Ο Κωνσταντίνος Κίντζιος δίνει τη δική του εκδοχή για την ευτυχία – Η τοξική εργασιακή κουλτούρα και οι συμβουλές που χρειάζεστε

Είναι από τα άτομα που θα μπορούσα να ακούω επί ώρες χωρίς καμία κούραση. Απολαυστικός, εύστοχος και συγκεκριμένος. Στο δικό μου μυαλό είναι επίσης ένα πρόσωπο συνώνυμο της έμπνευσης, του ρεαλισμού, αλλά και της καθημερινής προσπάθειας για μια καλύτερη εκδοχή εαυτού. Σίγουρα όμως είναι πολλά περισσότερα από αυτά και θα το διαπιστώσεις και εσύ διαβάζοντας την συνέντευξη που μας παραχώρησε, όπου συζητήσαμε για σύγχρονες συνθήκες εργασίας και κυρίως για προσωπική εξέλιξη και επιτυχία.

O λόγος για τον career mentor Κωνσταντίνο Κίντζιο, που κάποια στιγμή θα έχει βρεθεί στο feed σου, είτε με αποσπάσματα από το podcast του (@notifyshow), είτε με τις εύστοχες αναρτήσεις και τοποθετήσεις του, παίρνοντας θέση για θέματα επικαιρότητας, επαγγελματικής καριέρας και κυρίως διαμόρφωσης προσωπικότητας. Πάμε λοιπόν να γνωρίσουμε καλύτερα τον Κωνσταντίνο Κίντζιο και (spoiler alert) θα χρειαστεί να κρατήσετε σημειώσεις γιατί τα σημεία που κρατήσαμε από την συζήτηση μας, είναι πολλά και κάτι παραπάνω από χρήσιμα.

Θα ήθελες λιγάκι να μας μιλήσεις για σένα; Πώς ήταν η δική σου επαγγελματική πορεία, πώς εξελίχθηκε, αλλά και ποιες αποφάσεις ήταν αυτές που την καθόρισαν;

Από μικρός, τα όνειρά μου ήταν γεμάτα δράση και αδρεναλίνη. Ήθελα να γίνω οδηγός αγώνων αυτοκινήτων, επηρεασμένος από τον πατέρα μου, ή μπασκετμπολίστας στον Παναθηναϊκό. Ήταν δυο μεγάλα όνειρα, και κατάφερα να πλησιάσω και τα δύο σε κάποιο βαθμό. Όμως η αληθινή μου αγάπη, αυτή που με συνόδευε πάντα, ήταν το φαγητό. Αυτό το πάθος, όμως, συνδέθηκε με μια διαφορετική πραγματικότητα. Το 2009 έφτασα να ζυγίζω πάνω από 170 κιλά με ποσοστό σωματικού λίπους σχεδόν 60%. Και εκεί κατάλαβα ότι μάλλον θα πεθάνω.

Η απόφαση να χάσω 90 κιλά ήταν μια καμπή στη ζωή μου. Ήταν μια στιγμή που άλλαξε όχι μόνο την υγεία μου, αλλά και τη συνολική μου προοπτική για το μέλλον. Ήταν η πιο καθοριστική απόφαση που πήρα μέχρι σήμερα. Από εκεί και πέρα, δεν είμαι ο τύπος που παίρνει ριζικές αποφάσεις σε κάθε βήμα. Είμαι αυτός που ζει τη ζωή στο παρόν, απολαμβάνει τις στιγμές και προσπαθεί να επιλέγει τις ευκαιρίες που του ταιριάζουν.

Η καριέρα μου εξελίχθηκε φυσικά μέσα από αυτή τη φιλοσοφία. Σπούδασα στο Αμερικανικό Κολλέγιο της Ελλάδος (Deree) και πήρα τρία πτυχία, αλλά το πιο σημαντικό για μένα ήταν οι εξωακαδημαϊκές εμπειρίες που απέκτησα εντός του Κολλεγίου. Βυθίστηκα σε κάθε δραστηριότητα, αξιοποίησα κάθε στιγμή, και μέσα από αυτό ανακάλυψα έναν νέο «Κωνσταντίνο». Βρήκα τι πραγματικά με κινητοποιεί, τι με ενθουσιάζει, και ποιους ανθρώπους θέλω δίπλα μου. Η πορεία μου δεν ήταν ποτέ προκαθορισμένη από κάποιο σχέδιο, αλλά από την επιθυμία μου να ζήσω στο έπακρο και να αφήσω πίσω μου κάτι σημαντικό.

Αυτό για μένα είναι το κλειδί: να παράγεις κάτι που να έχει σημασία. Όχι απλά για να γεμίσεις τον χρόνο σου, αλλά για να αφήσεις ένα αποτύπωμα. Και αν αυτό το αποτύπωμα μπορεί να επηρεάσει θετικά τους άλλους, τότε νιώθω ότι έχω πετύχει κάτι ουσιαστικό.

Όσο για το «ReGeneration»; Πώς γεννήθηκε η ιδέα πίσω από αυτό, αλλά και ποιος είναι ο ρόλος του στο σήμερα;

Το ReGeneration γεννήθηκε από μια έντονη αίσθηση αδικίας που υπήρχε στην Ελλάδα το 2014. Ήταν η εποχή της μεγάλης φυγής. Οι νέοι, και δη οι πιο ταλαντούχοι, έφευγαν από τη χώρα για να βρουν καλύτερες ευκαιρίες στο εξωτερικό. Η αγορά εργασίας εδώ δεν τους προσέφερε αυτά που άξιζαν. Υπήρχαν κενά και ελλείψεις παντού. Τα πανεπιστήμια δεν συνδέονταν με την αγορά εργασίας, και αυτά που μαθαίναμε στις σχολές δεν είχαν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εταιρειών. Αυτό ήταν το κίνητρο.

View this post on Instagram

A post shared by ReGeneration (@regenerationgr)

Το ReGeneration δημιουργήθηκε για να καλύψει αυτά τα κενά. Θέλαμε να προσφέρουμε στους νέους μια ευκαιρία να μείνουν στην Ελλάδα και να χτίσουν την καριέρα τους εδώ, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και της πραγματικότητας της αγοράς. Το ReGeneration δεν είναι απλά ένα πρόγραμμα εύρεσης εργασίας. Είναι ένα κίνημα που έχει στόχο να δώσει ίσες ευκαιρίες σε όλους, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι και τι πτυχία έχουν.

Δέκα χρόνια μετά, το ReGeneration έχει κάνει πραγματική διαφορά. Έχουμε βοηθήσει σχεδόν 4.500 νέους να βρουν δουλειά και έχουμε συνεργαστεί με 2.000 εταιρείες σε όλη την Ελλάδα. Προσφέρουμε εκπαίδευση σε ήπιες και τεχνικές δεξιότητες, και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν κοιτάμε μόνο τα βιογραφικά τους. Ανοίγουμε την ψυχή τους, κατανοούμε τη νοοτροπία και τα πιστεύω τους. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μετράει. Η αγορά εργασίας χρειάζεται ανθρώπους με όραμα, με αξίες και με την ικανότητα να προσαρμόζονται.

Το ReGeneration δεν είναι απλά ένας οργανισμός. Είναι μια γέφυρα, ένα σημείο συνάντησης για νέους που αναζητούν να βρουν τον εαυτό τους και εταιρείες που χρειάζονται φρέσκες ιδέες και δυναμισμό.

Ποιο προσόν/ δεξιότητα θεωρείς πιο σημαντική σε έναν νέο εργαζόμενο;

Αν μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα, αυτό θα ήταν η υπομονή. Ζούμε σε μια εποχή που όλα κινούνται με ταχύτητες φωτός. Τα πάντα είναι άμεσα διαθέσιμα, και αυτή η αίσθηση της στιγμιαίας ικανοποίησης έχει δημιουργήσει μια κουλτούρα ανυπομονησίας. Οι νέοι περιμένουν τα πάντα να συμβούν γρήγορα. Θέλουν να πετύχουν, να προοδεύσουν, και το θέλουν τώρα. Και φυσικά, το επόμενο που θέλουν πρέπει να είναι καλύτερο από το προηγούμενο.

Αλλά η πραγματική ικανοποίηση δεν έρχεται τόσο γρήγορα. Χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται προσπάθεια και, το πιο σημαντικό, χρειάζεται υπομονή. Η εργασιακή ικανοποίηση δεν είναι κάτι που μπορείς να κατεβάσεις από μια εφαρμογή στο κινητό σου. Είναι κάτι που χτίζεται αργά, μέσα από την εξέλιξη, τις εμπειρίες και τις ανθρώπινες σχέσεις. Και οι σχέσεις, είτε επαγγελματικές είτε προσωπικές, χρειάζονται τον παλιό καλό χρόνο για να ωριμάσουν και να αποδώσουν.

View this post on Instagram

A post shared by Konstantinos Kintzios 🇬🇷🇺🇸 (@kkintzios)

Αν μπορούσες να ονομάσεις 5 βασικές παθογένειες, που αφορούν σε γενικές γραμμές τον επαγγελματικό τομέα στην Ελλάδα, ποιες θα ήταν αυτές;

Αν έπρεπε να συνοψίσω την μεγαλύτερη παθογένεια στην ελληνική αγορά εργασίας, θα έλεγα ότι όλα ξεκινούν από την αδιαφανή και θολή εργασιακή κουλτούρα στις περισσότερες επιχειρήσεις. Πολλές φορές, δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς επιδιώκει μια εταιρεία πέρα από τα νούμερα και τα κέρδη. Δεν υπάρχει σαφές όραμα, ούτε πραγματική επικοινωνία με τους εργαζομένους. Κάτω από αυτή την ομπρέλα εμφανίζονται μια σειρά από άλλες παθογένειες.

View this post on Instagram

A post shared by Konstantinos Kintzios 🇬🇷🇺🇸 (@kkintzios)

Πρώτον, έχουμε ηγέτες που λειτουργούν αυταρχικά. Δεν εμπνέουν, δεν δίνουν χώρο για ανάπτυξη και εξέλιξη στους εργαζομένους τους. Πολλές φορές είναι ηγεσίες που κινούνται με βάση την εξουσία, όχι την ενσυναίσθηση και την έμπνευση.

Δεύτερον, υπάρχει το έλλειμμα ηγεσίας στις μεσαίες βαθμίδες. Οι line managers είναι αυτοί που συνήθως καλούνται να «μεταφέρουν» το όραμα της εταιρείας προς τα κάτω, στους εργαζομένους. Αν όμως αυτοί οι managers δεν έχουν εκπαιδευτεί σωστά, αν δεν κατανοούν ότι η δουλειά τους δεν είναι να διαχειρίζονται διαδικασίες αλλά ανθρώπους, τότε δημιουργείται ένα κενό στην επικοινωνία και τη συνεργασία.

Τρίτον, υπάρχει τεράστια έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν υπάρχει κουλτούρα εμπιστοσύνης από τους ανώτερους προς τους κατώτερους. Πολλές εταιρείες διστάζουν να αφήσουν τους εργαζομένους να πάρουν πρωτοβουλίες, να δοκιμάσουν κάτι νέο, να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά.

Τέταρτον, η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Οι άνθρωποι δουλεύουν ώρες ατελείωτες, με το άγχος και την πίεση να τους καταπιέζουν, χωρίς να δίνεται η δέουσα προσοχή στην ψυχική υγεία και την ευημερία τους.

Τέλος, πέμπτο και πιο σημαντικό: πολλές εταιρείες δεν έχουν σαφές όραμα. Δεν ξέρουν πραγματικά τι επιδιώκουν πέρα από το να πετύχουν καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να κινητοποιήσει μια ομάδα, να εμπνεύσει τους εργαζομένους και να δημιουργήσει μια κουλτούρα που να προάγει την ανάπτυξη.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι άνθρωποι στις ηγετικές θέσεις. Είναι η κουλτούρα που προωθείται και η οποία στηρίζεται περισσότερο στην εξουσία παρά στη συνεργασία και την έμπνευση. Για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την ηγεσία και τη διαχείριση των ανθρώπων.

Το να είσαι ευτυχισμένος στον επαγγελματικό σου τομέα, είναι τελικά μια ουτοπία ή μια πρόκληση που μπορεί να γίνει πραγματικότητα;

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι κάποιος μπορεί να είναι πραγματικά ευτυχισμένος στη δουλειά του και δυστυχισμένος στη ζωή του. Αυτά τα δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Η εργασιακή σου ζωή είναι τεράστιο μέρος της καθημερινότητάς σου, και αν η ζωή σου έξω από τη δουλειά είναι γεμάτη τοξικότητα, αργά ή γρήγορα αυτό θα εισβάλλει και στο επαγγελματικό σου περιβάλλον.

Η αλήθεια είναι ότι η ευτυχία δεν είναι μια σταθερή κατάσταση. Δεν είναι κάτι που απλά επιτυγχάνεις και κρατάς για πάντα. Η ευτυχία είναι στιγμές. Και αυτό ισχύει τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική ζωή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, εμπόδια και δυσκολίες, και ότι η ευτυχία έρχεται στις στιγμές που καταφέρνουμε να τις ξεπεράσουμε. Είναι μια σειρά από κορυφώσεις που έρχονται και παρέρχονται.

Αντί να κυνηγάμε την απόλυτη και μόνιμη ευτυχία, αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε είναι ισορροπία και πληρότητα. Στην επαγγελματική ζωή, η ισορροπία είναι το κλειδί για να νιώθεις καλά. Όταν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική ζωή, ανάμεσα στις απαιτήσεις και τις ανταμοιβές, τότε μπορείς να νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε μια καλή πορεία.

Η πληρότητα είναι το δεύτερο στοιχείο. Δεν χρειάζεται να είσαι τρελά ευτυχισμένος στη δουλειά σου. Αυτό που χρειάζεται είναι να νιώθεις ότι κάνεις κάτι που έχει νόημα, κάτι που σε γεμίζει. Αν δουλεύεις μόνο για να επιβιώσεις ή απλώς για να πληρώσεις τους λογαριασμούς, αργά ή γρήγορα αυτό θα σε φθείρει. Χρειάζεται να νιώθεις ότι η δουλειά σου σε φέρνει πιο κοντά σε αυτό που θέλεις να είσαι ως άνθρωπος.

Οπότε, όχι, η επαγγελματική ευτυχία δεν είναι ουτοπία. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αν εστιάσεις στη δημιουργία ισορροπίας και στην αναζήτηση πληρότητας.

Σχετικά με την προσωπική ευτυχία; Πώς φτάνει κανείς εκεί;

Η προσωπική ευτυχία είναι μια έννοια που όλοι κυνηγάμε, αλλά συχνά την αντιλαμβανόμαστε λάθος. Δεν είναι μια σταθερή κατάσταση, δεν είναι ένας προορισμός που φτάνεις και μένεις για πάντα εκεί. Αντίθετα, η ευτυχία έρχεται με τη μορφή μικρών, πολύτιμων στιγμών στη ζωή μας. Είναι εκείνες οι στιγμές που όλα συντονίζονται σωστά και νιώθεις ότι βρίσκεσαι στη σωστή θέση, με τους σωστούς ανθρώπους, κάνοντας το σωστό πράγμα.

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή δεν είναι μια συνεχής γραμμή ευτυχίας με μικρά διαλείμματα πόνου. Είναι το αντίθετο. Η ζωή έχει τις δυσκολίες της, τις προκλήσεις της, και η ευτυχία είναι αυτές οι σπάνιες ανάπαυλες όπου όλα ταιριάζουν μεταξύ τους. Και είναι ΟΚ αυτό. Γιατί η ευτυχία, αν τη ζούσαμε συνεχώς, θα έχανε την αξία της. Την εκτιμάμε ακριβώς επειδή είναι σύντομη, επειδή δεν μπορείς να την κρατήσεις για πάντα.

Το μυστικό για την προσωπική ευτυχία, λοιπόν, είναι να αποδεχτούμε αυτή τη δυναμική της ζωής. Να καταλάβουμε ότι ο πόνος, τα εμπόδια, οι δυσκολίες είναι μέρος της διαδρομής. Και αντί να τα αποφεύγουμε ή να τα αγνοούμε, πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε κατάματα και να τα ξεπερνάμε. Κάθε φορά που λύνουμε ένα πρόβλημα, που υπερβαίνουμε μια πρόκληση, βγαίνουμε πιο δυνατοί και πιο συνειδητοποιημένοι για το τι σημαίνει πραγματική ευτυχία.

Κάθε μέρα στη ζωή μας φέρνει νέα προβλήματα και νέες ευκαιρίες. Η ευτυχία, λοιπόν, δεν είναι να τα αποφεύγουμε ή να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Είναι να τα αναγνωρίζουμε, να τα αντιμετωπίζουμε και να γινόμαστε λίγο καλύτεροι, λίγο πιο ισορροπημένοι, μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Μόνο έτσι μπορούμε να φτάσουμε, αν ποτέ φτάσουμε, σε ανώτερα επίπεδα αυτογνωσίας και προσωπικής ικανοποίησης. Γιατί τελικά, η ευτυχία είναι περισσότερο μια διαδρομή παρά ένας προορισμός.

View this post on Instagram

A post shared by Konstantinos Kintzios 🇬🇷🇺🇸 (@kkintzios)

Αν απευθυνόσουν προς κάθε CEO, που θέλει να κάνει την εταιρεία του καλύτερη, ποιες 5 προτροπές θα έδινες στους εργαζομένους του;

1. Σταμάτα να εξουσιάζεις και ξεκίνα να ηγείσαι. Η ηγεσία δεν έχει να κάνει με το πόση εξουσία έχεις ή με το πόσο μπορείς να ελέγξεις τους άλλους. Έχει να κάνει με το πόσο μπορείς να εμπνεύσεις, να καθοδηγήσεις και να υποστηρίξεις την ομάδα σου. Οι καλοί ηγέτες δημιουργούν εμπιστοσύνη και κερδίζουν τον σεβασμό των ανθρώπων τους μέσα από το παράδειγμα που δίνουν.

2. Σταμάτα το micro-management και δείξε εμπιστοσύνη στην ομάδα σου. Αν προσέλαβες ανθρώπους που θεωρείς ικανούς, τότε πρέπει να τους δώσεις τον χώρο να κάνουν τη δουλειά τους. Το να ελέγχεις κάθε τους κίνηση δε βοηθάει κανέναν – μόνο στρες δημιουργεί και κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ότι δεν τους εμπιστεύεσαι. Δώσε τους την ελευθερία να πάρουν πρωτοβουλίες και θα εκπλαγείς από το τι μπορούν να καταφέρουν.

3. Σταμάτα να μετράς τις ώρες παραμονής στο γραφείο και ξεκίνα να μετράς την παραγωγικότητα. Οι ώρες στο γραφείο δεν είναι απαραίτητα ένδειξη αποδοτικότητας. Αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα. Επικεντρώσου στο να δημιουργήσεις ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία να αποδίδουν βέλτιστα, είτε αυτό γίνεται σε 4 ώρες είτε σε 8.

4. Σταμάτα να είσαι αφεντικό, ξεκίνα να είσαι μέντορας. Η δουλειά σου ως CEO δεν είναι απλώς να δίνεις εντολές. Είναι να κατευθύνεις, να υποστηρίζεις και να βοηθάς τους ανθρώπους να εξελιχθούν. Όσο καλύτεροι γίνονται οι άνθρωποί σου, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα φέρει η ομάδα σου. Χτίσε μια κουλτούρα όπου η μάθηση, η ανάπτυξη και η ενσυναίσθηση είναι στο επίκεντρο.

5. Σταμάτα να είσαι στέλεχος, ξεκίνα να είσαι άνθρωπος. Ο νοών νοείτω.

3 ρητά που έχουν χαραχθεί στη μνήμη σου και σε έχουν βοηθήσει στην επιχειρηματική σου καριέρα

Υπάρχουν κάποια ρητά που με έχουν στιγματίσει και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, γιατί δεν είναι απλά «λόγια σοφίας», αλλά κατευθυντήριες γραμμές που επηρεάζουν τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ.

Το 1ο προέρχεται από τον JFK: «Μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Για μένα αυτό συνοψίζει την ουσία της προσωπικής ευθύνης. Δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και να περιμένουμε ότι το κράτος ή κάποιος άλλος θα λύσει τα προβλήματά μας. Αν θέλεις να δεις αλλαγή, ξεκίνα από εσένα. Κάνε τη διαφορά εκεί που μπορείς, στο μικρό ή το μεγάλο περιβάλλον σου. Η πραγματική αλλαγή ξεκινάει από εμάς, όχι από το «σύστημα».

Το 2ο: «Character eats talent for breakfast». Μπορείς να έχεις όλα τα πτυχία και τις δεξιότητες του κόσμου, αλλά αν δεν έχεις χαρακτήρα, δεν έχεις τίποτα. Ο χαρακτήρας κερδίζει πάντα. Η αυθεντικότητα, η ευγένεια, η ενσυναίσθηση είναι στοιχεία που δεν τα διδάσκεσαι σε καμία σχολή, αλλά αυτά είναι που θα σε πάνε μπροστά. Χαρακτήρας σημαίνει να ξέρεις ποιος είσαι, γιατί υπάρχεις και να μένεις πιστός στις αξίες σου, σαν ένα τρένο κολλημένο στις ράγες του.

Και το 3ο: «Hire character, train skills». Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι δεξιότητες μαθαίνονται, βελτιώνονται, προσαρμόζονται. Ο χαρακτήρας όμως είναι αμετάβλητος. Αν ένας άνθρωπος δεν έχει τις βασικές ηθικές αξίες, τη νοοτροπία της συνεργασίας και την αίσθηση ευθύνης, τότε καμία δεξιότητα δεν μπορεί να το καλύψει.