Πρωτοδιαγνώστηκα με καρκίνο μαστού όταν ήμουν αρκετά νέα, το 1991. Είχα ένα γιο 3 ετών, μια επαγγελματική καριέρα σε εξέλιξη και κανένα οικογενειακό ιστορικό. Τη διάγνωση, όμως, παρότι ήταν κεραυνός εν αιθρία, την αντιμετώπισα αρκετά ψύχραιμα. Πιθανόν ήμουν αισιόδοξη επειδή το επάγγελμά μου σχετιζόταν με το χώρο της υγείας και γνώριζα αρκετά πράγματα, ίσως λόγω της ύπαρξης του γιου μου ή γιατί η ηλικία μου και η λέξη «θάνατος» ήταν αντίθετες έννοιες εκείνη την εποχή. Και πραγματικά, η εξέλιξη ήταν πολύ καλή, είχα διαγνωστεί έγκαιρα και ο τύπος του καρκίνου μου ήταν διαχειρίσιμος.
Το 2005 ήταν μια χρονιά-σταθμός. Ο σύζυγός μου διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσω την ασθένεια και από τη θέση της φροντίστριας βιώνοντας όλη την πορεία της νόσου μέχρι το τέλος. Αυτή η απώλεια ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή, τόσο τη δική μου όσο και του παιδιού μου.
Το 2009, κατά τη διάρκεια του ετήσιου επανελέγχου μου, διαγνώστηκα για δεύτερη φορά με καρκίνο μαστού. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα και παρά την εμπειρία μου, δυσκολεύτηκα περισσότερο από την πρώτη διάγνωση. Ίσως επειδή χρειάστηκε να κάνω θεραπείες, ίσως επειδή είχα την εντύπωση ότι είχα τελειώσει μαζί του, ίσως επειδή πλέον ο θάνατος δεν ήταν μια αόριστη έννοια, αλλά κάτι που είχαμε βιώσει ως οικογένεια...
Υπήρξαν δύσκολες και συγκινητικές στιγμές. Αλλά, τόσα χρόνια μετά, όλα αυτά επαναπροσδιορίζονται. Τώρα, γεμάτη εμπειρίες, τόσο από την προσωπική μου περιπέτεια όσο και από εκείνες πολλών γυναικών που έχω γνωρίσει και που έχουν έρθει αντιμέτωπες με την ασθένεια, αισθάνομαι τυχερή που μπορώ, μέσα από το ρόλο μου ως προέδρου του Πανελλήνιου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», να βοηθώ με πολλούς τρόπους κάθε γυναίκα με καρκίνο μαστού.