέλλα έγιναν “κουμπάρες”. Πάνω στην πίστα, όταν ήταν να τραγουδήσουν το ντουέτο τους, της φώναζε η Μαρινέλλα: “Ρε κουμπάρα, πού είναι ο Παυλάκης σου;”.

Σε αυτή την περίοδο της ζωής της, ο Παύλος Σταμέλος ήταν ό,τι καλύτερο. Ήταν ήρεμος, με μια καλή κουβέντα για όλους, με το απίστευτο χιούμορ του και μ’ ένα έτοιμο χαμόγελο. Περνούσαν πολύ όμορφα μαζί. Η Βίκυ θα πει για τον έρωτα: “Το να υπάρχει ένας άνθρωπος καλός πλάι σου είναι μεγάλη δουλειά - πλησιάζεις την τελειότητα πια μ’ όλα τα άλλα που έχεις!”».

Συγκλονιστική η διήγηση για τα τελευταία δύσκολα χρόνια, όταν ήρθε απρόσκλητος επισκέπτης ο καρκίνος…
«…Ήταν καλοκαίρι και έκανε αρκετή ζέστη. Ήταν μέρες που της άρεσε πολύ της Βίκυς το να πάει μια εκδρομή ή έστω μια βόλτα. Θυμάμαι σαν σήμερα αυτή την ημέρα, 4 Ιουλίου του 2003. Με φώναξε στο υπνοδωμάτιό της λίγο ανήσυχη και, βγαίνοντας από τo μπάνιο, μου είπε: “Μόλις είδα λίγο αίμα”. Ήταν ανήσυχη, γιατί περίοδο είχε να δει από τα τριάντα τέσσερά της. Πολύ νωρίς είχε μπει στην κλιμακτήριο. Τηλεφώνησε στο νέο γυναικολόγο της, τον Βαγγέλη Μακράκη, γιο του Γιώργου, που της έκλεισε ραντεβού για το ίδιο απόγευμα. Θυμάμαι πόσο ντρεπόταν που θα την εξέταζε ο Βαγγέλης.

Έλεγε: “Σαν παιδί μου σ’ έχω, απ’ την κούνια σε θυμάμαι, ρε Βαγγέλη, μεγαλώσατε μαζί με τα παιδιά μου”. Την εξέτασε λοιπόν και δεν βρήκε τίποτα ανησυχητικό, αλλά της πρότεινε να πάει την άλλη μέρα στο νοσοκομείο ΜΗΤΕΡΑ –με το οποίο συνεργαζόταν– για να κάνει κάποιες εξετάσεις. Το ίδιο απόγευμα είχα κανονίσει να τη δει ο γιατρός Καμπούρης και να της κάνει μαστογραφία. Είχε το γραφείο του κοντά στον Βαγγέλη. Η μαστογραφία ήταν καθαρή και για να γιορτάσουμε τα καλά νέα, πήγαμε μέχρι το CARAVEL για φαγητό. Πρόσεξα, όμως, ότι η Βίκυ δεν είχε τη συνηθισμένη της όρεξη.

Στις 14 Ιουλίου βγήκαν τα αποτελέσματα των τελικών εξετάσεών της στο ΜΗΤΕΡΑ. Πήγαμε στο γραφείο του Βαγγέλη Μακράκη και της εξήγησε ότι ευτυχώς δεν υπήρχε κανένα σοβαρό γυναικολογικό πρόβλημα. Μόλις το άκουσε πήρε μια ανάσα, αλλά στη συνέχεια ο Βαγγέλης μας είπε ότι προληπτικά είχε κάνει στο ΜΗΤΕΡΑ και κάποιες αιματολογικές εξετάσεις, δηλαδή “δείκτες” και ότι αυτές έδειχναν κάποια ανωμαλία. Πετάχτηκε η Βίκυ και του είπε: “Βαγγέλη, τι είναι, έχω καρκίνο;”. Δεν ξέρω γιατί της μπήκε αυτή η ιδέα στο μυαλό έτσι, τόσο ξαφνικά. Μας ξάφνιασε αυτό το απότομο συμπέρασμά της και της εξήγησε ο Βαγγέλης ότι θα μπορούσε να επρόκειτο για πολλά πράγματα. Της πρότεινε να πάει στο γαστρεντερολόγο της να κάνει εξετάσεις, διότι μπορεί να επρόκειτο για κάτι πολύ απλό, έναν πολύποδα, έναν ερεθισμό, οτιδήποτε.

Κλείσαμε ραντεβού για να κάνει τις εξετάσεις που της ζήτησε ο Βαγγέλης δύο ημέρες αργότερα, στο ΥΓΕΙΑ. Μέχρι την ημέρα αυτή ήταν πάρα πολύ στενοχωρημένη. Προσευχόμασταν πολύ. Μιλούσε συνεχώς για τις πιθανότητες να έχει κάτι σοβαρό. Της έλεγα ότι τίποτε δεν έδειχνε αυτό το πράγμα και προσπαθούσα να την καθησυχάσω. Στις 16 Ιουλίου πήγαμε στο ΥΓΕΙΑ για γαστροσκόπηση, κολωνοσκόπηση και μαγνητική κοιλίας. Όταν η Βίκυ ήταν μέσα και τέλειωνε τις εξετάσεις της, βγήκε ο γιατρός της, ο Ακύλας Αναγνωστίδης, και μου είπε πολύ ανήσυχος: “Αρετή, κλείσε δωμάτιο, κάτι βλέπουμε στο πάγκρεας”. Δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν τη στιγμή. Πάγωσα! “Θεέ μου, τι μπορεί να είναι, Ακύλα;” τον ρωτάω. Μου απάντησε: “Θα κάνουμε μια ειδική εξέταση αύριο στο πάγκρεας για να δούμε τι γίνεται”».

Το άλλο πρωί, στις 18 Ιουλίου, ήρθε ο Ακύλας στο δωμάτιο. Με κοίταζε η Βίκυ και κουνούσε το κεφάλι της. Μόλις τον είδε, τον ρωτάει: “Τι είναι, τι είναι Ακύλα, πες μου, πες μου!”. Την κοίταξε στα μάτια και της απάντησε: “Βίκυ μου, είναι καρκίνος στο πάγκρεας”. Πόσο ήθελα να τη βοηθήσω εκείνη τη στιγμή, να της απαλύνω το φόβο, να της πάρω τον πόνο. Αργότερα, στην εκπομπή της Σεμίνας Διγενή, η ίδια η Βίκυ θα πει γι’ αυτή την τόσο οδυνηρή στιγμή της ζωής της:

“Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, άδειασα. Τον κοίταζα. Ακύλα, μέχρι εδώ ήμουνα; Δηλαδή δεν θα ξαναδώ τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου, τον ήλιο, τη μητέρα μου, τα αδέλφια μου; Θέλω έναν ιερέα να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω. Και μέσα μου είπα, έτσι ακριβώς, ευχαριστώ Θεέ μου για όλα τα καλά που μου ’δωσες και για τη δοκιμασία αυτή. Είμαι όμως πολύ νέα, Θεούλη μου, σε παρακαλώ, χάρισέ μου τη ζωή. Δεν χάρηκα τα παιδιά μου μ’ αυτή τη δουλειά, ας χαρώ τα εγγόνια μου. Είμαι νέα να φύγω, σε παρακαλώ, Θεέ μου. Κοίταξα τον Ακύλα και τον ρώτησα “τι ελπίδες έχω”; Κι εκείνος μου απάντησε, “είναι στην αρχή, Βίκυ, θα το προλάβουμε, θα το τσακίσουμε!”. “Τι πιθανότητες έχω;” τον ρώτησα κι εκείνος μού απάντησε 90%. Πρέπει να εγχειριστείς. Έβλεπα εφιάλτες στο διάστημα αυτό, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.

Έβλεπα άσχημα και καλά όνειρα. Την ώρα που ήταν να εγχειριστώ, προσευχήθηκα πάρα πολύ. Και το πρωί που σηκώθηκα να πάω στο χειρουργείο, μπαίνοντας μέσα λέω του κ. Κυριακού: “Ένιωθα κάτι δίπλα μου, έναν αέρα, κάτι να έρχεται μαζί μου, αλλά δεν το έβλεπα, κάτι να με συνοδεύει. Μη φοβάσαι, γιατρέ, εγώ δεν φοβάμαι καθόλου. Έχουμε μια καταπληκτική ομάδα εδώ μέσα, δεν είμαστε μόνοι μας, μη φοβάσαι, τα χέρια σου είναι ευλογημένα. Θα βγω και θα σηκωθώ και θα τραγουδήσω!”.

Προσευχόταν δύο και τρεις φορές τη μέρα, ακόμη και όταν ήταν άρρωστη. Δεν υπήρξε μέρα που να άφησε την προσευχή της, πάντα πριν από το πρωινό της, και την “Παράκληση” στην Παναγία, που διάβαζε κάθε απόγευμα. Πολλές φορές μετά την αρρώστιά της, προσευχόμασταν μαζί. Αυτές οι στιγμές της προσευχής ήταν από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές που έζησα κοντά στη Βίκυ. Όταν δεν αισθανόταν καλά και δεν μπορούσε να πάει στην εκκλησία, διάβαζε τους “Χαιρετισμούς της Παναγίας” στο σπίτι κι έψαλλε το “Τη Υπερμάχω“. “Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, … εκ παντοίον με κινδύνον ελευθέρωσον ίνα κράζω Σοι Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε”. Πόσο όμορφες και κατανυκτικές στιγμές…».

Στην αρχή φάνηκε να κερδίζει τη μάχη, το 2005 όμως η ασθένεια επέστρεψε. Ούτε τότε έχασε το θάρρος της και παρά τις αντιξοότητες, συνέχιζε να πολεμά.

«Η Βίκυ ήξερε ότι μια μέρα θα έρθει η στιγμή που η χημειοθεραπεία δεν θα τη βοηθούσε πια, αλλά αντίθετα, θα αδυνάτιζε τον οργανισμό της. Κάποια στιγμή μού είπε: “Έχω ήδη το ένα πόδι στον τάφο. Λες να προλάβω το φάρμακο;”. Τρόμαξα. Μιλήσαμε για πολλή ώρα. Μετά από λίγο, μου είπε με ένα χαμόγελο: “Να κάνουμε λουκουμάδες;” ή “πάμε μια βόλτα;”. Δεν ήθελε η μία να στεναχωρήσει την άλλη. Είχε παλέψει μέσα της και είχε ανέβει η ψυχολογία της. Πιστεύω ότι με τον τρόπο της προσπαθούσε να δώσει και σε μένα κουράγιο».

Οι δύο φίλες έμειναν μαζί μέχρι την τελευταία στιγμή.

«Έμεινα μόνη με τη Βίκυ. Είχαν βγάλει αρκετή ώρα πριν τη μάσκα με το οξυγόνο κι έμενε μόνο ο μικρός σωλήνας στη μύτη. Όμως ακόμη κι εκείνη τη στιγμή, παρακαλούσα το Θεό για ένα θαύμα. Αισθανόμουν ότι με κοίταζε και δεν ήθελα να με βλέπει στεναχωρημένη. Προσπαθούσα να χαμογελάσω για να νομίζει ότι όλα πάνε καλά. Πήρα το κομποσκοίνι της, το έβαλα στο δεξί της χέρι και δίπλα της έβαλα τη μικρή ρώσικη εικόνα της Παναγίας που λάτρευε. Ο σταυρός της έμεινε κρεμασμένος στο λαιμό της. Ήταν γυρισμένη προς το μέρος μου. Συνεχώς αισθανόμουν να με κοιτάζει. Ήταν τόσο γαλήνια! Της ακούμπησα ελαφρά το χέρι κι εκεί, μέσα στην απόλυτη ησυχία, άκουσα τρεις πολύ μικρές εκπνοές. Τα μάτια της δεν σταμάτησαν να με κοιτάζουν. Το μικρό ρολόι δίπλα στο κομοδίνο της έδειχνε έντεκα και ένα λεπτό…

Θυμάμαι αργότερα, το αυτοκίνητο με τη Βίκυ να φεύγει από το ΥΓΕΙΑ και εγώ να περπατώ δίπλα της, έξω στο φως και στη ζέστη της μέρας. Ήδη ο καλός μας Πάρης Κοσμίδης είχε κάνει την ανακοίνωση στην τηλεόραση. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Τηλεφωνούσαν από όλα τα υπουργεία. Από το υπουργείο Πολιτισμού μού μιλούσαν για κηδεία δημοσία δαπάνη. Τρόμαξα με τη λέξη. Ο κόμπος στο λαιμό με έσφιγγε. Ξαφνικά την έχασα από το βλέμμα μου. Θυμάμαι, η ελληνική σημαία στην είσοδο του ΥΓΕΙΑ κυμάτιζε μεσίστια. Θυμάμαι…».