Κατερίνα Διδασκάλου -Σε πρώτο Ενικό. «Ζω το τώρα γιατί είναι ο πιο μακρύς χρόνος»

Το ραντεβού μας είχε «κλειδώσει» για ένα τσάι στον δεύτερο όροφο του Μουσείου της Ακρόπολης, το πρωινό μιας Δευτέρας – της πιο άχαρης, κατά γενική ομολογία, ημέρας της εβδομάδας, που τελικά η ίδια κατόρθωσε να τη μεταμορφώσει με τον εσωτερικό της ρυθμό και την αύρα της (τα οποία καταφέρνει να επιβάλλει σε όποιον χώρο και αν βρεθεί) σε μια μέρα άτοπη, άχρονη, που θύμιζε περισσότερο «χειμερινές διακοπές κάπου ωραία». Ακριβώς πίσω μας δέσποζε η Ακρόπολη, εκπέμποντας ένα φως πάλλευκο το οποίο κατάφερνε να «σπάει» κάπως το γκρίζο χρώμα του συννεφιασμένου ορίζοντα. Στο τραπέζι που διαλέξαμε να καθίσουμε, για όση ώρα διήρκεσε η συνέντευξη για το BHMA/GRACE, ήμασταν οι δυό μας. Και όμως, από τις δύο επιπλέον καρέκλες δίπλα μας, μέσα από τις περιγραφές της, ένιωσα αρκετές φορές πως είχαμε κι άλλους «παρέα»: Πότε τη μητέρα της και τον πατέρα της, πότε τη δασκάλα της στη Νέα Υόρκη, τη σπουδαία Uta Hagen, πότε τις κόρες της και τον μικρό της γιο, πότε τους ρόλους της από το θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά μέσα από τους οποίους μας πρωτοσυστήθηκε και πότε τη μυθική Μελίνα Μερκούρη, την οποία ένιωθα ευχάριστα ανήσυχη δίπλα μας καθώς τη μελετούσαμε, με αφορμή την ταινία “A Spartan Dream”, όπου η Κατερίνα Διδασκάλου την υποδύεται (με μια προσέγγιση εξαιρετική) τη χρονική στιγμή ακριβώς που εκείνη επιστρέφει από το Λονδίνο στην Αθήνα έχοντας μόλις συζητήσει για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.  

Ακούγοντας για περίπου μία ώρα τις ιστορίες της ζωής της και τα μαθήματα που έχει κρατήσει σαν πολύτιμο φυλαχτό από όλα της τα βιώματα, έμαθα και κατάλαβα πολλά για εκείνη. Αλλά και γενικότερα για τη ζωή. Για παράδειγμα, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το να έχεις μεγαλώσει με αποδοχή και αγάπη, πόσο σπουδαίο είναι να μη φοβάσαι να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα και πόσο κρίσιμο είναι να γεμίσεις το κεφάλι σου και την καρδιά σου με τα κατάλληλα εφόδια ώστε να μπορείς να «εκτελέσεις» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια μέρα όλες σου τις επιθυμίες. Από το να σπουδάσεις θέατρο τη δεκαετία του ’80 στη Νέα Υόρκη, δίνοντας παράλληλα μαθήματα στη Φιλοσοφική στην Αθήνα μέχρι και το να κάνεις surfing μια νύχτα με πανσέληνο στον Ειρηνικό, ανάμεσα από καρχαρίες, προκειμένου να δώσεις σάρκα και οστά σε ένα νανούρισμα που σου ψιθύριζε ο μπαμπάς σου για να κοιμηθείς. Μία από τις πολλές «ειδήσεις» που επεφύλασσε για μένα, αλλά και για τους αναγνώστες μας, αυτή η συζήτηση με την Κατερίνα Διδασκάλου ήταν πως γνωρίζει απ’ έξω – χωρίς υπερβολή τώρα - μερικά τουλάχιστον από τα σενάρια του Γιώργου Λάνθιμου (π.χ. εγγυώμαι για την «Ευνοούμενη» αλλά και για το “Poor Things”, καθώς μου μετέφερε προς το τέλος της συνάντησης διαλόγους ολόκληρους από τις συγκεκριμένες ταινίες και μάλιστα στα αγγλικά), και πως ονειρεύεται να της φέρει το σύμπαν σύντομα μια πρόταση για κάποια ταινία αγγλόφωνη στην οποία θα υποδύεται μια ηρωίδα πολύ ξεχωριστή. Κι επειδή είναι τελευταίες μέρες του χρόνου και η Κατερίνα Διδασκάλου είναι το πρόσωπο με το οποίο επιλέξαμε να κλείσουμε για το 2024 τον κύκλο προσώπων της στήλης «Σε πρώτο Ενικό», αφήνω εδώ μια ευχή για αυτό αλλά και για όλα τα όνειρα που θα διαβάσετε παρακάτω ότι «χορεύουν» μέσα της. Και ελπίζω ο τρόπος της να αντιμετωπίζει τη ζωή, με μέτρο και ευγνωμοσύνη, να εμπνεύσει κάθε ελεύθερο πνεύμα εκεί έξω που έχει το σθένος και την ευφυία να ονειρεύεται, να συγχωρεί, να κάνει λάθη, να συνεχίζει και να αγαπά τη ζωή και το τώρα γιατί είναι και τα μόνα που έχουμε. Όπως λέει και η ίδια σε κάποιο σημείο της κουβέντας μας, «ζω το τώρα γιατί το τώρα είναι ο πιο μακρύς χρόνος». Το νου μας στα «τώρα» μας και ευτυχισμένο το νέο έτος.  

## 

*Γεννήθηκα στα Άνω Πατήσια, μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυλή και χαίρομαι που εξακολουθώ και τώρα να έχω αυλή στο σπίτι μου στην Ακρόπολη. 

*Μικρή ήμουν ζωηρή. Πρώτη μαθήτρια αλλά πολύ ζωηρή. Στο Γυμνάσιο που ήμασταν στην Καλαμάτα, λόγω του πατέρα μου που υπηρετούσε εκεί ως δικαστικός, στις κενές ώρες, παίρναμε ποδήλατα και φεύγαμε βόλτα στην παραλία. Και όταν αργούσαμε, έλεγαν όλοι, «α, καλά, εγώ θα πω ήμουν με τη Διδασκάλου, την απουσιολόγο».  

*Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει ότι «είναι συμφέρον μας» να αγαπιόμαστε μεταξύ μας. Ότι είναι συμφέρον μας να προστατεύουμε την περιουσία του άλλου. Όταν πηγαίναμε σε ξενοδοχείο, μας έλεγε ότι «εδώ θα προσέχουμε διπλά το φως και το νερό, γιατί είναι συμφέρον μας. Γιατί αν εμείς τον χρεοκοπήσουμε, του χρόνου θα έχει διπλάσιες τιμές». Ήταν τρομερά οικολόγος. Μας έλεγε, «μην νομίζετε ότι κάνουμε έτσι τον διακόπτη και έρχεται το φως στη λάμπα μας. Ή κάνουμε έτσι και έρχεται το νερό στη βρύση μας. Έχει πολύ μεγάλη διαδικασία και ξοδεύουμε πάρα πολλά από τη φύση για να συμβεί αυτό». Και μας έμαθε αυτό το πολύ σημαντικό, να σεβόμαστε το περιβάλλον που μας φιλοξενεί. Και να το προστατεύουμε και να κάνουμε οικονομία γενικότερη, άσχετα με το αν πληρώνουμε εμείς τους λογαριασμούς ή όχι. Πολύ σημαντικά πράγματα, πολύ μπροστά, πολύ βαθιά πολιτισμένα πράγματα και καθόλου υποκριτικά. Από τη μάνα μου θυμάμαι τον σεβασμό στους γύρω μας. Η οποία μας έλεγε το καταπληκτικό: «Σας εύχομαι να έχετε τόσο ενδιαφέρουσα ζωή, ώστε να μην ασχολείστε ποτέ με τις ζωές των άλλων. Εκτός αν είναι για να βοηθήσετε». Αυτά θεωρώ πως είναι και τα δύο ανεκτίμητη περιουσία.  

*Στα 14 το ήξερα ότι θα είναι αυτή η ζωή μου: ηθοποιός. Ότι θα ζήσω και θα πεθάνω σαν θεατρίνα.  

*Μας πήγαινε η μάνα μας και βλέπαμε όλες αυτές τις ταινίες με τη Βουγιουκλάκη, τον Παπαμιχαήλ, τον Κωνσταντάρα, τον Γαλανό. Αυτό που θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά είναι ότι επιστρέφοντας το βράδυ από τον κινηματογράφο, έκανα όλη τη διαδικασία για να πέσω για ύπνο - δηλαδή να βγάλω τα ρούχα μου, να βάλω τις πιτζάμες μου, να κάνω ντους, να πλύνω τα δόντια μου - έχοντας την αίσθηση ότι με παρακολουθεί ο πρωταγωνιστής τι κάνω ακριβώς. Τα έκανα δηλαδή σαν να έχω θεατή. Δεν είναι περίεργο αυτό; Ως παιδί, τώρα, μιλάμε, οχτώ χρονών. 

*Είχα μεγάλη αγάπη για την υποκριτική κι έχω αυτόν τον ζήλο ακόμα. Κάτι που λέω στα νέα παιδιά όταν έρχονται και μου λένε «θέλω να γίνω ηθοποιός» είναι αυτό, ότι «αν νιώθεις έστω και μισό τοις εκατό ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, μην το κάνεις». Εγώ δεν ένιωσα ποτέ ότι θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Ήξερα ότι, τελοσπάντων, αυτή είναι η αποστολή μου. Ότι με αυτό το πράγμα είμαι καλά. Νομίζω ότι αν δεν το νιώθεις αυτό δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά.  

*Ήμουν τυχέρη γιατί με το που τέλειωσα το Εθνικό, πήρα υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση και έφυγα για Νέα Υόρκη. Και αυτό, νομίζω, με έσωσε λίγο από την κακή αισθητική που επικρατούσε εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, σε σχέση με τη δουλειά μας πάντα. Έλειψα μέσα δεκαετίας του ‘80 με μέσα δεκαετίας του 90. Οπότε γλίτωσα τις βιντεοκασέτες και όλα αυτά.  

*Την περίοδο των σπουδών μου χόρευα πάρα πολύ. Και χορεύω ακόμα. Με τον χορό έχω μια σχέση λατρείας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να χορεύει ατελείωτες ώρες. Με τον χορό είμαι ευτυχής. 

*Η μεγαλύτερη νεανική μου «τρέλα» θα έλεγα πως ήταν ότι πήγα να μάθω να πετάω μικρό αεροπλάνο στη Νέα Υόρκη. Και μιά φορά που πέταξα το πρώτο μου solo, εκεί λίγο τα «είδα όλα» γιατί αντίκρισα ένα σώμα συμπαγές να έρχεται κατά πάνω μου και είπα, «Α, ωραία εντάξει αυτό ήταν, τελειώσαμε. Bye». Και αυτό τι ήταν; Καπνιά από δάσος που καιγόταν τόσο πυκνή που νόμιζες ότι ήταν συμπαγής και εγώ πέρασα ανάμεσα και συνέχισα. Γιατί όταν πετάς το Chessna, δεν μπορείς να πας πολύ πάνω ή πολύ κάτω. Κάπως έτσι τελικά δεν πήρα το δίπλωμά μου ποτέ αλλά το να πετάω δεν με φοβίζει καθόλου.  

*Άλλη «τρέλα» ήταν πως έχω κάνει surfing με πανσέληνο στον Ειρηνικό. Συγκεκριμένα στη Χαβάη που ξέρουμε ότι είναι γεμάτη καρχαρίες. Και πήγα εκεί γιατί θυμόμουν το τραγούδι που μας έλεγε ο πατέρας μας για να μας κοιμίζει. «Εκεί στο νησί της Χαβάης το εξωτικό, ζούσε εκεί η όμορφη Αλόχα». Και έλεγα θα πάω σε αυτό το νησί να το δω. Και πήγα. 

*Οι θεατρικές μου σπουδές στη Νέα Υόρκη ήταν με την Uta Hagen, την οποία μου σύστησε όταν έψαχνα για το Ίδρυμα Ωνάση η Δέσπω Διαμαντίδου, που την πέτυχα στον δρόμο στο Κολωνάκι. Εκείνη μου έδειξε πού είναι το Ίδρυμα Ωνάση και μου είπε «θα πας στη Νέα Υόρκη». Την ήξερε σαν την τσέπη της, γιατί είχαν περάσει με τη Μελίνα εκεί όλη την επταετία. Η Uta Hagen είναι πραγματικά πολύ σπουδαία δασκάλα. Έχει αφήσει πίσω της μία τρομερή κληρονομιά με το “Respect for Acting”. Θυμαμαι έμπαινε στην τάξη και η πρώτη της πρόταση ήταν η εξής: «Όταν πάω στο θέατρο και μπορώ να καταλάβω τις υποκριτικές επιλογές που κάνει ο ηθοποιός, βαριέμαι τόσο πολύ. Όταν όμως βλέπω ένα ανθρώπινο συμβάν να συμβαίνει εδώ και τώρα - μεταφράζω ακριβώς “a human event happening here and now, I get spellbound” – μαγεύομαι». Αν κάτι, λοιπόν, μου έμαθε η Uta Hagen, η μεγάλη αυτή δασκάλα που είχα την τύχη να μπω στην τάξη της, ήταν αυτό: να μη φαίνονται οι επιλογές, να μη φαίνεται καθόλου το ζόρι που τραβάς για να κάνεις κάτι.  

*Τα χρόνια στην Αμερική μου έμαθαν ταπεινότητα. Είδα ανθρώπους που τους ξέρει όλη η υφήλιος να είναι τόσο απλοί και προσιτοί. Μου έδωσε, δηλαδή, την αίσθηση του πραγματικού μέτρου. Πρέπει να έχουμε μέτρο. Κάνουμε μια δουλειά που απλώς είναι εκτεθειμένη, τίποτε άλλο. Και μας ξέρει η Ελλάδα. Μετά την Ορεστιάδα δεν μας ξέρει κανείς.  

*Ο «ρόλος» της μαμάς με βρήκε νωρίς. Ήμουν στη Νέα Υόρκη όταν γνώρισα τον πρώτο μου σύζυγο, και τα κορίτσια μου και τα δύο είναι γεννημένα εκεί. Θυμάμαι παραδεισένια την εποχή που τα θήλαζα και τα τρία μου παιδιά. Δεν αισθάνθηκα κουρασμένη ποτέ.  

*Τα παιδιά μου με βοήθησαν στο να είμαι γειωμένη και να βλέπω τα πράγματα με τα πραγματικά τους μεγέθη. Έτσι όπως είναι.  

*Σε αυτήν τη δουλειά πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος για απόρριψη. Ακόμα και αν σου πουν ότι είσαι πολύ όμορφος για τη δουλειά, πολύ νέος, απόρριψη είναι. Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος, να πιστεύεις στον εαυτό σου και να συνεχίζεις. 

*Αν κάτι δεν αντέχω στις συνεργασίες μου αυτό είναι η ασυνέπεια. 

*Συνάδελφοι από το εξωτερικό που μου έχουν δημιουργήσει την επιθυμία να παίξω μαζί τους είναι η Julianne Moore, η Cate Blanchett, η Olivia Colman και ο Giovanni Ribisi - τεράστιος ηθοποιός.  

*Για μένα, το να υποδυθώ αυτή τη σπουδαία γυναίκα, τη Μελίνα, ήταν μια μεγάλη και ωραία πρόκληση. Και παρ’ ότι δεν είναι μία ταινία (σ.σ. “A spartan dream”) για τη ζωή της. Είναι μια ιστορία ενός νεαρού, Έλληνο-αμερικάνου, που είναι γεννημένος στην Αμερική, τρίτη γενιά, δεν ξέρει καθόλου ελληνικά και με το που πατάει το πόδι του στην Αθήνα είναι και η μέρα που επιστρέφει η Μελίνα από το Λονδίνο έχοντας για πρώτη φορά συζητήσει για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Και την πετυχαίνει και έτσι μπλέκεται σε αυτή την ιστορία η Μελίνα. Γιατί έχει κι αυτός ένα παράπονο για την επιστροφή των δικών τους αρχαίων στη Σπάρτη από την Αθήνα, που τους τα είχαν πάρει οι Αθηναίοι.  

*Τη Μελίνα τη γνώρισα όταν ήμουν 20 χρονών, ακριβώς πριν κάνω την αφή της φλόγας για τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η απλότητα και η αμεσότητα που είχε. Δεν ήταν καθόλου στημένη. Θυμάμαι με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ άνετα πηγαίνοντας στο Προεδρικό Μέγαρο για να κάνω ραντεβού με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με την ίδια, που ήταν τότε υπουργός Πολιτισμού. Τη μεγάλη εντύπωση που μου είχε κάνει η απλότητα και ο «αέρας» της ήταν και αυτά ακριβώς που προσπάθησα να δώσω στις σκηνές που είχα στη συγκεκριμένη ταινία.  

*Μελετάω πολύ βαθιά όλους τους ρόλους, γράφω λεπτομερή βιογραφία και όταν φεύγουν τους αφήνω πίσω. Δεν μου αφήνουν κάτι. Η «Ερατώ», βέβαια, που έχω μπει στο 14ο χρόνο με αυτή την παράσταση πλέον, μου δίνει τεράστια χαρά διότι περνώντας τα χρόνια πάει όλο και καλύτερα. Και για μένα είναι πολύ μεγάλη η ευγνωμοσύνη μεγαλώνοντας, να νιώθω ότι η αγάπη του κόσμου μεγαλώνει, ότι η αποδοχή αυξάνεται. Είναι μεγάλη ευτυχία αυτό. Και θα υπάρξει και 15^ος χρόνος. Του χρόνου η «Πόρνη από Πάνω» θα συνεχιστεί στον Νέο Ακάδημο. Όπως καταλαβαίνουμε, γι’ αυτά αποφασίζει ο κόσμος. 

*Αυτό που μου έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια η «Πόρνη από Πάνω» είναι ότι το να επιμένεις και να πιστεύεις σε κάτι βαθιά, τελικά συμφέρει. 

*Λάθη κάνουμε. Έχω κάνει κι εγώ λάθη. Τα έχω αποδεχτεί. Προσπαθώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου για αυτά, γιατί και οι ενοχές απέναντι στον εαυτό μας και οι ενοχές απέναντι στους άλλους είναι ένα εντελώς άχρηστο συναίσθημα. Οπότε προσπαθώ, ζητάω συγγνώμη από τον εαυτό μου και από τα παιδιά μου και απ' τους γύρω μου κι από όποιον θεωρώ ότι έχω φερθεί άδικα.  

*Στη φιλία και στον έρωτα δεν συγχωρώ το ψέμα. 

*Η συμβίωση - η ουσιαστική συμβίωση - παίζει  πολύ σημαντικό ρόλο. Και το να μπορείς μέσα στον χρόνο να δουλεύεις σε αυτή τη δυαδικότητα είναι πολύ σημαντικό. Οι τύποι και τα χαρτιά δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα. Θα το επιχειρούσα ξανά όμως, και τον γάμο και τη συμβίωση. Νομίζω μου χρωστάει ακόμα έναν έρωτα η ζωή. 

*Ευτυχία για μένα είναι το να είμαι γερή. Να δουλεύω όσο θέλω. Να είμαι κοντά με τα παιδιά μου. Με αγαπημένους φίλους. Να πληρώνομαι καλά για αυτό που κάνω. Και να έχω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Να μπορώ να παίρνω αυτό που χρειάζομαι για ξεκούραση.  

*Εννοείται προτιμώ να είμαι ερωτευμένη από το να μην είμαι. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη. Τι να λέμε... Έλεγε ο Διογένης, «ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα». Την ίδια δύναμη έχουν στη ζωή μας.  

*Αν ξανάρχιζα από την αρχή, νομίζω θα άλλαζα κάτι μόνο σε σχέση με τα παιδιά μου. Θα τα είχα πιο πολύ μαζί μου. Έχω λείψει πολύ από τα παιδιά μου, αυτό νιώθω. Και μου έχουν λείψει πολύ κι εμένα.  

*Πολλές φορές έχω ζητήσει συγγνώμη και, φυσικά, έχω κι εγώ συγχωρέσει ανθρώπους. Θεωρώ ότι η συγχώρεση είναι μεγάλη ελευθερία.  

*Ζω το τώρα. Γιατί το τώρα είναι ο πιο μακρύς χρόνος. Έτσι νιώθω. Έτσι πιστεύω. 

*Δύο γυναικείοι ρόλοι που με έχουν γοητεύσει είναι η Μήδεια και η Κλυταιμνήστρα. Του χρόνου θα κάνω την Κλυταιμνήστρα της Γιουρσενάρ στο Μέγαρο Μουσικής. Αυτό που με γοητεύει σε αυτές τις γυναίκες είναι η σκληρότητα στην οποία φτάνουν για να τιμωρήσουν. Και το πόσο αυτή η σκληρότητα δικαιολογείται. Αυτές οι γυναίκες, για να παιχτούν σωστά, πρέπει να δικαιολογήσουν μέσα τους αυτό που κάνουν.  

*Ως μητέρα της «Λεμονιάς» στην ταινία «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι», έμαθα τι σημαίνει τεράστια παραγωγή. Επίσης, μοναδική ήταν η παραγωγή στο “Triple Agent” του Eric Rohmer (σ.σ. υποδυόταν την “Arsinoe”). Σε μια ταινία η οποία με την ανακοίνωσή της είχε διανομή παγκόσμια. Από την Κίνα ως το Τιμπουκτού. Άλλα μέτρα. Κάναμε μόνο έξι ώρες γύρισμα τη μέρα. Αυτούς τους 3,5 μήνες στο Παρίσι, τους θυμάμαι υπέροχα. Σε ένα διαμέρισμα στο Marais. Δίπλα στο Μουσείο Πικάσο. Με πολλή αγωνία αλλά και με πολλή χαρά. Και με έναν μάγο του σινεμά, όπως ο Eric Rohmer. 

*Πέρυσι, ο σκηνοθέτης που έκανε τη ζωή της Μαρία Κάλλας με την Angelina Jolie, βλέποντάς με στην «Ευτυχία» του Φραντζή ως «Κοτοπούλη», με ήθελε να κάνω τη μητέρα της Κάλλας στη μικρή ηλικία. Αλλά ήταν αδύνατον γιατί όλα τα γυρίσματα ήταν στην Ουγγαρία και εγώ είχα ήδη αρχίσει θέατρο και γύρισμα και δεν γινόταν να πάρω τόσες μέρες άδεια. Δεν πειράζει όμως. Αμέσως σκέφτηκα ότι θα έρθει σε μια αντίστοιχη παραγωγή ο πρώτος ρόλος.  

*Το σινεμά του Λάνθιμου μου αρέσει πολύ. Το “The Favourite”, το “The Lobster”, το “The Killing of the Sacred Deer” και το “Poor Things”μου άρεσαν πάρα πολύ. Μ' αρέσει πάρα πολύ αυτό που έχει κάνει με τις ταινίες του. Δηλαδή, το “The Favourite” το θεωρώ μάθημα. Το έχω δει πάνω από τρεις φορές. Το ξέρω απ’ έξω. Θεωρώ ότι είναι η καλύτερη του ταινία μακράν. Και το “Poor Things”, σαν σύλληψη. Αυτή τη φράση, ας πούμε, από το “Poor Things” τη θεωρώ κορυφαία: “Just as the human body can be cured of illness, so can men and women be cured of aspect”. Και μόνο για αυτό άξιζε το “Poor Τhings”. Και μόνο για αυτό.  

*Γενικώς, θεωρώ εκπληκτικό το παίξιμο που έχει έκπληξη. Και γι' αυτό πρέπει να εκπλήσσεις τον εαυτό σου πρώτα για να εκπλαγεί στη συνέχεια κι ο θεατής. Είναι αυτό που μου έλεγε και η Uta Hagen, το “human event”. 

*Ένας στόχος που έχω για το μέλλον είναι αυτή η αγγλόφωνη ταινία που την ονειρεύομαι καιρό τώρα. Θα ήθελα να κάνω μια αγγλόφωνη ταινία με μια ηρωίδα πολύ ξεχωριστή. Το αφήνω στο σύμπαν αυτό να το αποφασίσει για μένα. 

*Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλον αυτό τον κόσμο που με διαλέγει από τον καναπέ του να με δει στην τηλεόραση και που διαλέγει να φύγει από τον καναπέ του για να έρθει να με δει στο θέατρο ή στο σινεμά. Χρωστώ πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη, γιατί, εν τέλει, χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουμε εμείς οι ηθοποιοί. Εγώ έτσι νιώθω.  

## 

Ο καφές και το πράσινο τσάι ήταν προσφορά του εστιατορίου του Μουσείου Ακρόπολης