Προσπαθούσαμε έναν μήνα ολόκληρο να τα πούμε. Γιατί ο Πέτρος δουλεύει σκληρά και ασταμάτητα. Και όταν επιστρέφει από τα γυρίσματα και δεν έχει θέατρο, χρειάζεται να ξεκουραστεί. Να ξεκουράσει την ψυχή του και το μυαλό του. Όταν τελικά τα καταφέραμε, ομολογώ πως απήλαυσα έναν υπέροχο συνομιλητή. Έναν άνθρωπο ισορροπημένο, που πατάει γερά, που είναι άμεσος χωρίς να υπεκφεύγει, που αναζητά την ευτυχία με ευγένεια. Με μια δική του ευγένεια και καλοσύνη, με μια αύρα θετική αλλά όχι ανυποψίαστη. Με τη σοβαρότητα του πατέρα και τον παρορμητισμό του καλλιτέχνη.
Μεγάλωσε σε ένα μάλλον κανονικό σπίτι, στο Νέο Ψυχικό με μπαμπά δημόσιο υπάλληλο που έφτασε μέχρι γενικός διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών και μητέρα, καθηγήτρια αγγλικών. Ο Πέτρος θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής ή ψυχολόγος, σπουδάζει ναυτιλιακά στο πανεπιστήμιο Πειραιά και ξαφνικά στο τέταρτο έτος του Πανεπιστημίου επιλέγει την υποκριτική. Μεγάλωνε μάλλον στη σκιά της μεγάλης αδερφής του που ήταν ατίθαση και τραβούσε την προσοχή και επιστασία των γονιών, οπότε εκείνος ήταν κάπως πιο ελεύθερος. Μέσα σ’ αυτή την ελευθερία, δημιουργούσε τους δικούς του κόσμους στους οποίους ταξίδευε. Αυτούς τους κόσμους, κάνει υποκριτική, σκηνοθεσία, οργάνωση παραγωγών. Δημιουργικότητα με κάθε τρόπο. Με κόπο και αφοσίωση.
Θα ξεκινήσω από το χιλιοειπωμένο και χιλιοφωτογραφημένο: την υπέροχη σχέση που έχετε με τη Μυρτώ Αλικάκη, την πρώην γυναίκα σας.
Θα επαναλάβω και εγώ, λοιπόν, πως όταν με έναν άνθρωπο έχεις μοιραστεί τόσα πολλά πράγματα, δεν καταλαβαίνω ειλικρινά γιατί να μην διατηρήσεις μια καλή σχέση μαζί του. Μόνο ο εγωισμός θα μπορούσε να είναι ο λόγος.
Εκτός κι αν έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό…
Εννοείται.
Είναι η απιστία το πολύ σοβαρό;
Ναι, η απιστία είναι κάτι σοβαρό. Είναι σοβαρό γιατί παίρνει τις διαστάσεις της προδοσίας. Δεν είναι αυτή καθαυτή η απιστία το πρόβλημα, αλλά περισσότερο όλα αυτά που φέρει μαζί της. Τις σκέψεις για το πόσα ψέματα μπορεί να έχουν ειπωθεί, πόσο καιρό μπορεί να μην ένιωθες καλά και άλλα πολλά που φτιάχνουν ένα ολόκληρο πακέτο που δίνει άλλες διαστάσεις σε μία πράξη. Και η απιστία, με αυτή την έννοια, μπορεί να είναι η βαλβίδα σε μία χύτρα που ανοίγεις και βγαίνει ό,τι υπήρχε μέσα και πιεζόταν για πολύ καιρό.
Αρα, η απιστία πάντα είναι το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που βράζει καιρό.
Δεν μιλάμε τώρα για γυναίκες ή άντρες ως επί το πλείστον, που επιβεβαιώνονται μόνο μέσα από σεξ, οπότε είτε έχουν είτε δεν έχουν πρόβλημα στη σχέση τους, θα απιστήσουν. Γενικά πάντως όταν φθάνουμε στην απιστία, μιλάμε για μία κατάσταση την οποία προφανώς το ζευγάρι δεν έχει αποφασίσει να αντιμετωπίσει και να λύσει πριν. Και δεν είναι θέμα του άπιστου… Είναι και των δύο που δεν ανοίγουν τα ζητήματά τους. Ακόμη και το να μην αντιλαμβάνεσαι ότι ο άλλος δεν είναι καλά μαζί σου, σημαίνει ότι υπάρχει έλλειμμα στην επικοινωνία. Το έλλειμμα οδηγεί στην απομάκρυνση και η απομάκρυνση οδηγεί στην ανάγκη να βρεις έναν άλλον άνθρωπο για να επικοινωνήσεις ακόμα και σε φαντασιακό επίπεδο. Συνήθως μάλιστα απιστείς με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις καλά, επομένως προβολές κάνεις πάνω του, άρα σε φαντασιακό επίπεδο λειτουργείς επί της ουσίας.
Ας εξαιρέσουμε την περίπτωση που ένα ζευγάρι χωρίζει για την απιστία που σημαίνει ότι πράγματι υπήρχε σοβαρό ζήτημα και μείνουμε σε απιστίες απλές και ανούσιες, επιβεβαίωσης ή απλώς ξεσπάσματος – πρέπει να την ομολογούμε την απιστία ή όχι;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανόνας αυτό το πράγμα. Και τα δύο εμπεριέχουν κινδύνους και σημαίνουν και πολλά. Είχε πει κάτι πολύ ωραίο ο Δημήτρης Οικονόμου, που δεν ζει πια, «μην μπερδεύεις την ειλικρίνεια με την αλήθεια». Ουσιαστικά, μπορεί να πεις την αλήθεια για να το βγάλεις από πάνω σου και να το πληρώσεις πολύ περισσότερο. Και μάλιστα ανεπανόρθωτα και τελεσίδικα. Από την άλλη είναι παράξενο να κουβαλάς τέτοια μυστικό ενώ, όταν δεν ομολογείς εσύ, παίρνεις και το ρίσκο να το μάθει ο άλλος από αλλού που σημαίνει ότι θα φαντάζεται περισσότερα πράγματα από αυτά που ενδεχομένως έχουν συμβεί. Είναι πολύ δύσκολες καταστάσεις αυτές οπότε καλό είναι να αντιμετωπίζουμε τα όποια προβλήματα πριν φτάσουμε μέχρι εκεί.
Φαντάζομαι θα σας έχουν τύχει και τα δύο στη ζωή. Όπως νομίζω και σε κάθε άνθρωπο κάποιας ηλικίας. Πιστεύετε ότι είναι κάτι που τελικά ξεπερνιέται σε μια σχέση όταν φανερωθεί;
Ναι, πιστεύω ότι γίνεται αλλά θέλει πάρα πολλή δουλειά και από τους δύο.
Είχαμε πρόσφατα μία συζήτηση για τον τρίτο άνθρωπο σε μία σχέση. Νομίζω πως ο τρίτος δεν είναι αυτός που φταίει. Ποια είναι η δική σας γνώμη;
Δική μου γνώμη είναι ότι πάντα θα υπάρχουν τρίτοι άνθρωποι, άνθρωποι που θα θέλουν να χωρίσουνε ένα ζευγάρι, και πολλοί πειρασμοί γύρω τριγύρω. Σημασία έχει πώς είναι αληθινά ένα ζευγάρι. Εγώ, δηλαδή, όταν είμαι κάπου και είμαι καλά δεν κοιτάζω δεξιά κι αριστερά, με την έννοια ότι δεν με απασχολεί τίποτα άλλο.
Ας περάσουμε και στους «Τέλειους Ξένους». Ένα έργο που ξεγυμνώνει τους ανθρώπους αλλά για εμένα, με έναν τρόπο επιβεβαιώνει μια πραγματικότητα. Όλοι δεν έχουμε μυστικά;
Ο Τζενοβέζε έχει γράψει ως πρόλογο στο έργο μία κουβέντα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που λέει ότι όλοι έχουμε τρεις κόσμους: τον προσωπικό, τον δημόσιο και τον μυστικό. Έτσι είναι: υπάρχουν κάποια πράγματα που τα κρατάς για τον εαυτό σου. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου. Αν δεν αποδεχθείς αυτό το πράγμα – κάτι που σχετίζεται και με την απιστία που συζητούσαμε πριν – φτάνεις να αντιδράς όπως ένας δεκαεξάχρονος. Σε μία μακροχρόνια σχέση που περνάει από 40 κύματα το θέμα δεν είναι να ελέγχεις το μυαλό του άλλου αλλά να είναι σύμφωνες οι επιλογές που κάνει ο άλλος απέναντι στη ζωή και στα πράγματα με τις δικές σου. Φυσικά θα υπάρξουν και προκλήσεις και δύσκολες στιγμές σε μία σχέση. Το τι θα σκεφτεί ο καθένας μέσα στο μυαλό του δεν ελέγχεται. Αυτό που ελέγχεται είναι το τι επιλογές θα κάνουμε απέναντι στα πράγματα. Ούτως ή άλλως μετά από κάποια ηλικία δεν νομίζω ότι το ερωτικό κομμάτι είναι αυτό που προέχει στο μυαλό των ανθρώπων, όπως όταν είμαστε 20 χρονών που έχουμε ανακαλύψει ένα καινούργιο κόσμο.
Μετά από κάποια ηλικία έχουμε όνειρα;
Ωραία ερώτηση αυτή… Νομίζω ότι μετά από κάποια ηλικία καλούμαστε να επανεφεύρουμε τα όνειρα μας. Είμαι σε μια ηλικία τώρα, στα 49 μου, που έχω αρχίσει και ανακαλώ μνήμες από επτά και οκτώ χρονών. Και αυτό που διαφέρει είναι η χαρά και η ορμή με την οποία νεότερος μπαίνεις στα πράγματα τα οποία σ’ αρέσουν ή σε όσα ονειρεύεσαι. Και αυτό είναι μία κινητήριος δύναμη για τη ζωή. Γι’ αυτό χρειάζεται κάποιος να τα επανεφευρίσκει για να τα ξαναβρεί. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι να κάνεις λίγο πίσω από την ρουτίνα που σε τρώει και να αναρωτηθείς πώς πραγματικά θες να ζεις τη ζωή σου.
Σας παρακολουθώ πολλά χρόνια, είχε τύχει να συναντηθούμε και πρώτη φορά μιλήσαμε πριν λίγο καιρό. Νιώθω ότι, παρότι είστε πολύ ανοιχτός και γλυκός, από την άλλη χρειάζεστε και μια ησυχία, μια διακριτικότητα. Και γι’ αυτό δε σας είχα πλησιάσει νωρίτερα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ ή είναι κάτι που δε σας αφορά; Είστε πιο κλειστός από αυτό που φαίνεται εκ πρώτης;
Καταλαβαίνω τι εννοείτε και νομίζω ότι το πετύχατε με έναν τρόπο. Ενώ υπάρχει μία ευκολία στην κοινωνικότητά μου, παρόλα αυτά υπάρχει ένα κομμάτι μου που αναζητά την μοναχικότητα και την ησυχία του. Και μεγαλώνοντας υπάρχει ακόμη πιο πολύ.
Ποια νομίζετε ότι είναι η αρετή σας, εκτός φυσικά από το ταλέντο;
Ναι, εντάξει δεν θα πω εγώ για τον εαυτό μου ότι έχω ταλέντο. Πιστεύω όμως ότι πάντα είναι κι άλλα πράγματα που παίζουν ρόλο στη δουλειά μου. Η δυνατότητα, ας πούμε, να μανατζάρεις τον εαυτό σου. Αυτό είναι κάτι ενστικτώδες. Νομίζω όμως ότι συμβαίνει και κάτι άλλο το οποίο δεν το έχω εξασκήσει και είναι θέμα τού πώς έχω γεννηθεί: γίνομαι εύκολα συμπαθής στους ανθρώπους. Και αυτό λοιπόν, σε συνδυασμό με το όποιο ταλέντο και επίσης με μία καλή διάθεση που φέρω απέναντι στα πράγματα, μία θετικότητα, βοηθούν σε μια σχετική επιτυχία. Επίσης, δεν είμαι ένας άνθρωπος που αιθεροβατεί στο καλλιτεχνικό του συννεφάκι. Έχω μέσα μου και μια άλλη πλευρά, μπορώ να την πω πιο επιχειρηματική, πιο γειωμένη. Με γοητεύει το συνεχές ψάξιμο των πραγμάτων, η διαχείριση νέων πλάνων και η οργάνωσή τους.
Εδώ και έναν χρόνο, άλλωστε, διαχειρίζεστε εσείς το θέατρο ΑΘΗΝΑ.
Ναι, κι αυτό ήρθε και κούμπωσε στα στοιχεία της προσωπικότητάς μου, πολύ ωραία. Είναι κάτι που μ’ αρέσει – το να φτιάχνω ένα πρόγραμμα, να σκέφτομαι τι θα ανεβάσουμε, ποιοι θα παίξουμε, να εξερευνούμε έργα. Είναι τρομερό πάντως το πώς σε αυτόν τον χώρο έχει ο καθένας μας τη δυνατότητα να χαράξει τον δικό του δρόμο και να κάνει πολλά και διαφορετικά πράγματα. Ίσως παλιότερα να ήταν πιο πιεσμένα τα πράγματα, με περισσότερα στεγανά, και όποιος έκανε θέατρο να μην έκανε τηλεόραση, όποιος ήταν ηθοποιός να μην σκηνοθετούσε κλπ. Τώρα, μας δίνεται η δυνατότητα να ανοιγόμαστε σε διαφορετικούς χώρους. Οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με τα καλλιτεχνικά, δικαιούμαστε να έχουμε πολλές διεξόδους στα πράγματα. Αν δηλαδή θελήσω για παράδειγμα, να κάνω την παρουσίαση ενός παιχνιδιού, δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό μου στερεί τη δυνατότητα να είμαι και ένας καλός ηθοποιός. Σπάνε αυτά τα στερεότυπα. Προσωπικά, δεν τα είχα ποτέ, είμαι πάντα παρών σε ό,τι αγαπάω και μ’ αρέσει, σε ό,τι μου κάνει κέφι την κάθε περίοδο. Σε ό,τι νιώθω ότι έχω ανάγκη.
Να κλείσουμε με τα δυο σας παιδιά. Ουσιαστικά ξεκινήσατε να δουλεύετε στα 25 και στα 27 είχατε ήδη γίνει πατέρας. Νωρίς μάλλον. Σας άγχωσε η πατρότητα;
Δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα καθόλου σε σχέση με τα παιδιά παρότι, πράγματι, ήμουν σχετικά νέος. Παρότι ήταν πολύ συνειδητή απόφαση, όταν γίνεσαι γονιός σχετικά νέος, δεν το πολυ-καταλαβαίνεις και δεν το πολυ-συνειδητοποιείς. Θα σας το εξηγήσω με ένα παράδειγμα, με κάτι που μου είχε πει ο πατέρας του κολλητού μου φίλου, του Νίκου. Τον πατέρα του Νίκου τον θαύμαζα και τον αγαπούσα πάρα πολύ. Ήμασταν, λοιπόν, μία μέρα μαζί λίγο πριν γεννήσει η Μυρτώ. Και έτσι όπως καθόμασταν του λέω «Πω πω κύριε Νίκο έρχεται το παιδί σε λίγο και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δεν ξέρω πραγματικά απολύτως τίποτα. Τι να κάνω;» Και έτσι, με ένα πολύ ωραίο χαμόγελο, κρατώντας το ουισκάκι του στο χέρι, μου απαντάει «Ρε Πέτρο τι νομίζεις; Ότι εγώ ήξερα; Ο Νίκος μου μου τα έμαθε όλα». Και αυτό είναι η αλήθεια. Αν είσαι παρών στα παιδιά σου και τα παρατηρείς, είναι εκείνα που σου δείχνουν τι πρέπει να κάνεις, τι έχουν ανάγκη και πώς πρέπει να φερθείς. Και αυτό σε πλάθει και εσένα μαζί με το παιδί.
Info: «Τέλειοι ξένοι», Περιοδεία το καλοκαίρι από 29 Ιουνίου με νέο θίασο: Γιώργος Χρανιώτης, Χρήστος Σαπουντζής, Κώστας Κάππας, Πέτρος Λαγούτης, Μένη Κωνσταντινίδου, Μάρθα Λαμπίρη, Σοφία Μανωλάκου και Αλίκη Κακολύρη. Σκηνοθεσία: Πέτρος Λαγούτης και Γιώργος Πυρπασόπουλος. Παραγωγή Μαρασούλης productions.
*ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ : Ακαδημίες Ποδοσφαίρου Κ. Καραταΐδη Μ. Βασιλείου, Αθηνάς Υγείας &, Αχαρνές 136 78
